گاهی باید انکار کرد

که سکوت مبهم است و گنگ.

من از حقیقت بی روح بیشتر می ترسم!

تا سکوتی عاشقانه...

چیزی شبیه طوفان.

که یا باید به دلش زد و رد شد...

یا سکوت کرد و درگیرش شد.

می خواهم درگیر تو باشم!

سال ها طوفانی بودن،

بهتر است...

تا داشتن آرامشی بدون عشق.

حتی لحظه ای مردن با طوفان تو،

می ارزد به زیستنی آرام،

اما بی تو..

در این شب های تاریک...
در این غوغای آدم های بی ستاره...
بیا من و تو،
همین یک فانوس را هم،
خاموش کنیم!
بگذار چشم های تو،
یا همین دست های خالی من،
راه ما را روشن کند!
باکی نیست
از زمین خوردن های بی مهابا...
زخم های عشق،
شیرین است و خواستنی!
بیا همین یک فانوس را هم،
خاموش کنیم.....

دلم که تنگ می شود...
تمام دروغ هایت پوست می اندازد
تازه می شود...
و شبیه هرچی راست...
و باز هم...
تو می بری بازی را!!
در حالی که بازار خواستنت داغ شده در من......!

جای نخ های سبز ...
دلم را گره زدم به ضریحت
حالا ...
هر عصر دل تنگ میشوم
دل تنگ حرمت ،،، صحن ات ،،، ضریحت
حتی دلتنگ ...
نفس کشیدن در هوای شهرت
بسیار حرف است
در شهرم
دلتنگ شهرتم....

دست من نیست
دست کودکی هایم است
در آن دوران آنقدر سادگی ها مرا شاد میکردند
که حالا پر رو شده ام ...
نه این پیچیده گی ها شادم میکنند ...
و نه آن سادگی ها ...
دیگر کودک ساده نیستم ...
که ساده شاد شم ...
پیچیده ام نشدم ...
که با این پیچیدگی ها شاد شم
بلاتکلیف مانده ام با این من.....

بگـــذار آغوشمــ بـــرایــ همیشه یخ بـــزند . . .
نمی خواهمــ کـــسیــ شـــال گردن اضافی اشــ
را دور گـــردن احســـاسمــ بیاندازد . . .

من در عجب در مانده ام !!!
تمام جاده های پر پیچ و خم ذهنم ...
منتهی میشود به روستای چشمش ...
ذهن برای من است
جاده ها در ذهن من است
امــــــا ... همه او میشود ،،،
حتی خود من !!!
و منم در زیر گوش دلم نـــــــجوا میکنم...
این منصفانه نیست.....

دَر حَــوالی جاده ِ زمستانی ِ روزگار
می گذرد سالیان ...
و جایی در کنار جاده ، ستاره ها آرزو می چینند
اما میشود چند وقتی ...
که آرزویی میکند بد قلقی !
جدا نمیشود از شاخه دور دستی !
و فرو نمیریزد در باغچه ی خانه یمان
و ترنم یک گل را به باغچه نمیدهد ارمغان
تا شود خوش ، دل ِ سپید زاده ی قاصدک
حدس که هیچ ...
من مطمئنم ...
آرزوِی بد قِلِق......
فقط باهوای معطر ِدستان ِ تو باید چیده شود...

بغضی که در گلوی من چادر زده
نه رها میشود ...
نه کَنده !!!
حتی با یک مَشک ، اَشک هم فرو نمیرود
گاهی تیز میشود نگاهش
زخم میزند بر قلبم
این مستبد ِ بیگانه
هم چون پادشاهان عصر یخبدان ِ احساس ها
قلمرو ِ جسم و روحم را مالکیت میکند
اما هنوز هم :
من از جشن تولد های یک نفره
دلم نمیگیرد
من از قدم زدن با رد ِ پای خودم
دلم نمیگیرد
من از پژواک هق هق گریه در کنج ِ اتاق
دلم نمیگیرد
من از خاموشی یک روزنه
دلم نمیگیرد
من فقط من از این عادت های بی رحم
عادت زده شده ام

حال و احوال این روزهایم
عجیب است و غریب
مینشیم گوشه ای نزدیک
خیره میشوم به قاب پنجره ای
پنجره ای که گرد و خاک ِ روزهایی را هنوز نگه داشته
و در جای جای شیشه اش به یادگار حک کرده
دست ِ دلم نیست ، گرد و خاک است که
دست ِ دلم را میگیرد و رویایی ام میکند
من در رویا غرق میشوم
کفش های خاطراتمان را پا میکنم
و در هوایت قدم میزنم
و بویت را تمنا میکنم
گاهی هم چند جرعه ای
مینوشم از شراب ِ کهنه ی عشقمان
حالم زیر و رو میشود
با مسخ ِ لذت ِ داشتنت
حالم رنجور میشود
با مست ِ واقعیت ِ نداشتنت
باز طاقت از حوصله ی حالم به تاراج میرود
و من ناخواسته کِشان کِشان
کشیده میشوم
سمت ِ مرز مخروب ِ شوریدگی
ترسی نیست از عبور ِ این مرز ...
اما من !!!
فقط نگرانم ...

هر از گاهی دلم هوای ساز زدن میکند
برای ناشناسانی که مرا نمیشناسند
ساز بزنم ساز مخالف
شاید برای پرکاهی
یا رهگذر خسته ای
یا مخاطبی که نبوده
سازم درد میکند
از سوز گذشته
چاره ای نیست
بی عالمی هم عالمی دارد.....