روی جاده ای که انتهاش معلوم نیست پیاده یا سواره بودنت فرقی نمی کنه، اما اگه همراهی داشته باشی که تنهات نذاره ،بی انتها بودن جاده برات آرزو میشه

باز باران با ترانه،
میخورد بر بام خانه،
خانه ام کو؟
خانه ات کو؟
آن دل دیوانه ات کو؟
روزهای کودکی کو؟
فصل خوب سادگی کو؟
یادت آید روز باران،
گردش یک روز دیرین!
پس چی شد، دیگه کجا رفت؟
خاطرات خوب و شیرین!
در دل آن کوی بن بست،
در دل تو آرزو هست؟
کودک خوشحال دیروز،
غرق در غم های امروز،
یاد باران رفته از یاد،
آرزوها رفته بر باد،
باز باران، باز باران….
میخورد بر بام خانه،
بی ترانه، بی بهانه، شایدم، گم کرده خانه….

روشن شب

روشن است آتش درون شب
وز پس دودش
طرحی از ویرانه ھای دور.
گر به گوش آید صدایی خشک:
استخوان مرده می لغزد درون گور.
دیرگاھی ماند اجاقم سرد
و چراغم بی نصیب از نور.
خواب دربان را به راھی برد.
بی صدا آمد کسی از در،
در سیاھی آتشی افروخت .
بی خبر اما
که نگاھی در تماشا سوخت.
گرچه می دانم که چشمی راه دارد بافسون شب،
لیک می بینم ز روزن ھای خوابی خوش:
آتشی روشن درون شب.

سهراب سپهری کتاب رنگ مرگ

درد نوشت:
بر حاشیه ی برگ شقایق بنویسید
گل تابِ فشارِ در و دیوار ندارد

اشک نوشت:
بانو برایمان دعا کن
دعا کن
اشک هامان چادرِ خاکی ات
را خاکی نگذارد...!

بی تو، مهتاب‌ شبی ، باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانة جانم ، گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید،
عطر صد خاطره پیچید :
یادم آمد که شبی باهم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه، محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام