مهربان باش...

و به هر کس می‌رسی لبخند بزن

تو نمیدانی به آدم‌ها چه می‌گذرد،

شاید لبخندت برایشان مانند گنجی ارزشمند باشد

و آنها بسیار به آن لبخند محتاج باشند...!

کریستین ام هاپرت

ﻫﻤﺴﺎﯾﻤﻮﻥ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩ ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻗﺎ ﺗﻮﯼ ﺍﻧﺒﺎﺭﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ ﯾﻪ ﻣﺎﺭ ﻫﺴﺖ
ﺍﻭﻥ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﻮ ﺯﯾﺮ ﻭ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺳﺎﯾﻠﻮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﯿﭽﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﻥ و رفتن !
ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻢ ﺁﻗﺎﯼ ﻓﻼﻧﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﻣﺎﺭ ﺩﯾﺪﯼ ؟
ﻣﯿﮕﻪ : ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﻧﺒﺎﺭﯼ ﺭﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ ﺩﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻡ،
ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ

همسایمون اسمش “طلا”ست
توی “نقره” فروشی کار میکنه
تازگیارفته برنزه کرده…!
فکرکنم اخر با مِسی ازدواج کنه
بچه شم شکل استیلی میشه !

یک شبی مجنون نمازش را شکست

بی وضو در کوچه لیلا نشست....!!گفت یا رب از چه خارم کرده ای

بر صلیب عشق دارم کرده ای.....

مرد این بازیچه دیگر نیستم این تو و لیلای تو من نیستم!!

گفت ای دیوانه لیلایت منم در رگت پیدا و پنهانت منم

سالها با جور لیلا ساختی...........

من کنارت بودم و نشناختی........

شــک نکــــن ...!


" آینــــده ای " خواهـــم ساخت که ,

" گذشتــــه ام " جلویــــش زانــو بزنــــد ...!

قـــرار نیـــســــت مــــن هــــم دلِ کس دیـــگری را بســــوزانم ...!

برعـــــکــــس کســــی را که وارد زندگیــــم میشــــود ,

آنـــقـــدر خوشبخت می کنــــم کـــــه ,

به هـــر روزی که جــای " او " نیـستـی به خودت "لعنـــت " بفـــرستـی

درد دارد وقــتـی می رود ...

و هـمه می گــویـند : دوستـت نــداشـت ....

و تــو نمـی تــوانـی بـه هـمه ثــابـت كــنی

كه هــرشـب بــا عـاشـقانـه هــایـش خـــوابت می كـــرد !!!...

روی دیوار

روی سایه ایـــــ که به جا مانده از تو

چشــــم می کشم و دهانی که بخندد

به این همه تنهایی و انتـــظار ...

این خانه بعد از تو فقـــــط دیوار استـــــ

و تکه ذغالی که خطــــ می کشد

نیامدنتـــــــــ را ...

زنی که راهروها را جارو می‌کشد...

و پوکی استخوانش را قایم می‌کند
و رنگ دکمه‌های لباسش باهم فرق دارد،

قهرمان است...!
از روزهای جهانی نگو...

از فقر مینویسم ،با دستهای خالی

سفره پراست امشب از شامی خیالی.

معتاد زجر بودیم ،باید که می کشیدیم

خواب غذا می دیدیم از خواب می پریدیم.

دلهای همسایه ها ،برای ما کباب بود

سارا ولی هنوزم شبها گرسنه خواب بود

با اشک مینویسم ،بابا نان ندارد

شاید که معجزه شد از اسمان ببارد

دیوارها شعار، مرگ بر فقر دادن

صندوقهای خیریه در حد یک نمادن

محکوم به فقر بودیم ، محکوم به فرق و تبعیض

دلخوش به وعدهایی ،از چیزهای ناچیز

از فقر مینویسم، با این که نیست حالی

این قصه ای حقیقیست ،از دارایی خیالی