کل عروض و قافیه رو بهم زده این شعر که!!!!!!
ریتم خوبی نداره
شاعرش معروفه عایا؟!!!!

عاشق این شعرم

خدا گفت: زمين سردش است. چه كسی ميتواند زمين را گرم كند؟ ليلی گفت: من.

خدا شعله‌ای به او داد. ليلی شعله را توی سينه‌اش گذاشت. سينه اش آتش گرفت. خدا لبخند زد. ليلی هم. خدا گفت‌: شعله را خرج كن. زمينم را به آتش بكش. ليلی خودش را به آتش كشيد. خدا سوختنش را تماشا می‌كرد. ليلی گـُر می‌گرفت. خدا حظ می‌كرد. ليلی می‌ترسيد. می‌ترسيد آتشش تمام شود. ليلی چيزی از خدا خواست. خدا اجابت كرد. مجنون سر رسيد. مجنون هيزم آتش ليلی شد. آتش زبانه كشيد. آتش ماند. زمين خدا گرم شد. خدا گفت: اگر ليلی نبود٬ زمين من هميشه سردش بود.

تنها بازمانده یک کشتی شکسته به جزیره کوچک خالی از سکنه افتاد.

او با دلی لرزان دعا کرد که خدا نجاتش دهد و اگر چه روزها افق را به دنبال یاری رسانی از نظر می گذارند، اما کسی نمی آمد.

سرانجام خسته و از پا افتاده موفق شد از تخته پاره ها کلبه ای بسازد تا خود را از عوامل زیان بار محافظت کند و داراییهای اندکش را در آن نگه دارد.

اما روزی که برای جستجوی غذا بیرون رفته بود، به هنگام برگشتن دید که کلبه اش در حال سوختن است و دودی از آن به آسمان می رود. متاسفانه بدترین اتفاق ممکن افتاده و همه جیز از دست رفته بود.

از شدت خشم و اندوه درجا خشک اش زد............ فریاد زد: خدایا چطور راضی شدی با من چنین کاری کنی؟صبح روز بعد با صدای بوق کشتی ای که به ساحل نزدیک می شد از خواب پرید. کشتی ای آمده بود تا نجاتش دهد.

مرد خسته، از نجات دهندگانش پرسید: شما از کجا فهمیدید که من اینجا هستم؟

آنها جواب دادند: ما متوجه علائمی که با دود می دادی شدیم.

وقتی که اوضاع خراب می شود، ناامید شدن آسان است. ولی ما نباید دلمان را ببازیم..........

چون حتی در میان درد و رنج دست خدا در کار زندگی مان است.

پس به یاد داشته باش ، در زندگی اگر کلبه ات سوخت و خاکستر شد، ممکن است دودهای برخاسته از آن علائمی باشد که عظمت و بزرگی خداوند را به کمک می خواند.

دیشب همۀ ایرانیان زمین فوتبال را با سربلندی ترک کردند. چه آن بازیکنانی که مردانه جنگیدند و نفس آرژانتین را بُریدند، و چه آن هموطنانی که عاشقانه از تیم ملی کشورشان حمایت کردند. دیشب آن مرد پرتغالی هم سربلند از زمین بیرون آمد. همان مردی که مافیای امیرقلعه نوعی هر کاری کرد تا مانع موفقیت او و تیم ملی ایران شود، ولی نتوانست. همانی که کرانچارِ سپاهان چشم دیدن موفقیت هایش را ندارد. همان مردی که اکثر مربیان بخیل و حسود داخلی، چوب لای چرخش گذاشتند تا تیم ملی ایران را بگذارد و بگریزد. همان مردی که در برنامه ورزش و مردم به ملت ایران گفت: اینها برای ما بازی تدارکاتی برگزار نمی کنند و من فقط به عشق شما اینجا هستم. همانی که با وجدان کار کرد و حتی بخاطر جنس و کیفیت پیراهن تیم ملی ایران هم کوتاه نیامد.



اما بازنده های اصلی بازی ایران و آرژانتین چه کسانی بودند؟ یادداشت کنید؛ حمید درخشان، پرویز مظلومی و حسن روشن! همان هایی که در پشت صحنۀ برنامۀ ورزش از نگاه دو، در اوج کوته فکری با متلک ها و پوزخندهای بخیلانۀ شان تیم ملی ما را کیسه گلِ آرژانتین نامیدند. دیشب آنهایی باختند که به امید تحقیر تیم کارلوس کیروش، پای تلویزیون نشستند. آنهایی باختند که مسی و هیگوآین و دی ماریا را باور کردند و جوانان رشید ایرانی را دست کم گرفتند. مسی نود دقیقه چنان مهار شده بود که تو گویی در زمین نبود و اگر داور ناشی آن پنالتی ما را گرفته بود، گل دقیقۀ نود و یکش هم در حکم نوش داروی بعد از مرگ سهراب بود. مسی قرار بود در بازی مقابل ایران آقای گل جام شود، اما چنان از غیرت بازیکنان ایرانی ترسیده بود که دی ماریا را تشویق به اتلاف وقت می کرد. آری؛ دیشب همۀ وطن پرستان پیروز شدند و همۀ حسودان و بخیلان قافیه را باختند و در حسرتِ تحقیر تیم ایران توسط آرژانتین سوختند و خاکستر شدند. آرزو دارم، مسئولان ورزش ایران قدر و ارزش کارلوس [!]وش را بدانند و این مرد با وجدان را به هر قیمتی که شده حفظ کنند. او توان و اندیشه متعالی برای ایجاد تحولات اساسی در تیم ملی ایران را دارد.

#برزیل2014

تازه داشتم میرفتم تو حس...ای تو روحت ت ت

بپر داداش به اون یلدا بگو دامنشو بگیره اتیش نقاپه