غمگینی آدم هایی کـه دوستشــــان دارم غمگینم می کند.

گاهی دلـــــم می خواهد با انگشتم گوشه لب شان را بالا ببرم

شاید خنـــــــده یــادشــان بــیاید.

اینکه کاری از دستــــم بر نمــی آید..!

اینکه زورم به دنــــــیا نمی رسد ، تلـــــخ است !

خـــــــــــــــــــــــــــــــیلی تــــــــــــــلخ ......

عــطر ِ تَنت روی ِ پــیراهنـم مــانده ..
امــروز بـویــیدَمَش عمــیق ِ عمــیق ِ!
و با هـر نـفس بـغــضم را سـنگین تر کردم!
و به یــاد آوردم که دیـگر ، تـنـت سـهم ِ دیگری ست…
و غمــت سـهم ِ مــن!

دارم از تــو حــرف مـــی زنــم …امــــا روحــت هـــم از نوشــــته هــایم خبــر نــدارد …



ایــــرادی نــــدارد یــادِ تــو …

به نوشتــــه هــایم رنــگـــــ مــــی دهــد …

شــایــد دیگــری بخــــواند و آرام گیــــرد ذهــــنِ پریشــــانش …

فـــقـط بــــرو
مـانـدن همـیشه خـوب نیـست ؛ رفتـن هـم هـمیشه بد نیسـت !
گاهـی رفـتن بهـتر است،
گــاهـی بایــد رفــت
اگــر نروی هــر آنچه ماندنیسـت خواهـــد رفــت...
اگــر بـروی،شایــد با دل پر بروی واگــر بمانی،
بــا دســت خالی خواهی مانــد...
گاهی بایـــد رفـــت
وبعضی چیــزهاکــه بردنی نیســـت،باخــود بـــرد،
مثل یــاد،خاطــره،غرور
وآنچه ماندنیســــت را جا گذاشت
مثل یاد،خاطـــره،لبخند
رفـتنــــت ماندنـــی می شــود وقـــتی که بـاید بروی ...،بـروی!
ومــانــدنت رفتنـــی مـی شود وقتی که نبایـد بمانی...،بمانی!
بـــرو و بگذار چیــزی از تو بماند کــه نبودنت را گرانبها کند
بـــرو و نگذار ماندنت بــاری بشود بر دوشِ دل کسی
کـــه شکستن غرورت ،
برایـــش از شکستــن سکوت آسان تر بــاشد!
عـــشقت را بردارو برو...
خــــوب برو،...زیـــبا برو،...شـــاد برو...
شـــاد از این باش ،
کـــه اگـــر تو را او نشنـــاخت عشق شنـــاخت ...
بــرو فقـــط بـــرو...!

کدام خیابان را بگردم ؟ کدام کوچه را ؟
بر کوبه ی کدام در بکوبم تا بر چارچوبش ظاهر شوی تو ؟ و بازم بشناسی مرا از من
به آغوشم بگیری و نپرسی هرگز که چه به روزگارم آورده است روزگار بی تو ماندن های بسیار !

ارم از تــو حــرف می زنــم
امــــا روحــت هم از نوشــــته هــایم خبــر نــدارد
ایــــرادی نــــدارد یــاد تــو
به نوشتــــه هــایم رنــگ می دهــد
شــایــد دیگــری بخــــواند و آرام گیــــرد ذهــــن پریشــــانش…

یعنــی میــشود همیـــن حالا ؛
همیـــن لحظـــــه !
حتــــــــــــــــــی اشتبـــاهی ....
...
یــادم بیفتــی .... !؟

میـــشود ... !!!؟؟؟

گــاهے خــیـــال مــے *کــنــم
خــدا روےِ لــحــظـﮧ*هـــایــش قـــیــمـت گــذاشــتـــﮧ اســت …
یــک لحظه هایی هـســت
کــﮧ بــراے مــטּ
زیــادے گــراטּ تــمــام مـے *شـود (!)

طوطی غمین نشسته که قنّاد می رود

شیرین دلش گرفته که فرهاد می رود



چرخد زمان که یاد عزیزان مکن ولی

عمــر عزیز هم مگر از یــاد می رود



سرو و سمن گــرفتــه سرِ ره ز باغبــان

کان سایه بین که از سر شمشاد می رود



ایــن انس و الفتی که بود حاصل حیــات

خود خرمن گلی است که بر باد می رود



روزی بهم رسیدن و روزی جدا شدن

دادی نــرفتــه نــوبــت بیداد مــی رود



بر هر شکنج طرّه اش آویز چشم و دل

این سرو نـاز بین که چه آزاد می رود



نوشادی است و آمد و با عاشقان خود

نوشی چشاند و باز به نوشاد می رود



فریاد عاشقان همه گو در گلو شکن

هرچند کار عشق ز فریاد مـی رود



گرد غمش به اشک فرو شوی، شهریار

وانگــاه شاد بــاش کــه دلشــاد می رود