بسیاری از والدین دوست دارند از نوزادهای زیبای خود عکس های ماندگاری بگیرند. اما عکاسی از نوزاد به هیچ وجه کار آسانی نیست زیرا آنها همیشه خواب هستند و باید برای داشتن عکس متفاوت، منتظر حرکت های جالب آنها شد. به اصطلاح باید شکار لحظه ها کرد که گاهی کسل کننده می شود.
برای داشتن ایده های بهتر و روش های آسان برای عکاسی از نوزادان در خانه، ترفندهایی که یک عکاس مطرح کرده است را برایتان انتخاب کرده ایم. در این مطلب، بایدها و نبایدها و زمان مناسب برای عکاسی از نوازد را بیان کرده ایم.

نورپردازی

عکاسی از کودکان در فضای باز بسیار بهتر است زیرا آنها در بیرون آرام تر هستند. کودکان گرمای خورشید را دوست دارند و در نتیجه آرام می مانند. اما در مواقعی که مجبور به عکاسی در داخل خانه هستید، سعی کنید کودک را در کنار پنجره قرار دهید که نور ملایم و خوبی دارد. انتخاب جهت و میزان نور مناسب در زیبایی و شفافیت عکس تاثیر بسیاری دارد.

استفاده از وسایل رنگی

استفاده از کلاه و شال گردن برای عکاسی از نوزادان هیچ گاه قدیمی و کهنه نمی شود. شال گردن ها اصولا بافت زیبایی دارند و کودکان دوست دارند آنها را همچون لقمه داخل چیزی بپیچانید. اگر متوجه شدید نوزاد از اینکه او را داخل شال پیچیده اید ناراحت است و غر می زند، می توانید کودک را روی شال یا کلاه بخوابانید. به این ترتیب، می توانید عکس فوق العاده زیبایی از کودک بگیرید.

وسایل پیشنهادی برای عکاسی

وسایلی که می توان در عکاسی از نوزادان از آنها استفاده کرد، متفاوت است. به طور مثال، می توانید از بالشت های طرح و شکل دار، اسباب بازی یا عروسک در اطراف نوزاد استفاده کنید. یا او را داخل پارچه زیبایی قنداق کنید و روی صندلی های متحرک یا تاب قرار دهید.

وسایلی که باید از آنها اجتناب کرد

هرگز از شیشه همچون بطری، کاسه و … در عکاسی نوزادان استفاده نکنید. اگر خیلی تمایل به این کار دارید با فتوشاپ دو تصویر را در کنار هم بگنجانید ولی نوزاد خود را در کنار یا داخل این وسایل خطرناک قرار ندهید. نخستین اصل عکاسی از نوزاد، آسایش و امنیت اوست.

وسایل جالب، عجیب و هنری

برای عکاسی از نوزادان می توانید از اسباب بازی های او یا مبلمان خاص خود استفاده کنید. به طور مثال، از وسایل ماهیگیری، لباس فرشته ها با همه تجهیزاتش، لباس یا وسایل آتش نشان ها و … کمک بگیرید.

عکاسی از چهره آرام کودک در خواب

توصیه ما به والدین این است که در ۵ تا ۱۰ روز نخست تولد از نوزادان خود عکاسی کنند. در این زمان کودک بیشتر زمان خود را در خواب سپری می کند و بسیار شکل پذیر هستند. برای داشتن عکس های زیباتر می توانید از پتو و بالشت سفید استفاده کنید تا چهره کودک در خواب بسیار معصوم تر و آرام تر دیده شود.

دیدن عکس های نوزادان

برای داشتن ایده های خوب و جالب برای عکاسی از کودک باید عکس های بسیاری از آنها را ببینید. وب سایت ها و وبلاگ های متعددی با عکس های الهام بخش در اینترنت وجود دارند. می توانید چیدمانی همچون این عکس ها داشته باشید یا با الهام گرفتن از آنها، ایده های ذهنی خود را اعمال و عکاسی کنید.

استفاده از رنگ

برای عکاسی از چهره های معصوم نوزادها خوب است زیاد از رنگ استفاده کنید. به طور مثال، وسایل و طرح های رنگی که شبیه هم هستند و ترکیب آنها سازگاری لازم را دارد را به عنوان پشت زمینه عکس در کنار هم بچینید و کودک را درون سبد یا روی بالشت رنگی زیبایی قرار دهید و سپس عکاسی کنید. به کادربندی خود نیز باید توجه داشته باشید تا بهترین عکس را ثبت کنید.
زیبایی و معصومیت نوزادان خود را با گرفتن عکس ثبت و ماندگار کنید.

فرصت را از دست ندهید

نوزادها بسیار زود رشد می کنند و دیگر نمی توان این لحظه ها را بازگرداند. بنابراین، تا می توانید از نوزاد خود پیش از چهار دست و پا کردن و راه افتادن عکاسی کنید. این روزها بسیار زود گذر و ناپایا هستند.

گردآوری: گروه خانواده پرداد

سلام اگه این داستان رو ببری تو گروه داستانک بهتر میشه

بنظرمن سعدی زیراسم حافظ کمی مظلوم واقع شده...

شاهین فهمید که بال دارد و شروع به پرواز کرد.

گاهی لازم است برای بالا رفتن، شاخه‌های زیر پایمان را ببریم.

چقدر به شاخه‌های زیر پایتان وابسته هستید؟

کجا رفتـــ آن قسمـــ هایش ؟!
به یعنی عهد و پیمان هیچ !
وفا و عشق و ایمان هیچ !
قسمها اشکـــ ها حتی خدا هم هیچ !
عجبـــ دارمـــ چرا یا ربـــ تو خاموشی
چرا در خود نمی جوشی
گمان دارمـــ تو همـــ با نو عروس خویش
گرمی ،عشرتـــ می نوشی
وگرنه کسی این صحنه را میبیند و خاموش میماند
من امشبـــ از خودمـــ از تو از این دنیا که هیچ اعتبارش نیستـــ
بـــــیـــــــزارمـــ
من امشبـــ سختـــ بیمارمـــ
رفیقان باده بردارید و بر بالین این بیمار بگذارید

کدام عاشق سینماست که خنده تلخ و اشکبار «سید» در برابر «قدرت»، دوست بازیافته‌اش بر سفره میگساری «گوزن‌ها» را ببیند و منقلب نشود؟ کیست که نگاه شیفته و عشق پنهان به «مرجان» را در سکوت لحظه ها و چشمان «داش آکل» در نیابد؟ کیست که عمق فاجعه را در چشمان ملتهب «قیصر»، آن زمان که از مرگ خواهر و برادرش آگاه می‌شود؛ نبیند؟ چه کسی می‌تواند تنهایی و محرومیت «ابی» را پس از سال ها زندان، در «کندو» لمس نکند، وقتی که در ورودی سالن سینما، با چشمانی حریص و دست و دلی لرزان به تصویر نیمه لخت زنی خیره می‌شود...
او نشان داد می توان با دندان های تیره و زشت و فکی جلو آمده در نقش یک معتاد (سید گوزن‌ها) و یا با کله ای خربزه ای در نقش یک عقب مانده ذهنی (مجید سوته دلان) یا با موی از میان تراشیده و صورتی شیار برداشته از زخم دشنه در نقش عاشقی پیر (داش آکل) بازی کرد و همچنان ستاره ماند.
اکنون که این قصه را برای شما بازگو کرده ام؛ درست مانند وقت هایی است که از سادگی مجید سوته دلان، دریا دلی شیر ممد تنگسیر، لطافت عشق آکل در داش آکل و تلخکامی رنج آور سید گوزن‌ها، برای یکدیگر قصه می‌گوئیم و خود را در اندوه و شادی و پیروزی و شکست آنان شریک می‌دانیم.
چند سال پیش مصاحبه ای از او در صدای آمریکا شنیدم. زمانی بود که مادرش تازه فوت کرده بود. بهروز گفت: یک بار مادرش از یک پوستر فروش پوستر او را می خواهد و فروشنده با نگاهی به سن و سالش می گوید: مادر شما دیگه چرا؟ و مادر بهروز به گریه می افتد: آخه این پسرمه...
بیستم اسفند ماه، سالروز تولد بهروز وثوقی را به تمامی خانواده هنر و دوستدارانش تبریک عرض می کنم. اما صد افسوس که هنرمند محبوب این مردم در میان آنها نیست. با گذشت سه دهه از عدم فعالیت او در سینمای ایران هنوز مردم و به خصوص نسل جوان و نوجوان او را اسطوره می دانند و برای بازگشت او به وطن لحظه شماری می کنند. ولی به او حق می دهیم. کتاب خاطرات بهروز که تنها شامل خاطرات سینمائی اوست در ایران مجوز نمی گیرد حال چگونه خود او می تواند در وطنش باشد. در پایان لازم می دانم از عباس کیارستمی عزیز که در سانفرانسیسکو جایزه ی کروساوا خودش را به بهروز بخشید تشکر ویژه ای کنم که پیام دوستداران بهروز وثوقی را که همانا آرزوی بازگشتش به وطن است را به خوبی به اسطوره رساند.
امیدواریم روزی جشن حضورت در میهن را را بر پا کنیم...

مردی همسر و سه فرزندش را ترک کرد و در پی روزی خود و خانواده اش راهی سرزمینی دور شد... فرزندانش او را از صمیم قلب دوست داشتند و به او احترام می گذاشتند.

مدتی بعد ، پدر نامه ی اولش را به آن ها فرستاد. بچه ها آن را باز نکردند تا آنچه در آن بود بخوانند ، بلکه یکی یکی آن را در دست گرفته و بوسیدند و گفتند : این نامه از طرف عزیزترین کس ماست.

سپس بدون این که پاکت را باز کنند ، آن را در کیسه*ی مخملی قرار دادند ... هر چند وقت یکبار نامه را از کیسه درآورده و غبار رویش را پاک کرده و دوباره در کیسه می*گذاشتند... و با هر نامه ای که پدرشان می فرستاد همین کار را می کردند.

سال ها گذشت. پدر بازگشت، ولی به جز یکی از پسرانش کسی باقی نمانده بود، از او پرسید : مادرت کجاست ؟ پسر گفت : سخت بیمار شد و چون پولی برای درمانش نداشتیم، حالش وخیم تر شد و مرد.

پدر گفت : چرا ؟ مگر نامه ی اولم را باز نکردید ؟ برایتان در پاکت نامه پول زیادی فرستاده بودم! پسر گفت : نه . پدر پرسید : برادرت کجاست ؟ پسر گفت : بعد از فوت مادر کسی نبود که او را نصیحت کند ، او هم با دوستان ناباب آشنا شد و با آنان رفت .
پدر تعجب کرد و گفت : چرا؟ مگر نامه ای را که در آن از او خواستم از دوستان ناباب دوری گزیند ، نخواندید؟ پسر گفت :نه ... مرد گفت : خواهرت کجاست ؟ پسر گفت : با همان پسری که مدت ها خواستگارش بود ازدواج کرد الآن هم در زندگی با او بدبخت است. پدر با تأثر گفت : او هم نامه*ی من را نخواند که در آن نوشته بودم این پسر آبرودار و خوش نامی نیست و من با این ازدواج مخالفم ؟ پسر گفت : نه ...

به حال آن خانواده فکر کردم و این که چگونه از هم پاشید ، سپس چشمم به قرآن روی طاقچه افتاد که در قوطی مخملی زیبایی قرار داشت. وای بر من ...! رفتار من با كلام الله مثل رفتار آن بچه ها با نامه های پدرشان است! من هم قرآن را می*بندم و در کتابخانه ام می گذارم و آن را نمی خوانم و از آنچه در اوست ، سودی نمی برم، در حالی که تمام آن روش زندگی من است


.
.
.
ای کاش فکر می کردیم
.
.