اگر صادقانه و با محبتی قلبی و دلسوزانه انجام نشه ؛

اگر مودبانه و از راه درستش و از طریق اهلش انجام نشه ...

حتی اگر همه ی اینها باشه ولی با ظرافت خاص خودش انجام نشه،

درست برعکسش نتیجه میده و میشه :

نهی از معروف و امر به منکر ...

بقول گیله مرد که میگفت : امر به معروف و نهی از منکر اینقدر مهم و ظریفه که گاهی دو امام دست در دست هم میدن تا وضوی پیرمردی رو اصلاح کنند ...

رفعت و عظمت مقام حضرت موسی علیه السلام بر همه آشکاره ؛ ولی آیا کسی هست که " داستان موسی و شبان " اش رو نشنیده باشه ...

← فاطمه صالحی
√ دختری که هم سنتور می‌نوازد،
√ هم طراحی و گریم انجام می‌دهد
√ و هم دانشجوی موسیقی است؛
می‌توان از فاطمه صالحی که به طور مادرزادی دو دست و یک پا ندارد، به معنای واقعی کلمه یک «بمب روحیه» و نمونه یک دختر پاک ایرانی نام برد.

√ لایک به افتخار این هنرمند عزیز ...

══════════ ♥ೋღ☃ღೋ♥ ═══════════

چیزیم نیست...!
درعوض موسیقی آرام گوش میدهم...!
قرصهایم رادوبرابرمیخورم...!
اصلااتفاق عجیبی نیفتاده..!
فقط انگارسرم بلایی داردمی آید...!
تورفتی
درسته؟

فکر کنم حدود 15 خط دیگه بنویسم مطلب آخرم آماده میشه بعدش یه مطلب اختصاصی برای بچه های نمیدونم باید بنویسم در مورد آپلود عکس و موسیقی با لینک مستقیم .

ما در ایران پیتزا نداریم!

آیدین سیارسریع
************

بنیامین نتانیاهو در مصاحبه ای با بی بی سی گفت: «من فکر می کنم اگر ایرانی ها آزاد بودند شلوار جین می پوشیدند، به موسیقی غربی گوش می دادند و انتخاباتی آزاد داشتند.»

اولا ما ظهور این پدیده ی جدید در عرصه طنز و مطایبه را به همه طنزنویسان جهان تبریک عرض می کنیم.

ثانیا توجه شما را به گفتگوی یک هموطن خسته از نبود آزادی با نتانیاهو جلب می کنیم:
هموطن: هق هق هق (گریه می کند!)

بنیامین: چی شده عزیزم؟ کی اذیتت کرده؟

هموطن: چی بگم آقا! از کجاش بگم؟ اینا نمیذارن ما آزاد باشیم.

بنیامین: مثلا چیکار می کنن؟ (از جیبش کاغذ و قلم در می آورد)

هموطن: مثلا ما تاکسی نداریم. جلوی شتر وایمیستیم میگیم دربست. هر کی حرف از ماشین بزنه دو سال حبس میخوره.

بنیامین: اوه مای گاد.

هموطن: ما نمی تونیم پیتزا بخوریم! ایرانی ها اصلا نمی دونن پیتزا چی هست. الان خود من حتی نمی دونم پیتزا چیه، ولی دلم میخواد بخورم! اینجا آزادی نیست، پیتزا نیست.

بنیامین (رفته تو حس): خیلی تلخه ...
هموطن: امکان دسترسی به موسیقی غربی تو ایران وجود نداره. ما مجبوریم هر روز 2 ساعت نوار کاستِ امین الله رشیدی رو گوش کنیم.

بنیامین (قطره اشکی از گوشه چشمانش سرازیر می شود)

هموطن: آقای نتانیاهو! من دردم رو به کی بگم؟ ما تو ایران نمی تونیم آووکادو پرورش بدیم.

بنیامین: چرا؟

هموطن: چون آووکادو فقط تو مناطق استوایی به عمل میاد.

بنیامین: خب؟

هموطن: دیگه ظلم از این بیشتر؟
نیامین (منظور را متوجه نمی شود ولی صلاح را در این می بیند که موافقت کند): آهان ... واقعا ... دیگه راهی به جز گزینه نظامی واسه آدم می مونه نه والا ... نه بلا.

هموطن: زن ها تو ایران از هیچ حقی برخوردار نیستن. پوشش غالب زنان تو ایران کارتون یخچاله! کودکان هم وضعیت اسفباری دارن، پسرها تو هفت سالگی از خانواده جدا میشن و تا سی سالگی میرن سربازی و بعدش به قتل می رسن. دخترا هم تا بیست سالگی همینطوری بی دلیل کتک میخورن.
بنیامین: چه کاری از دست من برمیاد؟

هموطن: شما اگه میشه هفته ای یک بار این ظلم هایی که به ما روا میشه رو در قالب مصاحبه تلویزیونی به گوش جهانیان برسون تا همه بفهمن ما کجا زندگی می کنیم!

بنیامین: باشه!

*****************
توضیحات: لازم به ذکر است که هموطن ناراضی نفوذی ستون ما بود.
ادمه نظر اول

میگویند موسیقی حرام است ..
میگویند لبخند کاذب می آورد...
میگویند روح را میخراشد...
بحث نان به جــــــــــــدا...
من خــــــــــدا را در میان نگاه پیر مردی دیدم...
که با لـــــبخند کمانچه میزد...
و چشمانش خیس اشـــــــــک بود...

روی این گنبد طلا و قشنگ
خانه ای دارم از شکوفه و نور
خانه پاک و روشنی دارم
زیر باران دانه های بلور

زیر این گنبد طلایی هست
صحن مردی که ضامن آهوست
آه، گوش تمام مردم شهر
پر موسیقی غریبی اوست


دوست من! بگو که تا حالا
چند دفعه به مشهد آمده ای؟
اشکی از چشم خسته ریخته ای؟
بوسه ای بر ضریح او زده ای؟

تا بیایی دوباره می شنوی
عطر پاک گلاب، از هر سو
می چکد قطره اشکی از چشمت
باز با یاد ضامن آهو

در هوا بوی بال پیچیده
در زمین، عطر غنچه های دعا
شهر مشهد همیشه لبریز است
از صمیمیت امام رضا

روز و شب، کار من فقط این است:
حرف او، با پرنده ها گفتن
پر زدن در نگاه گنبد نور
زیر لب یا رضا رضا گفتن

بالهایم پر از نوازش اوست
چون شب و روز بر سر حرمم
راستی خوش به حال من، آری
بچه ها، من کبوتر حرمم ...

سکوت ، سکوت و سکوت ؛
چند سالَ ست موسیقیِ صدایَم ، سُکوتِ سیاهیـ ست؛
بِسانِ سه تارِ بی تاری کِــ ساعَت بِ ساعت ،
تـصنیفِ "سو سو یِ سـُـکوتـِـستان" اَش را می سُرایَد.
گوش کن ، سازِ شکسته صدا ندارد ؛ درد دارد ، درد

طلای گنبدِ تو، وعده گاه کبوترهاست؛

کبوترِ دلِ من، بی شکیب می آید؛

برات گشته به قلبم، مُراد خواهی داد؛

چرا که ناله ی «امّن یُجیب» می آید ...



السلام علیک یا علی بن موسی الرضا «علیه السلام»

آمدم ای شاه ، پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حَرمَت ملجأ در ماندگان
دور مران از در و ، راهم بده
ای گل بی خار گلستان عشق
قرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اِذن به یک لحظه نگاهم بده
ای که حَریمت به مَثَل کهرباست
شوق وسبک خیزی کاهم بده
تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع
گرمی جان سوز به آهم بده
لشگرشیطان به کمین من است
بی کسم ای، شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به من
با نظری ، یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهند
نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطا بخش همه عالمی
جمله ی حاجات مرا هم بده