زمین خوردن چه زیباست....

وقتی هدفت....

بوسیدن پای مادرت باشد

گرفته مه همه ی جاده را

ـ مشخص نیست

که صاف می شود آیا هوا ؟

ـ مشخص نیست

چطور باید از این راه مه گرفته گذشت

از این مسیر که یک ردّ پا مشخص نیست

و من چقدر در این مه به گریه محتاجم

نمی شود که ببارم... چرا؟ مشخص نیست

چه حسّ خوبِ غریبی ؛ به جستجوی خودت

شبانه راه بیفتی ... کجا ؟ مشخص نیست

و تا همیشه از این شهر مرده کوچ کنی

و دورِ دور شوی ... دور... تا ... مشخص نیست

درست می روی آیا ؟ و یا ... نمی دانی

صحیح می رسی آیا ؟ و یا ... مشخص نیست

... کسی شبیه نسیم از کنار من رد شد

غریبه بود ؟ وَ یا آشنا ؟ مشخص نیست

صدای روشن او از ورای مه پیداست:

نگاه کن به افق! راه نامشخص نیست

...

تو پشت ابری و این قدر تابشت زیباست

هنوز آن طرف ابر ها مشخص نیست

خدایا ببخش

که برای آرامش خودم گریه می کنم

نه بخاطر رضای تو

خدایا مرا ببخش

یا او یا هیچکس

اگر با دیگری برود

به دیگریهایت خیانت میکنم...

آرزو میکنم وقتی یاد من افتادی

چنان آسمان دلت بگیرد

که با هزار شب گریه هم

آرام نگیری ...

برای بعضی درد ها نه میتوان گریه کرد نه میتوان فریاد زد
برای بعضی دردها فقط میتوان نگاه کرد و بی صدا شکست

به افتخار همه ی مادرها

بر آنچه گذشت ،

آنچه شکست ،

آنچه نشد ...

حسرت نخور ؛

زندگی اگر آسان بود با گریه آغاز نمیشد ...

آینه بهترین دوست منه.....چون وقتایی که گریه میکنم هرگز بهم نمیخنده

شب ها برای ِ بالش َم قصّه ی ِ عشق

بازی ِ مان را می گویم ... ،

از گریه ی ِ من نیست ها ... ! ،

بیچاره از خجالت خیس ِ آب می شود ...