مي روم شايد فراموشت كنم
من پذيرفتم شكست خويش را

پندهاي عقل دور انديش را

من پذيرفتم كه عشق افسانه است

اين دل درد آشنا ديوانه است

مي روم شايد فراموشت كنم

با فراموشي هم آغوشت كنم

مي روم از رفتنم دل شاد باش

از عذاب ديدنم آزاد باش

گرچه تو تنهاتراز ما مي روي

آرزو دارم ولي عاشق شوي

آرزو دارم بفهمي درد را

تلخي برخوردهاي سرد را

اما ...

اما عزيز خسته و داغدار من...
با همه اشتياقم...

بگذار در سوداي با تو بودن بمانم

بگذار هيچ جلوه اي از زمين در تصوير عاشقانه و خدايي خيال من نباشد

بگذار در اشتياق ديدار تو بمانم...

بگذار نفسهايم در آرزوي ديدار تو به شماره افتد...

بگذار همه آن چيزهايي كه خدا بي حضور مادي تو

بر من بخشيده است...دست نخورده بماند

بگذار لطافت انتظار را در سينه پر اندوه خود

به تمامي لمس كنم.....

بگذار افقهاي خيالم را براي ديدار تو

به نظاره بنشينم....

بگذار خلوتگاه درونم با هاله اي از نور خدايگونه روحت پوشانده شود...

بگذار در حسرت ديدار تو بمانم...

بگذار سوز و گداز سينه ام....پر جوش بماند...

بگذار پر التهاب بمانم....

بگذار هميشه و براي ابد....

دلتنگ تو بمانم...

چه زيباست بخاطر تو زيستن

وبراي تو ماندن بپاي تو مردن وبه عشق تو سوختن؛

وچه تلخ وغم انگيز است، دور از توبودن، براي تو گريستن؛

و به عشق و دنياي تو نرسيدن؛ ايكاش مي دانستي بدون تو،

مرگ گواراترين زندگيست؛ بدون تو وبه دور ازدستهاي مهربانت،

زندگي چه تلخ وناشكيباست. ايكاش مي دانستي مرز خواستن كجاست،

وايكاش ميديدي قلبي راكه فقط؛

براي تو مي تپد

دوست دارم تا اخرين باقيمانده ي جانم تو را عاشق كنم

زندگي من در زلالي چشمان تو خلاصه شده

زندگي من در نفس هاي بازدم تو جاري شده

زندگي من در همين از تو نوشتن ها وسعت يافته

نفس كشيدن من تنها با ياد اوري زنده بودن تو امكان پذير است

همين كه گاه نگاه چشمان پر از عشق يا سردي تو را ميبينم برايم كافي است و قانع

كننده است كه زندگي زيباست

اگر روزي از ديار من سفر كني با چشماني نابينا شده از گريستن در نبودت جاي

قدمهايت را بر روي سنگفرش خيابان گل باران ميكنم

ای دل نگفتمت که گرفتار می شوی

با دست خود اسیر شب تار می شوی

ای دل نگفتمت که بمان و سکوت کن

دست از کسان بدار که بی یار می شوی

رفتی و بال بال زدی در هوای عشق

دیدی چه زود خسته و بیزار می شوی

با تو نگفتم ای گهر اشک بی دریغ

بر گونه ام مریز که تب دار می شوی

دیدم که می روی پی دیدار

گفتم مرو فسرده و بیمار می شوی

گفتم اگر که عاشقی ات پیشه هست و راه

رسوا چو عشق بر سر بازار می شوی

ای دل نگفتمت که تو هم با مرور عمر

آخر به دست دور زمان خوار می شوی

رفتی، هنوز هم به تو اندیشه می کنم

دانم که زود خسته از این کار می شوی

قانون تو تنهایی من است و تنهایی من قانون عشق

عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست

چه قانون عجیبی! چه ارمغان نجیبی و چه سرنوشت تلخ و غریبی!

که هر بار ستاره های زندگیت را با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره کنی

و خود در تنهایی و سکوت با چشمهای خیس از غرور پیوند ستاره ها را به نظاره نشینی

و خاموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی

و باز هم تو بمانی و تنهایی و دوری...

چه عاشقانه است این روزهای ابری

چه عاشقانه است قدم زدن زیر باران غم تنهایی

چه عاشقانه است شکفتن گلهای اقاقیا

چه عاشقانه است قدم زدن در سر زمین عشق

و من

چه عاشقانه زیستن را دوست دارم

عاشقانه لا لایی گفتن را دوست دارم

عاشقانه سرودن را دوست دارم

عاشقانه نوشتن را دوست دارم

عاشقانه اشک ریختن را...

دفتر عاشقانه ی من پر از کلمات زیبا در نثار

بهترین و عاشقانه ترین کسانم...

و من

عاشقانه می گریم...

عاشقانه می خندم...

عاشقانه می نویسم...

و در سکوت تنهایی عاشقانه می میرم...

پر میکرد یادت، همه حجم خالی فضایم را

و خواستنت شیطنت میکرد، در مسیر نبض رگهایم

بوته نورس احساسم، ریشه دوانده بود در تری اشکهایم

همه روزه، میشنیدم صدای عشق را

حتی در قیژ قیژ، لولای در قدیمی

همه شب;

پشت پرده، سایه ای از جنس تو اردو زده بود

رویای هم آغوشیت نخ بادبادکی بود

که مرا بالا میکشاند تا دب اکبر

و در مجادله ناکوک دل و عشق،

کوچکتر از باخته شده بود "عقلم"

تو میدانستی;

رویای شیرینم، یخیست

"هایش" کردی

چه ساده تبخیر شد از گرمی نفسهایت

چه سخته عاشقش باشی نباشه
به یاد اون باشی ولی نباشه
چه سخته انتظارش كشیدن
چه تلخه مزه ی غمُ چشیدن
چه سخته لحظه های بی قراری
به یاد خاطراتش غم بباری
چه سخته آرزوهاتو ربودن
تو تنهایی از عشق و غم سرودن
چه سخته دلخوشیت بشه نگاهی
چه سخته تا همیشه چشم به راهی
چه سخته بی نفس نفس كشیدن
نباشه طرح چشماشو كشیدن
چه سخته لحظه ی سرد جدایی
یه دنیا حرف و درد و بی صدایی ...

آنقدر چیزها اتفاق می افتد که نمی دانم از کدامشان شروع کنم.



احساس می کنم در فیلمی بازی می کنم با حرکت تند.



احساس می کنم زمان به سرعت می گذرد.



شاید برای این است که روزها کوتاه و کوتاهتر می شوند.



گویی از کنار لحظه ها می گذرم



این روزها بدون اینکه آنها را زندگی کرده باشم.



انسانی هستم سرما خورده با خوشمزه ترین غذا



که در دهانش عاری از هر گونه مزه و طعمی است.



همه چیز در ذهنم معلق است.



در باره همه چیز میتوانم بنویسم



و لی نمی دانم



چرا همیشه آنقدر طولش می دهم که دیر می شود



و موضوع اهمیتش را از دست می دهد.



آنوقت نوشتن می شود یک لیوان چای سرد



که دیگر میل نوشیدنش را ندارم.



حالت آدمی را پیدا می کنم



که دیر سر قرارش رسیده باشد.

اگه یکی رو دیدی که وقتی داری رد میشی برمیگرده

نگات میکنه بدون براش مهمی


اگه یکی رو دیدی که وقتی داری می افتی برمیگرده

وبا عجله میاد سمت تو بدون براش عزیزی

اگه یکی رو دیدی که وقتی داری می خندی برمیگرده

نگات میکنه بدون واسش قشنگی

اگه یکی رو دیدی که وقتی داری گریه میکنی برمیگرده

باهات اشک می ریزه بدون دوستت داره

اگه یکی رو دیدی که وقتی داری با یه نفر دیگه حرف

میزنی ترکت میکنه بدون عاشقته

اگه یکی رو دیدی که وقتی داری ترکش میکنی

فقط سکوت میکنه بدون دیوونته

اگه یکی رو دیدی که از نبودنت داغون شده

بدون که براش همه چی بودی

اگه یکی رو دیدی که یه روز از بی تو بودن

می ناله بدون که بدون تو میمیره

اگه یکی رو دیدی که بعد رفتنت لباس سفید

پوشیده بدون که بدون تو مرده

اگه یه روز دیدیش که یه گوشه افتاده ویه پارچه سفید

روش کشیدن بدون واسه خاطر تو مرده

زندگي را با تو مي خواهـــــــــــــــــم




خنده هاي شيرين را بر لبان گرم تو مي خواهم



جزء تو هرگز با كسي از عشــق امروز و فرداها نخواهم گفت



زندگي را با تو مي خواهــــــــــــــــم



زندگي بي تو سراسر درد و انــــــدوه است

با تو ميگريم، با تو ميخنــــــــــــــدم



و روزي در آغوش گـــــــــــرم تو مي ميرم



دلتنــــــگم.... مهم نيست...... خوش باش



امروز تنهاييم را كسي نفهميــــــــــــد



اشكهاي بيچــــــــــــــــاره عاجز شدند دلتنگـــــــــــــــت بـــــــــــــودم



اي تو كه تمام آرزوهاي مرا به بـــاد دادي



اما هنوز هم خـــــــــــــــواب ديدن تو برايم به تمام عمـــــــــــــر مي ارزد....



كـــــــــــــــــــــــــاش ميديدم چيست آنچـــــــــه از چشمـــــــــــــــت تـا اعمــــــــــــاق قلبم جاريـــــــــــست.

این بار از عشق نمینویسم عشق تو دلم مرده
سرنوشت منو به عشقی که میخواستم نرسوند
تا تهش بخون کنار تو نرو تا بگم داستان هزار توامنو
هزاری که بابتش جون هدیه کنی
هزاری که نباشه باید خون گریه کنی
خون گریه کنی وختی کرده خستت زمونه
وختی از خدا میخوای گرسنه بچت نمونه
وختی زنت تو جونی داره حس یه پیر زن
وختی از بی پولی داره حسه بیوزن
مثل بیوای که نداشت قرص اعصاب سرشو
واسه خرید اون قرص فروخت اعظای تنشو
اون زن از دسه بیچاره گی کلیشو فروخت...
و دختر بی خونه ای که دربست پا میده
سر هزاری کثیف با هر کس خوابیده
و خونواده ای که اونو از قسط ندیده
گرفتنش اونم خستس از بس نالیده
اون دختر قوربونی مردای کزای شد
اون دختر بازیچیه دستان کسانی شد
که ابروی ایرانو از تو ریشه کندند
سر هزاری خون مردمو تو شیشه کردند
بوی هزاری بیاد از دم بیهوشن
باهاشون باشه خداوپیغمبر کیلو چند
سر هزاری مردومو به قسم میکشند
داری منو میبینی که از زمونه بیزارم با وجود خستگیو دستای سست
قلم برمیدارم مینویسم شبونه بیدارم
کاغذ خطخطیه از درون بیمارم بهم تهمت میزنن میگن شرور دیوانه
ولی مهم نیس چون من جوونه ایرانم

زندگي را با تو مي خواهـــــــــــــــــم




خنده هاي شيرين را بر لبان گرم تو مي خواهم



جزء تو هرگز با كسي از عشــق امروز و فرداها نخواهم گفت



زندگي را با تو مي خواهــــــــــــــــم



زندگي بي تو سراسر درد و انــــــدوه است

با تو ميگريم، با تو ميخنــــــــــــــدم



و روزي در آغوش گـــــــــــرم تو مي ميرم



دلتنــــــگم.... مهم نيست...... خوش باش



امروز تنهاييم را كسي نفهميــــــــــــد



اشكهاي بيچــــــــــــــــاره عاجز شدند دلتنگـــــــــــــــت بـــــــــــــودم



اي تو كه تمام آرزوهاي مرا به بـــاد دادي



اما هنوز هم خـــــــــــــــواب ديدن تو برايم به تمام عمـــــــــــــر مي ارزد....



كـــــــــــــــــــــــــاش ميديدم چيست آنچـــــــــه از چشمـــــــــــــــت تـا اعمــــــــــــاق قلبم جاريـــــــــــست