بیـــا هَـــرروز دَستــــِ یِکـــ اتِـــفـاقِ خوبـــــ را بِگیریـــــم،

بــِــبَریـمِش بالایِ یِکــــ بُـــلندی،

تا تـَـــرسِش از افتــــادن بـِــریــزَد

روزهـــــایِـتان پُـــر ازافتــــادن اتـفاق هــای خوبـــــ

این عصرهای بارانی بهاری ،
عجـیب بـوی نـفس هـای تـو را می دهـد …
گـوئـی … تـو #اتـفاق می افـتی؛
و مـن #دچـار می شـوم …
تـمام ” مــن” دارد “تـــو” می شـود … بـاور مـی کنـی؟

یکی هـَس

تو قـلبم
که هرشب واسه اون می نویسم و اتـفاقـا اون بـیـداره
فـقـط تو آغوش یـکی دیـگس
هـمـیـن

هـنوز یک لـبخندم را بـسته بـندی کـرده ام بـرای روزی کـه تـو را اتـفاقی مـیـبینم آنــقـدر تـمیز بـخندم که بـه خـوشـبختـیم حــسادت کـنی

یکی هـَس

تو قـلبم
که هرشب واسه اون می نویسم و اتـفاقـا اون بـیـداره
فـقـط تو آغوش یـکی دیـگس
هـمـیـن