فرزانه تاییدی و رضا بیک ایمانوردی

فرزانه تاییدی: بیک هنرپیشه سینمای تجاری و مردم پسند ایران بود
مجتبی نظری: فرزانه تاییدی گفت: نوشتن درباره همکاران هنری، و بخصوص آنان که در میان ما نیستند لازم است، با تفکری سالم باشد و منصفانه، که معتقدم بسیار به محتوای صادقانه ی نوشته کمک می کند.
و اما درباره ی زنده یاد بیک ایمانوردی: او هنرپیشه سینمای تجاری و مردم پسند ایران بود و طرفداران بسیاری داشت. بازیگر خوبی بود. اغلب رل هایی که به او می دادند، شخصیت ساده لوح و مهربان بود که بخصوص برای جوانان و حتی بچه ها جذاب بود و همین موضوع فروش فیلم هایش را تضمین می کرد. نقش های جدی در کارنامه او زیاد نیست، ولی در فیلم «واسطه ها»، تنها همکاری من با او بود، کاراکتری جدی را بازی می کرد. در این فیلم سعی می کرد بر خلاف بقیه ی کارهایش دیالوگ ها را حفظ کند، برایش کار بسیار سختی بود! با این حال در این همکاری بسیار صادقانه پا به پای من و بهروز به نژاد - که به هرحال در اصل بازیگر تئاتر بودیم - کار کرد، و به نظر من نتیجه ی کارش هم خوب بود.
در اینجا از آقای حسن محمدزاده کارگردان فیلم هم یاد می کنم که قدر هنرمندان جدی را می دانست و با صبوری کار را به اتمام رساند و اینکه چقدر فیلم موفق بود بحثی جداگانه است. در اینجا دلم می خواهد از عبدالله بوتیمار که در این فیلم با ما بود یاد کنم. روح او و رضا بیک ایمانوردی شاد.

اینها جملاتی هستند که آبان ماه گذشته پس از مفقود شدن مهدی عمیدی
در مون بلان فرانسه نوشتیم و با" پلنگ برفی ایران" خداحافظی کردیم…
هنوز محمد اوراز را هم از خاطر نبرده ایم، اولین ایرانی و اولین مسلمانی
که قله اورست را فتح کرد و آوازه کوهنوردان ایرانی را جهانی کرد.
او هم در دل طبیعت آرام گرفت و یازده سال پیش در قله گاشبروم پاکستان گرفتار بهمن شد.
اوراز هم رفت… حالا کوهستان سه فرزند دیگرش را از آغوش خانواده هایشان به آغوش خود فرو برده است؛
پسرانی که" مسیر ایران" را به دوازدهمین قله مرتفع جهان باز کردند
اما بازگشتی بی انتها داشتند، بازگشتی به دل کوهستان.
مجتبی، پویا و آیدین برنگشته اند. چشمها به انتظار معجزه نشسته اند
اما روزهای سپری شده امید را در قلبمان قفل کرده اند. " پسران کوهستان"
مسیر ایران را به برودپیک باز کرده اند. این یک آغاز است برای" مسیر ایران"
اما یک پایان غرورانگیز برای مجتبی، پویا و آیدین… حالا این راه خودشان است،
مسیر خودشان است و از طناب خودشان، از نفس و عرق خودشان،
اما" پسران کوهستان" هنوز برنگشته اند.