گــُذَشــتــه اے کـــه حآلـمـآن را گــرفــتــه اَسـت..

آیــنــده اے کــه حآلـے بــَراے رســیــدنــش نــَداریــم

و حـآلــے کــه حآلــمـآن را به هــَم مــی زنــد

چــه زنــدگــے شــیــریــنــے !!!

جــای تعجبــ ـــ ندارد کــه گـاهـی ...

نــوشتــه هــایـم غمگیننــد !!

و خــودم غمگیــن تــر از آنهـ ــا

دیگــر حتـ ـی حـوصله جنگیــدن بــا خــاطـراتـ ـم را هــم نـدارم ...

تــوانش را نیــ ـز !!

راستــی !! اگــر همیــن دلخوشـی لعنتـ ـی هــم نبــود ...

دیگــر تنهـ ـایی و خلـوتــ ـــ بــرایــم چــه مفهـومـی داشتــ ــــ ...!!

چه خوش گفت مولانا ..
شرح حال امروز ما ..

ای قـوم بــه حج رفتـه کجایید کجایید
معشــوق همیــن جـاست بیایید بیایید

معشــوق تــو همسـایه و دیــوار به دیوار
در بادیه ســـرگشته شمـــا در چــه هوایید

گــر صـــورت بی‌صـــورت معشـــوق ببینیــد
هــم خـــواجه و هــم خانه و هم کعبه شمایید

ده بـــــار از آن راه بـــدان خـــانه بـــرفتیــــد
یــک بـــار از ایـــن خانــه بــر این بام برآیید

آن خانــــه لطیفست نشان‌هـــاش بگفتیــد
از خــواجــــه آن خــــانـــــه نشانـــی بنماییـــد

یک دستـــه گــل کــو اگـــر آن بـــــاغ بدیدیت
یک گـــوهر جــــان کـــو اگـــر از بحر خدایید

با ایــــن همـه آن رنج شما گنج شما باد
افسوس که بر گنج شما پرده شمایید
مولانا

چراغى كه به خانه رواست به مسجد حرام است ..
از زيادى مال خود به هموطنان خود انفاق كنيد نيكو تر است ..
قبله اى ما در كنار ما واطراف ما است نه در بت كده اى دشت هاى حجاز ..
چشم بصيرت ميخواهد كمى چشمانمان را باز تر كنيم ..

ﻫــﯽ تـــღـو …

ﻧــﻤــﯿﺪﺍﻧــﻢ ﻧــﺎﻣــﺖ ﺭﺍ ﭼــﻪ ﺑــﮕــﺬﺍﺭﻡ …


✘ ﻣــﺨــﺎﻃـﺐ ﺧـــﺎﺹ !✘


✘ ﺗـﻤـــــﺎﻡ ﺯﻧـــﺪﮔـﯽ ! ✘


✘ ﺩﻟــﯿــﻞ ﻧـﻔـــﺲ ﮐـــﺸـﯿﺪﻥ !✘


✘ﻫـــﻤـــﻪ ﯼ ﻭﺟــــﻮﺩ … ✘


✘ ﯾـــﺎ ﺗـــﻨـــﻬﺎ ﻋـــﺸـــﻘــﻢ … ✘


ﺑـــﻪ ﻫــﺮﻧــﺎﻣــــﯽ ﮐــﻪ ﺑــﺎﺷـــﯽ


ﺑـــــﺪﺍﻥ …


آﺭﺍﻡ …


ﺑﺮﺍﯾـــﺖ ﺟـــــﺎﻥ ﻣـــﯿـــﺪﻫـــﻢ ...

کدام خیابان را بگردم ؟ کدام کوچه را ؟
بر کوبه ی کدام در بکوبم تا بر چارچوبش ظاهر شوی تو ؟ و بازم بشناسی مرا از من
به آغوشم بگیری و نپرسی هرگز که چه به روزگارم آورده است روزگار بی تو ماندن های بسیار !

چــه لــَحظـه ے دردآوریــه ...

اون لـَحــظه کـه میپـُرسـه خوبــے ؟

پـَنـج خـَط تـایپ میکـُنے ولــے بجـاے
" Enter "
هــَمـه روپـاکـــ میکـُنـے ومینـِویسـے خوبـَم ... تـوچــطورے ؟

باز کربــلا دلـربائی میکنــی! تـــو چــه کــرده ای کــه حتـی پــرواز دل کـربلا نـدیده هـا در آسـمانت مــوج میـــــزند؟ « اســـلام علیــــک یا اباعبدالله »

باز کربــلا دلـربائی میکنــی!

تـــو چــه کــرده ای کــه حتـی پــرواز دل کـربلا نـدیده هـا در آسـمانت مــوج میـــــزند؟


« اســـلام علیــــک یا اباعبدالله »

میــدانم یکی از آن روزهای مبهم و خیلــی دور

وقتی جـلوی تلویزیون روی کاناپه لم داده ای...

و بــچــه هــایـت از ســر و کولــت می روند بــالا

درست در همان لحظه ای که قرار است احســــاس کنی

خوشبختی یک آن...یــــــــاد من به سینه ات چــنــــگ می زند...

گـاهـی بــاید رفـت و بعضـی چیــزهای بردنـی را بـا خـود بــرد ،


مـثل یـــــاد ،مـثل غــرور ،



و آنچــه ماندنـیست را جــا گــذاشت
،








مـثل خــاطره ،مـثل لبـخند ،

خــيـلـي بـايـد ســنگــدل بــاشــي کـه نـفـهـمـي پـشـت جـمـلـه ي

"تــنــهــام نــذار مــن بــي تــو نــمـيـتـونـم"

چــه غــروري شــکــســتــه شــده، بــه خــاطــر دوســـت داشــتــنــت

و تــو خــيـــلي ســاده ازش بـــگــذري و بــري...

ديگه تموم شدي برام...

زنـــدگــی خــیــلــی قـشــنــگـــه ...
.
.
.
.
.
الــبـتــه بــسـتـگــی داره چــه قـــد خــودمــونـــو بــه خــریــت بــزنــیم..