یک جفت چشم سیاه

یک جفت چشم آسمانی

یک جفت چشم سبز

خیلی ها برای اینها شعر مینویسند

اما تو

صاحب آن چشم های قهوه ای ساده هستی

که شعرت را

تنها من میدانم.

سرشارم از شور رویش ولی آسمانی ندارم آنقدر پاک است احساس من که در خاک قلبم را در دست باران می گذارم می بارد حرف هایم در بهت مرداب و نگاهم در لایروب فراموشی ... مگر سکوت مگر سکوت دوباره برویاندم در نیزار ...

ارابه ران یا ممسک الاعنه یکی از صورتهای فلکی یا پیکرهای آسمانی است.در بالای سر پیکر آسمانی گاو، چند ضلعی بزرگی به نام ارابه ران (Auriga) قرار دارد. درخشان ترین ستاره ی این پیکر آسمانی، نگهبانک (عیوق، Capella) است که پنجمین ستاره ی درخشان آسمان می باشد. عیوق در ادبیات فارسی استعاره از بلندای آسمان و کمال است. ستاره ای که از نظر رنگ شبیه به خورشید، ولی در حقیقت بسیار بزرگتر از آن است و بر بازوی راست ارابه ران قرار دارد. بعد از این ستاره، از نظر درخشش، ستاره ی منکب العنان، در شانه ی ارابه ران است. جنوبی ترین ستاره ی این چند ضلعی، متعلق به صورت فلکی گاو است.در مرکز این پیکر، چندین خوشه ی باز و کم نور (m38,m36 ) قرار دارند که با چشم غیر مسلح قابل رویت اند. ارابه ران، همیشه افساری در دست و یک بز و دو بزغاله به همراه دارد. در یکی از داستانها، ارابه ران همان هفستوس، پسر لنگ زئوس و هرا است. هفستوس، خدای آتش و حامی هنرمندانی بود که با فلز و آهن کار می کردند. او، به دلیل اینکه پیمودن مسافتهای طولانی با پای لنگ برایش دشوار بود، ارابه را اختراع کرد!

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند<br> مثل آسمانی که امشب می بارد.... <br>و اینک باران <br>بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند <br>و چشمانم را نوازش می دهد <br>تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

خدایا به حرمت برکت گندم زار.....<br> قلبهای دوستانم را سرشار از شور زندگی کن!<br> آنها آسمانی هستند و بی نهایت ....!<br> آسمان را در نگاهشان لبریز کن! <br>و سهم لبهایشان را جز نقشی از لبخند قرار مده!

گفتند : «کلاغ»، شادمان گفتم : «پر» ...گفتند : «کبوترانمان»، گفتم : «پر» ...گفتند : «خودت»،...! به اوج اندیشیدم در حسرت رنگ آسمان گفتم : «پر» ...گفتند : «مگر پرنده ای؟»، خندیدم گفتند : «تو باختی» و من رنجیدم در بازی کودکان فریبم دادند احساس بزرگ پر زدن را چیدن آنروز به خاک آشنایم کردند از نغمه پرواز جدایم کردند آن باور آسمانی از یادم رفت در پهنه این زمین رهایم کردند گفتند : «پرنده» ، گریه ام را دیدند دیوانه خاک بودم و فهمیدند گفتم که«نمی پرد» ، نگاهم کردند ، بر بازی اشتباه من خندیدند ... !