سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت/آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت/جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع/دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است/چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد/خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست/همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم/خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی/که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت
#حافظ
غزل شماره ۱۷
صوفياجون
شهرزاد
قدرت گرفته توسط شِیرترانیکس
فارسی
