بزرگ‌ترین لانه‌های پرندگان

اگر در کویر کالاهاری در جنوب آفریقا در حال قدم زدن باشید با صحنه‌ای جذاب روبرو می شوید! حتما فکر می کنید که بر روی ستون‌های تلفن یونجه‌گیر نصب شده است!اما در واقع چنین نیست.

چیزهایی که مشاهده می کنید درواقع آشیانه‌هایی است که پرندگان از پنبه، چوب و علف ساخته‌اند. سازندگان این لانه‌ها در حکم پرندگان اجتماعی و خوش مشربی می‌توان دانست! تعداد زیادی از پرندگان مختلف می‌توانند با هم در این لانه ها جمع شوند. درواقع این لانه‌ها محلی برای استراحت پرندگان مهاجر است که در برخی لانه‌ها بیش از ۱۰۰ پرنده به استراحت می‌پردازند .

دیدی دلم شکست!

دیدی چینی اصل قلب خویش

سپردم به دستهای خواهشت

دیدی بی حواس!

پایت به سنگ خورد،افتاد بر زمین...شکست

دیدی چه بی صدا دلم شکست!

دیدی حدیث عشق و جنونت فسانه بود

و کلام نگاهم برایت چه بیگانه بود

دیدی کوهکن!

دیدی به جای کوه غم،تیشه ات قلب من نشانه گرفت

دیدی قایق عشقم ز دریای محبت کناره گرفت

کبوتر دلم هوای آشیانه گرفت

آسمان غم ابر ناله گرفت

دیدی دلم شکست...!

آب آرزو نداشت به غیر از روان شدن

دریا غمی نداشت مگر آسمان شدن

می خواست بال و پر زدن از خویشتن قفس

چندانکه تن رها شدن از خویش و جان شدن

آهن به فکر تیغ شدن بود و برگزید

در رنجبونه های زمان امتحان شدن

تاوان آشیانه به دوشی نوشته داشت

همچون نسیم در چمن گل چمان شدن

آنانکه کینه ور به گروه بدی زدند

قصدی نداشتند به جز مهربان شدن

باران من ! گدایی هر قطره ی تو را

باید نخست در صف دریادلان شدن

با خک آرزوی قدح گشتن است و بس

و آنگه برای جرعه ای از تو دهان شدن

حسین منزوی

وقتی دلت خسته شــد
دیگر خنده معنایی ندارد
فـقـط می خندی تا دیگران ، غم آشیانه کرده در چشمانت را نـبـیـنـنـد
وقتی دلت خسته شــد
دیگر حتی اشکهای شبانه هـم آرامت نمی کنند
... فـقـط گریه می کنی چون به گریه کردن عادت کرده ای
وقتی دلت خسته شــد
دیگر هیچ چیز آرامت نمی کند به جز دل بریدن و رفتن.....!

پرندگانی هستند
که آشیانه ی خود را ترک می کنند
به جای دیگر می روند
و خواب آشیانه ی خود را می بینند.

بهارها به خواب زمستان می روند
وخواب می بینند
که در بهارند.

پرندگانی هستند
که روز وشب تنهامان می گذارند
و خواب می بینند
که روز و شب باما هستند

تواین پرندگان را دیده ای
ک..
که....

پرنده بر شانه های انسان نشست .انسان با تعجب رو به پرنده کرد و گفت :
- اما من درخت نیستم . تو نمی توانی روی شانه ی من آشیانه بسازی .پرنده گفت :
- من فرق درخت ها و آدم ها را خوب می دانم . اما گاهی پرنده ها و انسان ها را اشتباه می گیرم .
انسان خندید و به نظرش این بزرگ ترین اشتباه ممکن بود .پرنده گفت :

- راستی، چرا پر زدن را کنار گذاشتی ؟انسان منظور پرنده را نفهمید ، اما باز هم خندید .پرنده گفت :
- نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است .
انسان دیگر نخندید. انگار ته ته خاطرات اش چیزی را به یاد آورد . چیزی که نمی دانست چیست . شاید یک آبی دور ، یک اوج دوست داشتنی .پرنده گفت :
- غیر از تو پرنده های دیگری را هم می شناسم که پر زدن از یادشان رفته است . درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرین نکند فراموش اش می شود .
پرنده این را گفت و پر زد . انسان رد پرنده را دنبال کرد تا این که چشم اش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش ، آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد .

آن گاه خدا بر شانه های کوچک انسان دست گذاشت و گفت :
- یادت می آید تو را با دو