و تو هم روزی پیر می شوی
اما من، پیرتر از این نخواهم شد
در لحظه ای از عمرم متوقف شدم
منتظرم بیایی
و از برابر من بگذری
زیبا، پیر شده، آراسته به نوری
که از تاریکی من دریغ کرده ای.

عشقِ تو را من اختراع کردم،

تا در زیر باران بدون چتر نباشم.

پیام های دروغین، از عشقِ تو برای خودم فرستادم!

عشق تو را اختراع کردم، چونان کسی که در تاریکی

تنها می‌خواند و سوت می‌زند،

تا، نترسد...!

به درخت نگاه کن...

قبل از اینکه شاخه هایش زیبایی نور را لمس کند

ریشه هایش تاریکی را لمس کرده...

گاه برای رسیدن به نور،باید از تاریکی ها گذر کرد...

پر شده ام ...
از تاریکی !
همچون خانه ای که
پنجره های اتاق آن یک به یک بسته می شوند ...
باد می آید ...
باران می آید ...
پنجره ها را باز میکنم
بی چتر به خیابان می زنم
تا ببینم خدا مرا چگونه نقاشی خواهد کرد ...

اگه بهت بگن که من مردم چی کار می کنی؟از 1 تا 10 یه عدد بگو.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

1)خودکشی می کنم

2)برام بی اهمیته

3)خیلی ناراحت میشم

4)ای کاش زودتر رفته بودی

5)گریه می کنم

6)خوشحال میشم

7)ادم خوبی بودی

8)دلم برات تنگ میشه

9)یه نفس راحت میکشم

10)جشن می گیرم

گاهی دلم می گیرد
از آدم هایی که در پس نگاه سردشان

با لبخندی گرم فریبت می دهند
دلم میگیرد از خورشیدی که گرم نمی کند
.......و نوری که تاریکی می دهد
ازکلماتی که
چون شیرینی افسانه ها فریبت می دهند
دلم می گیرد
از سردی
چندش آور دستی که دستت را می فشارد
و نگاهی که
به توست و هیچ وقت تو را نمی بیند

گاهی واقعا خیال می کنم،

روی دست خدا مانده ام!

خسته اش کرده ام!

راهی نیست...

باید چمدانم را ببندم،

راه بیفتم... بروم...

و می روم..

اما به درگاه نرسیده از خودم می پرسم:

کجا... ؟!

کجا را دارم؟! کجا بروم؟!


دلواپسِ غربتِ من نباش

در این دیار

پنجره ها

عادتِ دیرینه‌‌ای دارند

به باران

و باران به خیسی خیابان

و خیابان‌ها به آدم‌هایِ تنها

آدم‌هایی‌ که در تاریکی‌ شب می‌‌دوند

تا زودتر به خانه‌های سردشان برسند

آدم‌هایی‌ که دردِ بیکسی خود را فراموش می‌‌کنند

و به عزیزشان می‌‌نویسند

دلواپسِ غربتِ من نباش

اینجا بعد از تو

پنجره

و باران

نزدیکترین‌ها هستند به من

و خیابان

خیابان ... هنوز هم راهیِ است برای رسیدن

از گیله مرد پرسیدم : علت ترس از تاریکی چیه ...

تاملی کرد و گفت : زمانی از تاریکی میترسیم که تنها باشیم درسته ؟

گفتم : خب بله ...

ادامه داد و گفت : هر کاری که ما انجام میدیم لقمه ای برای کشور وجوده ...

اگر کینه به دل بگیریم غذای شتر درون ،

اگر با زبونمون نیش و کنایه به این و اون بزنیم غذای مار درون ؛

اگر صرفا به فکر خور و خواب و شهوت باشیم غذای گاو درون ؛

اگر تعقل نکنیم و جهالت پیشه کنیم غذای خر درون ؛

اگر مسخره و استهزای دیگران رو تفریح خودمون قرار بدیم غذای میمون درون ،

اگر به ناحق خشم بگیریم و عصبانی باشیم به دل بگیریم غذای گرگ درون ،

اگر مکر و حیله کنیم غذای روباه درون رو تامین می کنیم .

و فقط و فقط اگر بفکر خدا باشیم و بخاطر او کار خوب انجام بدیم غذای فرشته درون رو تامین کردیم ...

در مورد سوالی که پرسیدی باید گفت : کاری که تنهایی با ما میکنه اینه که ما رو به پیله درون و به مملکت وجودی که ساختیم فرو میبره ، فکر میکنی با دیدن اینهمه حیوان وحشی که با دیدن مون به سمت ما حمله ور میشن و ندیدن اون فرشته ی دوست داشتنی چه حسی باید بهمون دست بده ...

بله دیدن چهره واقعی خودمونه که ما رو میترسونه ...

راستی از چشم برزخی چیزی شنیدی ؟

تاریکی اتاقم شکسته می شود با نوری ضعیف …
لرزشی روی میز کنار تختم میفتد …
از این صدا متنفر بودم اما …
چشم هایم را میمالم …
new message …
تا لود شود آرزو می کنم … کاش تو باشی …
سکوت می کنم ، آرزوی بی جایی بود !

به درخت نگاه کن…
قبل از اینکه شاخه هایش زیبایی نور را لمس کند
ریشه هایش تاریکی را لمس کرده…
گاه برای رسیدن به نور،باید از تاریکی ها گذر کرد…
هر چند طولانی...

#خداوندا، #خداوندا !!!
#قرارم باش و #یارم باش ...

#جهان تاریکی محض است !!!
می‌ترسم ،
#کنارم باش ...