دخترک برگشت!!!چه بزرگ شده بود!
پرسيدم : پس کبريتهايت کو ؟
پوزخندي زد!
گونه اش آتش بود ، سرخ ، زرد ..........
گفتم : مي خواهم امشب
با کبريتهاي تو ، اين سرزمين را به آتش بکشم !
دخترک نگاهي انداخت ، تنم لرزيد...
گفت : کبريت هايم را نخريدند
سالهاست تن مي فروشم ..

تمام تنم می سوزد از زخم هایی که خورده ام
دردِ یک اتفاق که شاید با اتقا قِ تـو
دردش متفاوت باشد ویرانم می کند
من از دست رفته ام ، شکسته ام
می فهمی ؟
به انتهایِ بودنم رسیده ام ؛
اما اشک نمی ریزم
پنهان شده ام پشتِ لبخنـدی که درد می کند

کسی یخ بستنم را نمی بیند..
چشم همه به بخار هایی است که از ازدیاد سرما از من بر می خیزد..
فاجعه را آن زمان فهمیدم که رهگذری گفت:
انجا داغ داغ است! اندکی گرم میشوم و میروم.....

حتى واسه دلخوشیمم دس تكون ندادى رفتى//خب بذار روى ماهتو دم آخر نگاه كنم//سخته با خاطراتمون با دل خون وداع كنم//وقت رفتنت نبود تویى بود و هست من//چقدرخالیه جاى دستات توى دست من//سخته رفتنم ولى خداحافظ عشق من

زنده بودن حرکتي افقي است از گهواره تا گور
و زندگي کردن حرکتي عمودي است از زمين تا آسمان

به ياد ندارم نابينايي به من تنه زده باشد
اما هر وقت تنم به جماعت نادان خورد گفتند: "مگه کوري؟"

عجيب است که پس از گذشت يک دقيقه به پزشکي اعتماد مي کنيم؛
بعد از گذشت چند ساعت به کلاهبرداري !
بعد از چند روز به دوستي
بعد از چند ماه به همکاري
بعد از چند سال به همسايه اي ...
اما بعد از يک عمر به خدا اعتماد نمي کنيم !
ديگر وقت آن رسيده که اعتمادي فراتر آنچه مي بايست را به او ببخشيم.
او که يگانه است و شايسته ...

از عذابِ جاده خسته نرسيده و رسيده
آهي از سر رسيدن نكشيده و كشيده

غمِ سرگردونيامو با تو صادقانه گفتم
اسمي كه اسمِ شبم بود با تو عاشقانه گفتم
با تنم زخمي اگه بود بي رمق بود اگه پاهام
تازه تازه با تو گفتم اگه كهنه بود دردام
منِ سرگردونِ ساده تورو صادق مي دونستم
اين برام شكسته امِا تورو عاشق مي دونستم
تو تموم طول جاده كه افق برابرم بود
شوق تو راهتوشه من اسمِ تو همسفرم بود
منِ دلشيشه اي هر جا هر شكستن كه شكستم
زيرِ كوه،بارِ غصّه هر نشستن كه نشستم
عشق تو از خاطرم برد كه نحيفم و پياده
تورو فرياد زدم و باز خون شدم تو رگِ جاده
نيزه نمبادِ شرجي وسط دشت تابستون
تازيانه هاي رگبار توي چلّه زمستون
نتونستن،نتونستن جلوي منو بگيرن
از منِ خستة خسته شوق رفتنو بگيرن
حالا كه رسيدم اينجا پرِ قصّه براگفتن
پر نياز تو براي آه شنيدن و شنفتن
تورو با خودم غريبه از خودم جدا مي بينم
خودمو پر از ترانه تورو بيصدا مي بينم
من سرگردون ساده تو رو صادق ميدونستم
اين برام شکسته اما و رو عاشق ميدونستم
اون هميشه با محبت براي من ديگه نيستي
نگو صادقي به عشقت آخه چشمات ميگه نيستي
من سرگردون ساده تو رو صادق ميدونستم
اين برام شکس

حرفی بزن، چیزی بگو
از عشق پاییزی بگو
از آتشی که با نگات در من می افروزی بگو
از سوختنم، از ساختنم
باتو همیشه باختنم
در عشق تو گداختنم
از عشق هرروزی بگو...

میون یه دشت لخت زیر خورشید كویر
مونده یك مرداب پیر توی دست خاك اسیر
منم اون مرداب پیر از همه دنیا جدام
داغ خورشید به تنم زنجیر زمین به پام


من همونم كه یه روز می خواستم دریا بشم
می خواستم بزرگترین دریای دنیا بشم
آرزو داشتم برم تا به دریا برسم
شبو آتیش بزنم تا به فردا برسم


اولش چشمه بودم زیر آسمون پیر
اما از بخت سیام راهم افتاد به كویر
چشم من به اونجا بود پشت اون كوه بلند
اما دست سرنوشت سر رام یه چاله كند


توی چاله افتادم خاك منو زندونی كرد
آسمونم نبارید اونم سرگرونی كرد
حالا یه مرداب شدم یه اسیر نیمه جون
یه طرف میرم تو خاك یه طرف به آسمون


خورشید از اون بالاها زمینم از این پایین
هی بخارم می كنن زندگیم شده همین
با چشام مردنمو دارم اینجا می بینم

يه پنجره با يه قفس يه حنجره بی هم نفس

سهم من از بودن تو يه خاطرست همينو بس

تو اين مثلث غريب ستاره ها رو خط زدم

دارم به آخر ميرسم از اونور شب اومدم

يه شب که مثل مرثيه خيمه زده رو باورم

ميخوام تو اين سکوت تلخ صداتو از ياد ببرم

بذار که کوله بارمو رو شونه شب بذارم

بايد که از اينجا برم فرصت موندن ندارم

داغ ترانه تو نگام ---- شوق رسيدن تو تنم

تو حجم سرد اين قفس ---- منتظر پر زدنم

من از تبار غربتم از آرزوهای مهال

قصه ما تموم شده با يه علامت سوال

بذار که کوله بارمو رو شونه شب بذارم

بايد که از اينجا برم فرصت موندن ندارم

همین که تو میدانــے


" בوستت בارم"

کافیست...

بگذار خفه کند خوבش را


בنیا...

نیازے نیست ڪــﮧ


دوس داشتنم را بـﮧ دنیا ثابت ڪـنم


همیـלּ ڪــﮧ تـو دانے برایم


ڪـافیست دنیاے مـלּ

وقتــی کــه زیـر بــارانــ استجابتــ، تمامــ تنمــ خیســ خیســ شده بــود...

دستانــ تمنایمـــ بوی تـــو را مــی داد

و آســمانــ، ذکــر لبمــ را بر ابــرهای آرزو نقشــ مـــی کــرد کـــه...



اللهـــــــم عجــــــل لولــــــیک الفــرجـــــ ...

تمام غصه ها از همان جایی آغاز می شوند که،
ترازو برمی داریمـ و می افتیمـ به جان دوست داشتنمان.
اندازه می گیریمـ !
حسابــ و کتابــ می کنیمـ !
مقایـسه می کنیمـ !...
و خدا نکند حساب و کتابت برسد به آن جا که زیادتر دوستش داشته ایمـ ،
که زیادتر گذشته ایمـ ،
که زیادتر بخشیده ایمـ ،
به قدر یک ذره ،
یک ثانیـه حتی !
درست از همان جاست که توقع آغاز می شود،
و توقع آغاز همه رنج هایی است که ما می بریمـ …
و خدا کند این را بفهمیمـ ...

بہ یاנ نـנارҐ

نابینایے بہ من تنہ زנه باشـנ،

اما هروقت تنم بہ جماعت بینا خورנ

گفتنـנ: مگر”کورے”

روزگارت بےنیـاز بـاנ

از این جماعت بینا…

عابرانی که از کنارم می گذرند

مست عطر تنم

می شوند و

نامش را که می پرسند

دلم می لرزد

چگونه بگویم خاطرات توست...؟

صداهایی که رشته ی باریک احساسم را می درند


و ضربان سکوت...


که می خواهند چشمانم را از حدقه بیرون بیندازند


آن قدر آرامم که با خود می اندیشم شاید مرده ام


اما دریغ از ذره ای خستگی...


بی انگیزه می اندیشم


و بی هدف می نویسم


دردی نیست که مرا بیازارد


و حتی اتفاق کوچکی که مرا بخنداند...


کودکی بودم که می خواستم بزرگ باشم


و بزرگی هستم


که با خاطره ی کودکی هایم


در اندیشه ی اینم که چگونه خود را از سقف اتاق بازی کودکیم


حلق آویز کنم


شاید کودکی بودم که

با ابهام آرزوی این که می خواستم خود را حلق آویز کنم بزرگ شدم


اما برای چه بمیرم؟


همان طور که از خود می پرسم برای چه زندگی کنم؟


نه نفرتی دارم از زندگی که بخواهم بمیرم


و نه هراسی دارم از مرگ که اشتیاق به زیستنم باشد


و چرا چیزی نپرسم؟


و در این ابهام ،پنهان شده ام


که چرا باید بپرسم؟


و این جا نقطه ی انسان است ...


نقطه ای که نه آغاز است و نه پایان


نقطه ای که همان حقیقت است


حقیقتی که می گوید:


" هیچ حقیقتی وجود ندارد"


حقیقتی که فریاد زنان می گوید:


" من دروغ ام... "