منم همان خسته و دل شکسته

منم همان مسافر بی همسفر مانده

منم همان دل بسته به تنهائی های ناتمام

منم همان مرداب سکوت در جنگلی از هیاهو

منم همان قایق رو به غرق در اقیانوس غم

منم همان کتاب پر حرف اما نا توان در گفتن

...منم همان اشک های خشکیده از نا امیدی

کاش یک لحظه به جایم بودی


تا بدانی که چه دردی دارد:


وقتی اندازه سنگینی یک کوه


دلت غمگین است


و به اندازه تنهایی یک چاه


تو هم تنهائی


و به اندزه آوارگی باد



تو هم آواره


کاش یک لحظه به جایم بودی


تا بفهمی که چه دردی دارد:


باغبانی که تبر می سازد


و درختی که به اندیشه هیزم شدن


از سبز شدن دل کنده


و اجاقی که از آتش خالیست


کاش یک لحظه به جایم بودی


تا بدانی که چه دردی دارد


وقتی از عشق نداری سهمی


و در آنجا که دلی هست وسیع


نیست یک ذره برایت جایی


کاش یک لحظه به جایم بودی

........

نه پشیمانم از این گفته خویش


که اگر یک لحظه


و فقط یک لحظه


تو به جایم بودی می شکستی آسان



نه پشیمانم از این گفته خویش


کاش هرگز تو نباشی چون من...

خداوندا تو میدانی ...
منم ، دلتنگ دلتنگم
منم ، یک شعر بیرنگم
منم ، دل رفته از چنگم
منم ، یک دل که از سنگم
منم ، آواز طولانی
منم ، شبهای بارانی
منم ، انسانیم فانی
خداوندا تو میدانی ...
منم ، در متن یک دردم
منم ، برگم ، ولی زردم
منم ، هستم ، ولی سردم
منم ، مُرده م ، منم مُرده م
منم ، یک بغض پر باران
منم ، غمهای بی سامان
منم ، هستم دراین زندان
منم ، زخمهای بی درمان
منم ، دارم تب و تابی
ز تنهائی ، ز بیتابی
منم ، رفته به گردابی
مرا باید که دریابی
منم ، یک آسمان دردم
منم ، دریا شود قبرم
منم ، دنیا شود جبرم
منم ، پایان شده صبرم
منم ، یک ذره گردم
منم ، خواهم کسی همدم
منم ، برخود ستم کردم
دلم خون میشود هردم
منم ، از عشق گویانم
منم ، دردست درمانم
منم ، آمد به لب جانم

خداوندا ! بمیرانم !

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد…

وسعت تنهائیم را حس نکرد…

در میان خنده های تلخ من…

گریه پنهانیم را حس نکرد…

در هجوم لحظه های بی کسی…

درد بی کس ماندنم را حس نکرد…

آن که با آغاز من مانوس بود…

لحظه پایانیم را حس نکرد
...

ساعتها زیر دوش به کاشی های حمام خیره می شوی غذایت را سرد می خوری ناهار ها نصفه شب ، صبحانه را شام! لباسهایت دیگر به تو نمی آیند، همه را قیچی می زنی! ساعتها به یک آهنگ تکراری گوش می کنی و هیچ وقت آهنگ را حفظ نمی شوی! شبها علامت سوالهای فکرت را می شمری تا خوابت ببرد! تنهائی از تو آدمی میسازد که دیگر شبیه آدم نیست… روزهای من اینگونه و شبهایم اصلاً نمیگذرد.

درجلسه امتحان عشق.......
من ماندم ویک برگه سفید!
یک دنیا حرف ناگفتنی
ویک بغل تنهائی ودلتنگی
درد دل من در این کاغدکوچک جا نمیشود
دراین سکوت بغض آلود
قطره کوچکی هوس سرسره بازی میکند
وبرگه سفیدم .....!
عاشقانه قطره ها را به آغوش میکشد
عشق تونوشتنی نیست !
باتو ......
دربرگه ام نار کناره آن
قطره اشک یک قلب میکشم
وقت تمام است
برگه ها بالا !

ما در ظلمت ایم

بدان خاطر که کسی به عشق ما نسوخت

ما تنهائیم

چرا که هرگز کسی ما را به جانب خود نخواند

عشق های معصوم ، بی کار و بی انگیزه اند

و دوست داشتن

از سفرهای دراز تهی دست باز می گردد.

دیگر

امید درودی نیست ...

امید نوازشی نیست ..

غصه نخور

ای دل تنها

بال بگشای به سوی آسمانها

اوج بگیر

بالا .....

بالا .....

بالاتر.....

تا بشنوی ندای

((قل هو الله احد )) را

این ندای خداوند است

که فریاد می کشد

تنهائیش را .......

در برابر تو کیستم ؟

.. من در برابر تو کیستم ؟ و آنگاه خود را کلمه ای می یابی که معنایت منم و مرا صدفی که مرواریدم توئی و خود را اندامی که روحت منم و مرا سینه ای که دلم توئی و خود را معبدی که راهبش منم و مرا قلبی که عشقش توئی و خود را شبی که مهتابش منم و مرا قندی که شیرینی اش توئی و خود را طفلی که پدرش منم و مرا شمعی که پروانه اش توئی و خود را انتظاری که موعودش منم و مرا التهابی که آغوشش توئی و خود را هراسی که پناهش منم و مرا تنهائی که انیسش توئی و ناگهان سرت را تکان می دهی و می گویی : نه ، هیچ کدام ! هیچ کدام ، این ها نیست ، چیز دیگری است ، یک حادثه دیگری و خلقت دیگری و داستان دیگری است و خدا آن را تازه آفریده است هرگز ، دو روح ، در دو اندام این چنین با هم آشنا نبوده اند ، این چنین مجذوب هم و خویشاوند نزدیک هم و نزدیک هم نبوده اند … نه ، هیچ کلمه ای میان ما جایی نمی یابد … سکوت این جاذبه مرموزی را که مرا به اینکه نمی دانم او را چه بنامم چنین جذب کرده است بهتر می فهمد و بهتر نشان می دهد .

خرابی و خراباتی همه شب زنده دار امشب
همه عاشق همه مجنون به مستی بیقرار امشب
بیا ای سوته دل ساقی به مستی بی ملالم کن
خدایا امشب این می را حلالم کن حلالم کن
به یادش باده مینوشم که با درد عشق هم آغوشم
به یک جرعه به صد جرعه نشد دردش فراموشم
بگو ای مهربون ساقی به اون نامهربون یارم
به حق حرمت مستی بیاد امشب به دیدارم
بیا ای سوته دل ساقی به مستی بی ملالم کن
خدایا امشب این می را حلالم کن حلالم کن
غریبی موند و تنهائی از این غربت دلم تنگه
بیا ساقی پناهم ده که سقف آسمون سنگه
مبادا ای رفیق امشب نگیری ساغر از ساقی
نمیدونی چه کوتاهه شب مستی و مشتاقی

هایده

اگه مـن عاشـق ِ دیـــــوار بودم ! ترک میخورد و یه پنجـره میشد
اگه غـــم ِ چشامـو آینـه می دید ... دلش درگیـر ِ این منظره میشد
اگه تنهائیـمـو به شب میگفتم همه شهـر و برام بیـدار میکرد
اگه با کـوه درددل میکـردم صدامـو لااقـل تکرار میکرد !
......
نشون میدی به من بی اعتنایی! تـو رو میخوام ولی به چه بهایی ؟!؟
شایـد با مهربونـی ِ زیـادم .. خودمـو اشتبـاه توضیح دادم ! . . .
منم اونکه میـون ِ شب ِ تیره .. نتونست هیچکی نادیده م بگیره !!
همونکه با نگاهش به تو فهموند ، میشه مغــرور بود ...اما نرنجوند ..
میرم جایی که گریه م بی صـدا شه .... فراموش کردنم آسـون نباشه !
از این تقـدیـر می لرزه وجودم
مـن امتحانمو پـس داده بودم !

مونا برزویی