بگذار اعتراف کنم که بدجور دلم برایت تنگ شده

فکر نکن بی وفا هستم ، دلم از سنگ نشده...

اعتراف میکنم اینک در حسرت روزهای شیرین با تو بودنم

باور نمیکنم اینک بی توام

کاش میشد دوباره بیایی و یک لحظه دستهایم را بگیری

کاش میشد دوباره بیایی و لحظه ای مرا ببینی

تا دوباره به چشمهایت خیره شوم ،

تا بر همه غم و غصه های بی تو بودن چیره شوم...

کاش میشد دوباره بیایی و لحظه ای نگاهت کنم ، با چشمهایم نازت کنم

در حسرت چشمهایت هستم ،

چشمهایی که همیشه با دیدنش دنیایم عاشقانه میشد

بگذار اعتراف کنم که بدجور دلم هوایت را کرده

در حسرت گرمی دستهایت ، تا کی باید خیره شوم به عکسهایت ،

هنوز هم عاشقم ، عاشق آن بهانه هایت...

#عکسهای #الناز_شاکردوست در #بندر_کنگان

#عکسهای #الناز_شاکردوست در #بندر_کنگان

#عکسهای #الناز_شاکردوست در #بندر_کنگان

#عکسهای #الناز_شاکردوست در #بندر_کنگان

به چه بهایی؟؟

بعد از گذشت از تمدنه به این پر باری و رسیدن به دین باز هم می بینم که در این دین مردی به بزرگی علی مرد جهاد ٬مرد رحمت ٬مرد مهربانی و .... امیر دلها از ستمی که به زنی یهودی شده بود به خشم میاد و از اعماق وجودش فریاد می کشه که اگر کسی از این ننگ بمیرد بجاست.پس چرا؟ تا به این حد دین و مذهب ما حقیر شده ؟که برای تثبیت و ثابت کردن باید به قبور و استخوانهای پوسیده حمله ور باشیم؟دینی که علی الگوی جهاد و مبارزه در راه احیاء حقه.کسی که در جنگ هیچ گار زره بر پشت نداشت چون همیشه در مقابل دشمن بود و نه پشت به دشمن و مردانه مبارزه می کرد.حالا اگر قرار هم بر مبارزه با دیگر ادیان برای برای برای احیاء حق باشد باز هم این راه و رسمش نیست.والا دیگه نمی دونم چی بگم. چندتا عکس منو برزخی کرده بود عکسهایی که گفته می شه مربوط به قبرستان بهائیان در یزد ه که دوسال پیش توسط عده ای ناشناس تخریب شده.این موضوع خیلی برام درد آور بود و مجبورم کرد چیزی بنویسم که لااقر خودمو خالی کرده باشم....

نمی دونم چرا وقتی کم میارم برای نوشتن گرسنگی میاد تو ذهنم.

بس که این موضوع وسیعهو وحشتناک هر چقدر هم که نوشته شه ازش به جاییش بر نمی خوره.اونی که مطلب و عکسهای مربوط گرسنگی رو که می بینه شاید برای چند دقیقه فکرشو مشقول کنه فقط همین و همین شاید هم موقعه ای که از کنار یکی از این گدا نما ها می گزره ته جیبشو برای اونها بتکونه اما خیلی زود از تو ذهن بیرون میاد .باز هم یه چند تا عکس دیدم که تو همون چند دقیقه مشغول کردن مخم شروع به نوشتن کردم گفتم تا به قولی از تب و تاب نیفتاده برام بنویسم.همین الان برای شام خوردن صدام کردن عجب برنامه ای شده از گرسنگی می نویسم اما دلم برای درشت لقمه زدن داره کنسرت اجرا می کنه.اما خدا وکیلی به عکسها که نگاه می کنه می خواد بترکه مخصوصا عکس اولی که خیلی وقت پیش دیده بودمش قبل از اینکه وبلاگی داشته باشم و تا مدتها فکرمو شغول خودش کرده بود بس که عکسش دلگیره نمی دونم چی بگم...