دوش در مهتاب دیدم مجلسی از دور مست


طفل مست و پیر مست و مطرب تنبور مست


ماه داده آسمانرا جرعه ای زان جام می


ماه مست و مهر مست و سایه مست و نور مست


بوی زان می چون رسیده بر دماغ بوستان


سبزه مست و آب مست و شاخ مست انگور مست


خورده رضوان ساغری از دست ساقی الست


عرش مست و فرش مست و خلد مست و حور مست


زین طرف بزم شهانه از شراب نیم جوش


تاج مست و تخت مست و قیصر و فغفور مست


شمس تبریزی شده از جرعه ای مست و خراب


لاجرم مست است و از گفتار خود معذور


مست

غنچه با دل گرفته گفت:
زندگی
لب زخنده بستن است
گوشه‌ای درون خود نشستن است
گل به خنده گفت
زندگی شکفتن است
با زبان سبز راز گفتن است
گفتگوی غنچه و گل از درون باغچه باز هم به گوش می‌رسد
تو چه فکر می‌کنی؟
کدام یک درست گفته‌اند
من که فکر می‌کنم

گل به راز زندگی اشاره کرده‌است
هرچه باشد او گل است
گل یکی دو پیرهن

بیشتر ز غنچه پاره کرده‌است!

قیصر امین ‌پور

حرف‌های ما هنوز ناتمام ....
تا نگاه می‌کنی :
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن‌که با خبر شوی
لحظه‌ی عزیمت تو ناگزیر می‌ شود
آی .....
ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان
چقدر زود
دیر می‌شود!

قیصر امین ‌پور

دو دستم ساقه سبز دعايت گـل اشـکم نثـار خاک پايـت دلم در شاخه ياد تو پيچيـد چو نيلوفر شکفتـم در هوايت به يادت داغ بـر دل مـی نشانـم زديده خون به دامن می فشانم چو نــی گر نالم از سوز جـدايـي نيستان را به آتش می کشانم به يادت ای چـراغ روشـن مـن ز داغ دل بسوزد دامـن مـن ز بس در دل گل يادت شکوفاست گرفتـه بـوی گـل پيــراهن مـن همه شب خواب بينم خواب ديدار دلـی دارم دلـی بـی تـاب ديدار تو خورشيدی و من شبنم چه سازم نه تـاب دوری و نه تاب ديــدار سـری داريـم و سـودای غـم تـو پـری داريـم و پــروای غم تـو غمت از هر چه شادی دلگشاتـر دلـی داريـم و دريــای غم تـو قیصر

سرزد به دل دوباره غم کودکانه ای * آهسته می تراود از این غم ترانه ای * باران شبیه کودکی ام پشت شیشه هاست * دارم هوای گریه خدایا بهانه ای! « قیصر امین پور »