دوای دردمن بی تو سفرشد\بگفتندم
طبیبان چاره اینست\سفرکردم دلم خونین جگرشد\بدیدم هرکه رایک همسفربود\دلم بی همسفرزیروزبرشد

سرودم واژه واژه رفتنت را\دلم هرواژه هجرت رازبرشد\غزلهامن زهجرانت سرودم\دریغا!که غزل هم بی اثرشد
تمام عاشقانه هایم افسوس

نگارابی حضورت بی ثمرشد\همه گفتند:خیالش کن فراموش\تورادیدم همه عشقم زسرشد\همه هرآنچه گفتندم که باید\

به یک آن بانگاهی چون زدرشد\چو رفتی بی تفاوت ازکنارم\دل دیوانه من جان به سرشد\به کنعان دلم بوی تن تو\

چوآمدیوسفادل جامه درشد\به کنعان دلم ازهجرت ای جان\دل خون گشته ام خونین جگرشد\دوچشمانم به در گشتندکم سو\

چویعقوب این دلم شوریده سرشد\بگفت:حافظ که بازآیدبه کنعان\
چو یوسف که عزیزهرگذرشد\به پایان قافیه آمدچوآخر\

چونیمادردلش شوری به سرشد.
شعرفی البداهه ای بودازخودم.
سروده شده درسپیده دم
ساعت۶:۵دقیقه
تقدیمی به خدای احساس:
MONA

مرسی نیما خیلی قشنگ بود..

دقیقا

شعرهایم را
کس چون توتفسیرنکرد
وگرنه
واژه واژه غزل هایم
کلمات بی ارزشی بودند
که نبودنت
راتعبیرمیکردند...

+++

نیما..زیبا..

دروغ گفتمممممممم