امان از این بوی پاییزی و آسمان ابری
که آدم نه خودش میداند دردش چیست و نه هیچ کس دیگر
فقط میداند که هرچه هوا سردتر میشود
دلش آغوش گرمتری میخواهد …!!!

باز دم پاییـــــــــز گرم


قدّ این بـرفـــــــــ. . . . ... پاییزی هم نبودی

بیایی

بی خبـــــــــر ,ناگهــــــــــــــــــــــــــان

و من


مثل زمین ِ این روزها


از خوشحالی سپیــــــــــــــــــــــــــد شوم.........!


"آتامان"

از این شب های بی پایان،
چه می خواهم به جز باران
که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم
نگاه پنجره رو به کویر آرزوهایم
و تنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده...
به رنگ آتشی سوزان تر از هرم نفسهایت،
دریغ از لکه ای ابری که باران را
به رسم عاشقی بر دامن این خاک بنشاند
نه همدردی،
نه دلسوزی،
نه حتی یاد دیروزی...
هوا تلخ و هوس شیرین
به یاد آنهمه شبگردی دیرین،
میان کوچه های سرد پاییزی
تو آیا آسمان امشب برایم اشک می ریزی؟

ببارو جان درون شاهرگ های کویر آرزوهایم تو جاری کن
که من دیگر برای زندگی از اشک خالی و پر از دردم
ببار امشب!
من از آسایش این سرنوشت بی تفاوت سخت دلسردم.
ببار امشب
که تنها آرزوی پاک این دفتر
گل سرخی شود روزی!
ودیگر من نمی خواهم از این دنیا
نه همدردی،
نه دلسوزی،
فقط یک چیز می خواهم!
و آن شعری
به یاد آرزوهای لطیف و پاک دیروزی...

شبیه برگ پاییزی پس ازتو قسمت بادم

خداحافظ ولی هرگزنخواهی رفت از یادم

خداحافظ و این یعنی دراندوه تو میمیرم

دراین تنهایی مطلق که میبنددبه زنجیرم

و بی تولحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد

وبرف ناامیدی برسرم یکریز می بارد

چگونه بگذرم ازعشق.. ازدلتنگی هایم؟

چگونه میروی با اینکه میدانی چه تنهایم؟

خداحافظ تو ای همپای شبهای غزل خوانی

خداحافظ به پایان آمد این دیدار پنهانی

خداحافظ بدون تو گمان کردی که می مانم

خداحافظ بدون من یقیین دارم که می مانی

بازیچه ی خود ساختی موی سیاهم را

بردی به هر جا خواستی با خود نگاهم را

در شهر خود من بایزید کوچکی بودم

از من گرفتی خانه ام را، خانقاهم را

بی آشیانم کردی ای طوفانِ بی هنگام!

انداختی تنها درختِ تکیه گاهم را

حالا در این باران کجا باید بخوابانم

گنجشک های زخمی بی سرپناهم را؟

من مطمئن بودم تو در خورجین خود داری

هر آنچه امکان دارد از دنیا بخواهم را

اما تو هم برداشتی ای بادِ پاییزی!

مثل تمام همسفرهایم، کلاهم را

حالا کجا؟ حالا کجا باید بخوابانم

گنجشک ها...گنجشک های بی گناهم را؟



پانته آ صفایی بروجنی

هرگز

هرگز ...

هرگز فراموش نمی کنم

سخنانی راکه از چشمان تو شنیدم

می گویند چشمها هرگز دروغ نمی گویند

اما من شیرین ترین دروغ ها را از چشمان تو شنیدم

آن هنگام که می گفتند:

«دوستت دارم»

تو بزرگ بودی

آنقدر بزرگ

که رویاهای من در سرزمین خیال تو

قاصدکی بیش نبود

بزرگ بودی و دست نیافتنی

و من می دانستم

در دست نیافتنی ها

عظمتی ست پرستیدنی..

زندگی با تو خاطره ای برای من نبود

خاطره های با تو تمام زندگی من است...

زیر نگاه پاییزی تو

من چونان برگی افتادم

و از آن روز

زیر پای رهگذران خرد می شوم

انگار همین امروز بود
نیمکت چوبی
زیر درخت چنار پاییزی
آن زمان که عطر برگ باران زده
ازدیوار این خاطره سرک می کشید
صدایی صدایم زد ...
ببخشید اینجا جای کسی ست ؟؟؟؟
جرقه یک نگاه بارانی با چشمهای آشنای تو !!!
و حالا ....
من به یاد آن روزها ....
برای جای خالیَت
آه می کشم... !!!

می دانی بهترین روز زندگیم کی می تواند باشد ؟

روزی که تو در میان ناباوری هایم می آیی

و دستم را می گیری ...

و آرام زمزمه می کنی :

♥ دوستت دارم ♥

و خواهی گفت که برای همیشه آمده ای ...

آمده ای تا بمانی ...

وقتی که میرفتی بهار بود...
تابستان که نیامدی..پاییز شد...
پاییز که برنگشتی..پاییز ماند...
زمستان که نیایی..پاییز می ماند...
تو را به دل پاییزیت...
فصل ها را به هم نریز....