اي ستونهاي زمين، گلدسته ‏هاي سربلند اي رواق زرنگار آيينه‏ هاي بند بند اي مقرنس هاي چوبي گنبد زرين کلاه‏ بر سر آن آستان پرشکوه بي‏گزند بر سر هفت آسمان آن مهربان افراشته‏ چتري از بال کبوتر، از حرير و از پرند دست او اينک پناه آهوان خسته است‏ بال بگشاييد از شوق آهوان در کمند! کفتران آسماني هم اسير دام او مي‏کشاند هر دلي را در رهاييها به بند ياد او در عمق دلها مي‏شکوفد همچو نور نام او در کام جانها مي‏تراود همچو قند اي حضور هشتمين! افتادگان غربتيم‏ دست ما را هم بگير از لطف اي بالا بلند!