امیدوار ایم که این عاشورای ما و این روزهای ما، روزهای زنده ی حسینی باشد. این چنین می‌خواست و این چنین سفارش نمود.

گریستن و بر پا کردن مجالس کافی نیست. حسین [علیه السلام ] به اینها نیازی ندارد. حسین شهید راه اصلاح است.

«انی أرید الاصلاح فی امة جدی ما استطعت»

پس اگر در جهت اصلاح امت جدش کوشیدیم، او را یاری رسانده‌ایم و اگر سکوت کردیم یا مانع اصلاح شدیم او را وانهاده‌ایم و یزید را کمک کرده‌ایم.

دل بسته به رضاى مردم و مدح و ذم آنان مباش ؛
زيرا هر قدر انسان در راه تحصيل آن بکوشد به هدف نمى رسد
و هرگز نمى تواند رضايت همه را به دست آورد .

لقمان به فرزندش می‌فرماید:
پسرجان، شش سفارش به تو می‌کنم که خلاصه علوم و اخلاق اولین و آخرین است:
1) بیش از مدت اقامت در دنیا، دل به دنیا مبند.
2) برای آخرت به قدری که در آنجا توقف داری کار کن، که ما زمان در دنیا ماندنمان بسیار کوتاه و آخرت بی‌حساب بلند است.
3) از خدا به قدری که به او محتاجی اطاعت کن، که همه وجود ما محتاج به خداست.
4) تمام کوششت را در نجات از آتش به کار ببر.
5) به اندازه تحمل و قدرتی که بر آتش داری گناه کن.
6) به هنگام گناه و معصیت جایی را انتخاب کن که خدا تو را نبیند. هرکجا باشیم خدا ما را می‌بیند.

در بررسی هایی که بر روی شکل ابروها و رابطه آنها با شخصیت انسان انجام گرفته است ، دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که هر شکلی از ابرو با شخصیت صاحب آن رابطه دارد .





در اینجا به چند شکل از ابروها و رابطه آنها با شخصیت افراد اشاره می شود:



1) ابروهای نرم و کم پشت نشانه ناپختگی و بی تجربگی است.
۲) ابروهای پرپشت نشانه تحرک زیاد و پرانرژی بودن است.
۳) ابروهای بلند نشانه ثبات شخصیت و تلاش و کوشش فراوان است.
۴) ابروهای کوتاه نشانه عدم استواری و خیالاتی بودن است.
۵) ابروهای پیوسته نشانه حساس بودن است.
۶) ابروهای دور از هم نشانه ضعف و انزوا طلبی و ناپختگی است.
۷) ابروهای نزدیک به چشم ها نشانه اراده قوی و تمرکز ذهن است.
۸) ابروهای صاف نشانه شخصیت محکم و لجباز است.
۹) ابروهای کمانی نشانه نیرو و نشاط و گرمی است.
۱۰) ابروهایی که انتهای آنها به سمت بالاست نشانه جرئت و نشاط و شادمانی است.
۱۱) ابروهایی که انتهای آن افتاده است نشانه پیچیدگی شخصیت و اضطراب است.





به طور کلی می توان گفت:



ابروهای پرپشت: نشانه فعالیت،
ابروهای بلند: نشانه اراده،
ابروهای بالا : نشانه جرئت
ابروهای کمانی: نشان

منم که شهره شهرم به عشق ورزيدن
منم که ديده نيالوده‌ام به بد ديدن

وفا کنيم و ملامت کشيم و خوش باشيم
که در طريقت ما کافريست رنجيدن

به پير ميکده گفتم که چيست راه نجات
بخواست جام مي و گفت عيب پوشيدن

مراد دل ز تماشاي باغ عالم چيست
به دست مردم چشم از رخ تو گل چيدن

به مي پرستي از آن نقش خود زدم بر آب
که تا خراب کنم نقش خود پرستيدن

به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه
کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشيدن

عنان به ميکده خواهيم تافت زين مجلس
که وعظ بي عملان واجب است نشنيدن

ز خط يار بياموز مهر با رخ خوب
که گرد عارض خوبان خوش است گرديدن

مبوس جز لب ساقي و جام مي حافظ
که دست زهدفروشان خطاست بوسيدن

حافـــظ

این مــــــــی چه حرامیست که عالم همه زان میجوشند

یک دسته به نابودی ِ نامش کوشند

آنان که بر عـــــــــــاشـقان حـــرامش کردند

خود خلوت از آن پیاله ها مینوشـــــــنـد

من به غیر از تو نخواهم، چه بدانی، چه ندانی/ دل من میل تو دارد، چه بجوئی، چه نجوئی/ دیده ام جـای تو باشد، چه بـمانی، چه نـمانی/ مـن کـه بیمار تو هستم، چه بپرسی، چه نپرسی/ جان به راه تو سپارم، چه بدانی، چه ندانی/ می توانی به همه عـمر، دلم را بفریبی/ ور بکوشی ز دل من بگریزی، نتوانی/ دل من سوی تو آید، بپذیری، نبپذیری/ جانی از بهر تو دارم، چه بخواهی، چه نخواهی/ شعرم آهنگ تو دارد، چه بخوانی، چه نخوانی

ای که می پرسی نشان عشق چیست عشق چیزی جز ظهور مهر نیست..... عشق یعنی مهر بی چون و چرا ؛ عشق یعنی کوشش بی ادعا ..... عشق یعنی مهر بی اما اگر ؛ عشق یعنی رفتن با پای سر ..... عشق یعنی دل تپیدن بهر دوست ؛ عشق یعنی جان من قربان اوست ..... عشق یعنی خواندن از چشمان او ؛ حرفهای دل بدون گفتگو ..... عشق یعنی عاشق بی زحمتی ؛ عشق یعنی بوسه بی شهوتی ..... عشق ، یار مهربان زندگی ؛ بادبان و نردبان زندگی ..... عشق یعنی دشت گلکاری شده ؛ در کویری چشمه ای جاری شده ..... یک شقایق در میان دشت خار ؛ باور امکان با یک گل بهار

من به غیر از تو نخواهم، چه بدانی، چه ندانی/ دل من میل تو دارد، چه بجوئی، چه نجوئی/ دیده ام جـای تو باشد، چه بـمانی، چه نـمانی/ مـن کـه بیمار تو هستم، چه بپرسی، چه نپرسی/ جان به راه تو سپارم، چه بدانی، چه ندانی/ می توانی به همه عـمر، دلم را بفریبی/ ور بکوشی ز دل من بگریزی، نتوانی/ دل من سوی تو آید، بپذیری، نبپذیری/ جانی از بهر تو دارم، چه بخواهی، چه نخواهی/ شعرم آهنگ تو دارد، چه بخوانی، چه نخوانی

چه انتظار عجیبی !!! تو بین منتظران هم عزیز من ، چه غریبی عجیب تر ، که چه آسان نبودنت شده عادت چه بیخیال نشستیم ، نه کوششی نه وفایی فقط نشسته و گفتیم ؛ خدا کند که بیایی

اندیشیدن به اینکه<br> دیگر نمی خواهم به تو بیاندیشم<br> همچنان اندیشیدن به توست <br>پس بگذار بکوشم نیاندیشم <br>که نمی خواهم به تو بیاندیشم

همه مي پرسند: چيست در زمزمه مبهم آب؟ چيست در همهمه دلکش برگ؟ چيست در بازي آن ابر سپيد، روي اين آبي آرام بلند که ترا مي برد اين گونه به ژرفاي خيال؟ چيست در خلوت خاموش کبوترها؟ چيست در کوشش بي حاصل موج؟ چيست در خنده جام که تو چندين ساعت، مات و مبهوت به آن مي نگري؟ نه به ابر، نه به آب، نه به برگ، نه به اين آبي آرام بلند، نه به اين آتش سوزنده که لغزيده به جام، نه به اين خلوت خاموش کبوترها، من به اين جمله نمي انديشم. من مناجات درختان را هنگام سحر، رقص عطر گل يخ را با باد، نفس پاک شقايق را در سينه کوه، صحبت چلچله ها را با صبح، نبض پاينده هستي را در گندم زار، گردش رنگ و طراوت را در گونه گل، همه را مي شنوم؛ مي بينم. من به اين جمله نمي انديشم. به تو مي انديشم. اي سرپا همه خوبي! تک و تنها به تو مي انديشم. همه وقت، همه جا، من به هر حال که باشم به تو مي انديشم. تو بدان اين را، تنها تو بدان. تو بيا؛ تو بمان با من، تنها تو بمان. جاي مهتاب به تاريکي شبها تو بتاب. من فداي تو، به جاي همه گلها تو بخند. اينک اين من که به پاي تو در افتادم باز؛

چه انتظارعجیبی! توبین منتظران هم عزیز من چه غریبی! عجیب تر که چه آسان نبودنت شده عادت* چه کودکانه سپردیم دل به بازی قسمت چه بی خیال نشستیم چه کوششی چه وفایی؟ فقط نشسته وگفتیم خداکند که بیایی.

همواره بکوشیم قدری بیش تر از نیاز، مهربان باشیم. چشم پاک دختری از جمله‌ای تر مانده است""" چشم‌های پاکش اما خیره بر در مانده است روی دیوار اتاق کوچک تنهایی‌اش """ عکس بابایش کنار شعر مادر مانده است . . . یاد و خاطره شهیدان گرامی باد [گل] هفته دفاع گرامی باد [گل

چه انتظار عجيبي !!! <br>تو بين منتظران هم ...<br> عزيز من چه غريبي!! <br>عجيب‌تر که چه آسان نبودنت شده عادت <br>چه بي خيال نشستيم<br> نه کوششي نه وفايي <br>فقط نشستيم و گفتيم :<br> خدا کند که بيايي ...

تو بین منتظران هم عزیز من ، چه غریبی / عجیب تر ، که چه آسان نبودنت شده عادت چه بیخیال نشستیم ، نه کوششی نه وفایی / فقط نشسته و گفتیم ؛ خدا کند که بیایی