#دانای #علی #که #بود؟
حدود دو قرن پیش در محله(عینک)و به روایتی (سیاه اسطلخ) رشت مردی می زیست که اصالتا زنجانی بود او از کودکی در رشت زندگی می کرده و شغل او زراعت بود و نیز از طریق فروش علف به صاحبان دام امرار معاش می کرده است.
این عبد
صالح خدا همچون کربلائی احمد (حافظ کل قران) و شیخ رجبعلی خیاط عارف و زاهد و ... به علت ایمان و تقوا
و صداقت در گفتار و رفتار و سلامت نفس به مناعت طبع و دستگیری و یاری نیازمندان و رعایت حرام و حلال وروحیه شجاعت،علیرغم اینکه نه امام زاده بودند و نه سید ، هم در حیات خود رافع مشکلات مردم بودند و هم
در ممات خود واسطه خیرات وبرکات برای زوار و متوسلین به قبر خود میباشند. این عارف زاهد به علت داشتنطی الا رض،مریدانی داشت و از هر پیرمرد رشتی اگر درباره دانای علی سوال شود با شور و شعف داستان نجات یک حاجی رشتی که در مکه گرفتار راهزنان و سارقان شده بود و تمام پول و مال خود را از دست دادهبود و سرانجام توسط دانای علی با طرفه العینی با سلامت به زادگاهش برگشته بود و از نماز خواندن او در مکه معظمه و رشت در یک روز برایت تعریف می کند از چگونگی مرگش ، روایت است که ماموران ظالم زمان ،او را به اتهامی (عدم پرداخت مالیات) دستگیر و شکنجه می کردند که یکی از مریدانش که متنفذین بوده اگاه میشود و از کرامات و مقاماتش برای ماموران می گوید که گرچه موجبات آزادی او فراهم می کند ولی افشایاین راز مرگ او را به دنبال داشته است .جنازه اش را در جوار قبرستان عمومی شهر (آن زمان) به خاک می سپارند که فعلا به علت گسترش شهر و توصعه شهر سازی از آن قبرستان اثری به جا نمانده است در سال 1321/1320 هجری شمسی قبر دانای علی نیز قرار بود به بهانه ی تعویض خیابان تخریب شود، مهندسین شهر داری به
مسئولیت مهندس سیمرغ (که چند سال بعد به مقام شهرداری رشت رسید) هرچه تلاش کردند در دوربین های نقشه برداری غیر از امواج آب چیزی ندیده اند و خداوند رعبی در دلشان ایجاد کرد که جرئت تخریب را پیدانکردند . و لذا قبری که تا کنون در کنار خیابان بود با تعریض خیابان بیستون (طالقانی) در وسط خیابان اصلی شهر قرار گرفت ، اگرچه بعضی از مردم سقوط شهردار از بالکن شهرداری و یا مرگ فرزندش را دلیلترسیدن مسئولین و عدم جسارت به قبر می دانند ولی نبودن دلیل و مدرک معتبر این روایت را منتفی می کنند

عدنان شنسس خواننده خوب وخوش صدای ترکیه در25دسامبر2013درگذشت...
روحش شاد
و
یادش گرامی..
عدنان جان
گرچه دیگرنیستی
ولی
یادت
دردل وروح وجان ماست
و
هردم
که
آهنگهایت راگوش میدهم
نوستالژیهایم
تداعی میگردد
نوستالژی لحظه هایی که باتوسپری گشتند
وکنون
بی تو
این صدایت هست
که
آن
خاطرات رابارهاوبارها
زنده میکنند..
یادت گرامی
وروحت شاد
نیما

شکستی بالمو

هر چقدر بد شدی بازم حرف رفتن نزدم
تو همش راهتو رفتی من همش راه اومدم

تا به سختیا رسیدی خودتو باختی چرا؟
اگه دوریم دغدغه ات بود دورم انداختی چرا؟

هر کاری کردم به چشت اصلا نیومد
ببخش عزیزم که همین ازم براومد

چی شد اون حس زلالت اون دل ساده و صاف
لااقل دستشو ول کن جلو من بی انصاف

من دلم قدر یه دریاست طاقتم خیلی کم
نگیر دستاشو اقلا پیشم اينقدر محکم

تا یکی اومد سراغت دل من رو پس زدی
تو کنار کشیدی اما کاش کنار میومدی

به هر دری زدم که تو آروم بگیری
حالا که خوبه همه چی تو داری میری

اگرچه رفتی عزیزم با عشق تازه
ولیکن این در رو به تو همیشه بازه

یه روزی خسته میشی از پرسه و ولگردی
یا پشیمون میشی از اینکه منو ول کردی

تازه خواستم پر بگیرم که شکستی بالمو
تو که جای زانوهام نیستی بفهمی حالمو

%%% خیلی قشنگه%%%وقتی یه روز میبینی خودت اینجایی و دلت یه جایی دیگه...بدون که کار از کار گذشته و تو عاشق شدی طوری میشه که قلب فقط وفقط واسه عشق میتپه، چقد قشنگه عاشق بودن و مثل شمع سوختن. همه چی با یه نگاه شروع میشه، این نگاه مثل نگاه های دیگه نیست یه چیزی داره که اونای دیگه نداره ،محو زیبایی نگاهش میشی، تا ابر تصویر نگاهش رو توی قلبت حس میکنی. نه اصلا میذاریش تویه صندوق درش روهم قفل میکنی تا کسی بهش دست نزنه... حتی وقتی با عشقت روی یه سکوه میشینی و واسه ساعت های متماری باهاش حرف میزنی، وقتی ازش دور میشی احساس میکنی قشنگترین گفت وگوی عمرتو با کسی داری از دست میدی...میبینی کار دلو... شب میای بخوابی مگه فکرش میذاره؟خلاصه بعد یه جنگ و جدال حسابی با خودت چشاتو روهم میذاری...ولی همش از خواب میپری...از چیزی میترسی صبح که از خواب بیدار میشی نه میتونی چیزی بخوری نه میتونی کاری انجام بدی، فقط و فقط اونه که توی ذهنت قدم میزنه. با خودت میگی: ای بابا از درس وزندگی افتادم اخه من چمه؟!! راه میافتی تو کوچه و خیابون هر جا که میری هرچی که میبینی فقط اونه گویا همه چی از بین رفته و فقط اونه، طوری بهش عادت میکنی که اگه یه روز نبینیش دنیا به اخر میرسه. وقتی با اونی مثه اینه که تو آسمونا سیر میکنی، وقتی بهت نگاه میکنه گویا همه دنیارو بهت دادن گرچه عشق نه حرف میزنه و نه نگاه میکنه آخه خاصیت عشق همینه ادم رو عاشق میکنه و بعد ولش میکنه به امون خدا... وقتی باهاته همش سرش پایینه! تو دلت میگی تورو خدا فقط یه بار نگام کن...اخه دلم واسه اون چشمای قشنگت یه ذره شده دیگه از آن خودت نیستی... بدجور بهش عادت کردی مگه نه؟!! یه روز بهت میگه میخواد ببینتت... سر از پا نمیشناسی...حتی نمیدونی چکار کنی...فقط دلت شور میزنه...اخه شب قبل خواب اونو دیدی...خواب دیدی همش از دستت فرارمیکنه وقتی اونو میبینی با لبخند میگی: خیلی خوشحالی که امروز میبینیش...ولی اون سرش رو بلند می کنه و تو چشات زل میزنه و بهت میگه: اومدم بهت بگم بهتره فراموشم کنی. دنیا رو سرت خراب میشه ...همه چیزو ازت میگیرن...همه خوشبختیهای دنیارو... از جاش بلند میشه و خیلی اروم دستت رو میبوسه میذاره رو قلبش و بهت میگه :خیلی دوست داره و برای همیشه ترکت میکنه...

نگو مي بينمت يه روز ديگه اخه احساس من اينو نميگه
خدا حافظ هميشه بهتر از من
هميشه يا كه هرجا سر تر از من
تو چشمام بهترين بودي تودنيا نميديدي اگرچه كمتر از من
خدا حافظ كه رفتم بي بهونه
اگه كوه طلا واست مياره
اگه دنيا رو زير پات ميزاره
بازم دستاي خاليم خوب ميدونه
كه هيشكي قد من دوست نداره

در این محاکمه تفهیم اتهام ام کن

سپس به بوسه ی کارآمدی تمام ام کن

اگرچه تیغ زمانه نکرد آرام ام،

تو با سیاست ابروی خویش رام ام کن

به اشتیاق تو جمعیتی ست در دل من

بگیر تنگ در آغوش و قتل عام ام کن

شهید نیستم اما تو کوچه ی خود را

به پاس این همه سرگشتگی به نام ام کن

شراب کهنه چرا؟ خون تازه آوردم...

اگر که باب دلت نیستم حرام ام کن

لبم به جان نرسید و رسید جان به لبم

تو مرحمت کن و با بوسه ای تمام ام کن

فقط به حرمت روزهایی که باهم بودیم....
اگرچه حرام شدو رفت ...
اما خاطره شد.... تا ابد.
تنها باشی یا نه همراهت هست...
امروز هرکدام از ما خود به تنهایی برای قضاوت خود کافی هستیم... با خودت چقدر صادقی؟!!

(ذاکر: این برا اونائیه که ظاهرا ثروتمندن. همونایی که کسی روکه میره سینه میزنه رو مسخره میکنن.
ثروت عالم دستت باشه، اما محبت ارباب نباشه گدایی...
اگرچه شهره هستم ، به درد بی نوایی / به قالی سلیمان ندارم اعتنایی
چراکه من غبار قالی روضه هاتم. غلام حلقه گوش و نوکر نوکراتم ...)

روحش شاد..

روزگارا که چنین سخت به من میگیری با خبر باش که پژمردن من آسان نیست...

گرچه دلگیرم از دیروز.

گرچه فردای غم انگیز مرا میخواند.

لیک باور دارم دلخوشی ها کم نیست.

...

....

زندگی باید کرد

به سلامتی پدرا، که همیشه حمایتشون برامون مثه یه دژ بود،
پشتیبانی شون مثه یه کوه،
تدبیرشون یه تکیه گاه محکم..
گرچه الان رنجور و خسته، جاشون تو بستر بیماریه.. ولی هنوز هم اسطوره ی زندگیمونن....

به سلامتی مادرا، که همیشه قلبشون سنگ صبور بود،
نگاهشون دریای محبت،
دستشون راه آسمونو بهمون نشون میداد،
گرچه حالا این سختی کشیده های زندگی همه بدنشون درده و پرن از حرفای نگفته... هنوز سر گذاشتن روی سینه شون یعنی رهایی از هر غمی.. یعنی رسیدن به آرامش مطلق.. چیزی مثه اغوش خدا روی زمین...

ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ/ﺑﺎ
ﺣﻀﻮﺭﺕ ﻗﻠﺐ ﺧﻮﺩ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ
ﮔﺮﭼﻪ ﺁﺑﯽ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺟﺎﺭﯼ ﻧﺒﻮﺩﻩ/ﺩﺷﺖ ﺩﻝ ﺑﺎ
ﺑﺎﺭﺵ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ. . .

ببار ای ابر بارونی که از دنیا بریدم،
از این نا مهربونی ها به انتها رسیدم،
از این نامردمی ها گرچه دلگیرم ولی شکر،
که از قلب همین طوفان به ساحل ها رسیدم