حتـّے اَگــَـر خــُـدا هـَمـ سیبــ بیــآوَرد

چیزے بـﮧ جـُـز گریـﮧ آرامـشـ نمےڪـُـنـَد

سیبـ هــایـَم را قــآیـم ڪنیـد

خـَـبـَرهــآے امـروز هـَمـﮧ شـوم بـودَنـد

مَـטּ حـَــوّاے پـُـر اَز بـُـغضـَـمـ ...

چشمان خوبم

بس اســـت دیگر

میهـــــمان داریــمــ

بیــا و آبـــروداری کــــن

نگــــذار بفهـــمند پشــت اینــ نقـــاب خنــدان خیــس میشــوی…

آفـــــرین چشمــــان خوبم

هیــس !
کــــمی آرامــــتـــر تنـــــها شــــو
بی صـــــدا تــــر بـــشــــکــــن
آهــــســــتــــه تـــر سراغـــــش را بگـــــیـــــر
مـــمــــکــن است بــــیـــدار شــــود
وجــــــــدان نــــــداشتــــــه اش !

خــدایا ؟
کــمــی بــیـا جــلــوتــــر
مــی خــواهـــم در گوشــت چــیــزی بــگــویم
ایـن یـک اعــتـراف اســت
مــن
بــی تو
دوام نــمی آورم ...

تــا قــــبــل از ایــنــکــــــــه پـــــــرواز کــنـــی هـــــــــر چــقــدر خــواســتـــــی

بــــــــترس، فــکـــــــر کـــن، شـــک کـــــــن، دو دل شــــــو، پـشــیـمــــــون شـــــــــو

امـــا وقــتــــــی کـــه پـــــــریــدی

اگـــه وســــــــط راه پــشـــــیــمــون شـــــــدی، بـــــازی رو بــاخــتــــی!!!

اولــــیـن حــســـی کــــه مـــادرم بــهـــم داشـــت

تـهـــوع بـــود.

دیــگــــه از بــقــیـــه انـتـــظـــاری نـیـســـت...

بــه یــــه ســــریــــا بــــاید گــفــت: مــن هــمـیـنــــم، جــالــبـــش مـــی دونـــــی چـــیـــه؟

"تــــــو هــمــیـنـــم نیـســتــــی…"

الهـــــــــي

با خوشتــــرين خاطرات ديروزم

تلخترين لحظات امروزم را گذراندم

انچــــه ديروز بود امــــروز نيست

وانچه امروز هست فردا نخواهد بود

ديروزم به فكر امـــــــروزم سرشد

وقطعا قرباني فردايم امروزم خواهد بود

قسمتي از خوشبخي را در ديروز جا گذاشتم

و به دنبــــال قسمت ديگــــــرش در فرداگشتم

خدايا من قادر به جمع روزهايم

براي درك خوشبختي نيستم

هميشه چيزي كم بود

هميشه چيزي كم هست

خدايا در گذر عمر به دنبال چه هستيم

الهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــي

كمكمان كن درك كنيم خوشبختي در چيست

كمكمان كن ارامش حقيقي را حس كنيم

دستمان را بگير بدانيم ارامش درهمين نزديكيست

نزديكتــــــــــر............

نحن اقرب اليه من حبل الوريد

چه دانستم که این سودا مرا زين سان کند مجنون


دلم را دوزخي ســــازد دو چشـــــمم را کنــــد جيحــــون






چــــــه دانستم که سيلابي مــــــرا ناگـاه بربايــــد



چـــو کشتــــــي ام در انـدازد ميـــان قلــــــزم پر خــون






زند موجـي بر آن کشتي که تختــه تختــه بشکافد



که هــر تختــــــه فرو ريزد ز گــــردش هاي گوناگـــون






نهنگي هم برآرد ســـر خورَد آن آب دريــــــا را



چنـــــان درياي بي پايان شود بي آب چـــون هامـــــــــون






چون اين تبديل ها آمد نه هامون مانـــد و نه دريا



چه دانم من دگرچون شد که چون غـرق است دربي چون

طوطی غمین نشسته که قنّاد می رود

شیرین دلش گرفته که فرهاد می رود



چرخد زمان که یاد عزیزان مکن ولی

عمــر عزیز هم مگر از یــاد می رود



سرو و سمن گــرفتــه سرِ ره ز باغبــان

کان سایه بین که از سر شمشاد می رود



ایــن انس و الفتی که بود حاصل حیــات

خود خرمن گلی است که بر باد می رود



روزی بهم رسیدن و روزی جدا شدن

دادی نــرفتــه نــوبــت بیداد مــی رود



بر هر شکنج طرّه اش آویز چشم و دل

این سرو نـاز بین که چه آزاد می رود



نوشادی است و آمد و با عاشقان خود

نوشی چشاند و باز به نوشاد می رود



فریاد عاشقان همه گو در گلو شکن

هرچند کار عشق ز فریاد مـی رود



گرد غمش به اشک فرو شوی، شهریار

وانگــاه شاد بــاش کــه دلشــاد می رود

لعنت به زمونه ای که مرد بودن درد داره و نامرد بودن کیف . . . لعنت به زمونه ای که خوبی کردن تاوان داره و بدی کردن احترام . . . لعنت به زمونه ای که پاک بودن تنهایی میاره و خیانت کردن کلاس . . . ســـردرگــــــــــمــم! من موندم و این زمونه . . .