عاشق هم شدی…
مثل زلیخا سمج باش…
آنقدر رسوا بازی در بیار…
تا خدا خودش پا در میانی کند…
::
::
دنبال وجهی می گردم
که تمثیل تو باشد
زلالی چشم هایت
بی پایانی آسمان
مهربانی دست هایت
نوازش گندمزار
و همین چیزهای بی پایان
نمی دانستم دلتنگیت قلبم را مچاله می کند
نمی دانستم
وگرنه از راه دیگری جلو راهت سبز می شدم
تمهیدی، تولد دوباره ای، فکری
تا دوباره در شمایلی دیگر عاشقت شوم
گفته بودم دوستت دارم . . .

‎*زن زیبائی نیستم*...!!
موهائی دارم سیاه که فقط تا زیر گردنم می‌‌آید...!!
و نه شب را به یادت می‌‌آورد...!!
نه ابریشم...!!
نه سکوتِ شاعرانه...!!
نه حتی خیال یک خوابِ آرام...!!
... پوستِ گندمی دارم...!!
که نه به گندم میماند...!!
نه کویر...!!
و چشم هائی‌...!!
که گاهی‌ سیاه میزند...!!
گاهی‌ قهوه ای...!!
دست‌هایم...!!
دست هایم مهربانند...!!
و هر از گاهی‌...!!
برایِ تو...!!
به یادِ تو...!!
به عشقِ تو...!!
شعر می‌‌نویسند...!!
مرا همینطور ساده دوست داشته باش...!!

مگسي را كشتم



نه به این جرم که حیوان پلیدی است، بد است

و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است

طفل معصوم به دور سر من میچرخید،

به خیالش قندم

یا که چون اغذیه ی مشهورش تا به این حد گندم!!!

ای دو صد نور به قبرش بارد؛

مگس خوبی بود...

من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد،

مگسی را کشتم ...!
مرحوم حسین پناهی

مگسي را کشتم نه به اين جرم که حيوان پليدي ست، بد است. و نه چون نسبت سودش به ضرر يک به صد است. طفل معصوم به دور سر من مي چرخيد. -به خيالش قندم- يا که چون اغذيه ي مشهورش، تا به آن حد گندم. اي دو صد نور به قبرش بارد، مگس خوبي بود. من به اين جرم که از ياد تو بيرونم کرد مگسي را کشتم

همه مي پرسند: چيست در زمزمه مبهم آب؟ چيست در همهمه دلکش برگ؟ چيست در بازي آن ابر سپيد، روي اين آبي آرام بلند که ترا مي برد اين گونه به ژرفاي خيال؟ چيست در خلوت خاموش کبوترها؟ چيست در کوشش بي حاصل موج؟ چيست در خنده جام که تو چندين ساعت، مات و مبهوت به آن مي نگري؟ نه به ابر، نه به آب، نه به برگ، نه به اين آبي آرام بلند، نه به اين آتش سوزنده که لغزيده به جام، نه به اين خلوت خاموش کبوترها، من به اين جمله نمي انديشم. من مناجات درختان را هنگام سحر، رقص عطر گل يخ را با باد، نفس پاک شقايق را در سينه کوه، صحبت چلچله ها را با صبح، نبض پاينده هستي را در گندم زار، گردش رنگ و طراوت را در گونه گل، همه را مي شنوم؛ مي بينم. من به اين جمله نمي انديشم. به تو مي انديشم. اي سرپا همه خوبي! تک و تنها به تو مي انديشم. همه وقت، همه جا، من به هر حال که باشم به تو مي انديشم. تو بدان اين را، تنها تو بدان. تو بيا؛ تو بمان با من، تنها تو بمان. جاي مهتاب به تاريکي شبها تو بتاب. من فداي تو، به جاي همه گلها تو بخند. اينک اين من که به پاي تو در افتادم باز؛

خدایا به حرمت برکت گندم زار.....<br> قلبهای دوستانم را سرشار از شور زندگی کن!<br> آنها آسمانی هستند و بی نهایت ....!<br> آسمان را در نگاهشان لبریز کن! <br>و سهم لبهایشان را جز نقشی از لبخند قرار مده!