متن ترانه آهنگ بوی عیدی:

بوی عیدی، بوی توپ، بوی کاغذرنگی،
بوی تند ماهی‌دودی وسط سفره‌ی نو،
بوی یاس جانماز ترمه‌ی مادربزرگ،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،
با اینا خسته‌گی‌مو در می‌کنم!
شادی شکستن قلک پول،
وحشت کم شدن سکه‌ی عیدی از شمردن زیاد،
بوی اسکناس تانخورده‌ی لای کتاب،

با اینا زمستونو سر می‌کنم،
با اینا خسته‌گی‌مو در می‌کنم!

فکر قاشق زدن یه دختر چادرسیا،
شوق یک خیز بلند از روی بته‌های نور،
برق کفش جف‌شده تو گنجه‌ها،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،
با اینا خسته‌گی‌مو در می‌کنم!

عشق یک ستاره ساختن با دولک،
ترس ناتموم گذاشتن جریمه‌های عید مدرسه،
بوی گل محمدی که خشک شده لای کتاب،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،
با اینا خسته‌گی‌مو در می‌کنم!
بوی باغ‌چه، بوی حوض، عطر خوب نذری،
شب جمعه پی فانوس توی کوچه گم شدن،
توی جوی لاجوردی هوس یه آب‌تنی،

با اینا زمستونو سر می‌کنم ،
با اینا خسته‌گی‌مو در می‌کنم!

همه قراردادها را روی کاغذ بی جان نمی نویسند ،بعضی از قراردادها وعهد ها را روی قلب می نویسند ...حواست به این عهد های غیر کاغذی، بیشتر باشدشکستنشان یک آدم را می شکند .

دستم

به تو که نمی رسد،

فقط حریف واژه ها می شوم !

گاهی،

هوس می کنم،

تمام کاغذهای سفید روی میز را،

از نام تو پرکنم …

تنگاتنگ هم،

بی هیچ فاصله ای !!

از بس،

که خالــی ام از تو …

از بس،

که تو را کـم دارم …

آخر مگرکاغذ هم،

زندگی می شود ؟

من مانده ام و یک برگه سفید!!!

یک دنیا حرف نا گفتنی!!!

و یک بغل

تنهایی و دلتنگی...

درد دل من در این کاغذ کوچک

جا نمی شود!!!

در این سکوت بغض آلود

قطره کوچکی هوس سرسره بازی میکند!!!

و برگ سفیدم

عاشقانه قطره را به آغوش می کشد!

عشق تو نوشتنی نیست...

در برگه ام،کنار آن قطره

یک قلب کوچک می کشم!

و وقت تمام است!!!

برگه ها بالا....

سنگ کاغذ قیچی بازی میکردیم..

من سنگ آوردم ..کاغذ آورد مچالم کرد

من کاغذآوردم..قیچی آوردزندگی مو برید

قیچی آوردم...سنگ آورد منوشکست

این گونه منو لهم کرد بریدو شکست ودر تمام بازی

نگاه من به اوبود که چطور برای خرد کردنم تلاش میکنه



باشه توبردی.........

حامد
دیشب رو یه کاغذ نوشتم:

پشه ی عزیز چرا نمیمیری؟

چرا این قرص آبی تو دستگاه روت اثر نداره؟...

چرا اینقدر کصافطی؟

صبح پاشدم دیدم با یه خطر ریز و قرمز واسم نوشته :گنده بک عزیز،

دستگاه رو بزن به پریز! کصافط هم خودتی!!!!

مثال جالب زیر از حاج آقا قرائتی نقل شده:

آدمها سه دسته اند:
- عینک!
- ملحفه!
- فرش!

وقتی یک لکه ی چایی بنشیند روی عینکت، "بلافاصله" زود آن را با "دستمال کاغذی" پاک می کنی!
وقتی همان لکه بنشیند روی ملحفه، می گذاری "سر ماه" که لباس ها و ملحفه ها جمع شد، همه را با هم با "چنگ" (زمان قدیم!) می شویی!

وقتی همان لکه بنشیند روی فرش، می گذاری "سر سال" ، با "دسته بیل" به جانش می افتی!!!
خدا ( و به تعمیم آن: ولی خدا) هم با بنده های مومنش مثل عینک رفتار می کند. بنده های پاک و زلالی که جایشان روی چشم است، تا خطا کردند، بلافاصله حالشان را می گیرد (والبته دردنیا و خفیف) .. دیگران را به موقعش تنبیه می کند آن هم با چنگ!! و آن گردن کلفت هایش را می گذارد تا چرک هایشان جمع شود (قرآن کریم: ما به کافران مهلت می دهیم تا بر کفر خویش بیافزایند) و سر سال (یا قیامت، یا هم دنیا و هم قیامت) حسسسسابی با دسته بیل(!) از شرمندگیشان در می آید!!!

منبع : تابناک

زورم به تو که نمی رسد

فقط حریف واژه ها می شوم

گاهی هوس میکنم

تمام کاغذهای سفید روی میز را از نام تو پر کنم

تنگا تنگ هم بی هیچ فاصله ای

از بس که خالی ام از تو

از بس که تو را کم دارم

اخر مگر کاغذ هم زندگی می شود؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

تو مدام در " دوستت دارم " تکرار می شوی

ولی من هنوز در اولین سر مشق آن مانده ام!

نه ایراد از من است

و نه از قلم های بی گناه

تو را می نویسم

اما نمی بینی

لای هیچ سطری هم پنهان نمی شوی

حتی میان هیچ خشمی هم مچاله نمی شوی!

این کاغذ ها هستند

که تو را نمی پذیرند

مبادا نامت

عاشقشان کند!