به " تـــــــــــــو " کـــــه میرســـــم ...!

مکـــث میکنـــــم ...!

انگـــــار در " زیباییـــ ــت " چیـــــزی را ,

جـــــا گذاشتـــــه ام !

مثلــــــــــا...

در صـــ ــدایت ... آرامـــــ ـــش

در چشـ ــــم هایـــــت ... زندگـــــ ـــی ..

روزهــــــــا ... ﻣﺎﻩ ﻫــــــــﺎ ...
ﺳﺎﻝ ﻫــــﺎ ﺧﻮﺍﻫــــﺪ ﮔﺬﺷــــﺖ ...
ﻭ ﻣــــﻦ ﺗــــﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫــــﻢ ﺑﺨﺸﯿــــﺪ ...
ﺍﻣــــــــﺎ ﺗــــــــﻮ ...!
ﺧــــﻮﺩﺕ ﺭﻭ ﺑﺎﺑــــﺖ ﺗﻤــــﺎﻡ ,
" ﻧﺎﻣــــﺮﺩﯼ ﻫﺎﯾــــﺖ " ﺧﻮﺍﻫــــﯽ ﺑﺨﺸﯿــــﺪ .....؟!

روزهــاے بـارونـے رو خیلے "دوست دارَمـ"

مَعلومـ نمـےشہ مُنتظر تـاکـسے هَستے یا آواره خیابـونـہـا...

بُخار توے هَوا مـالِِ سَـرمـاست یا دود سیگـار...

روے گـونہ اَت اَشکـہ یا دونہ هـاے باروטּ...!!!

روزے مے رسَـد کـِﮧ دَر خیال خُـود

جای خالے ام را حِس کـُـنے

دَر دِلَت با بغض بگـُویے :

" ڪاش اینجآ بود "

اما مَـטּ دیگـَـر

بـﮧ פֿـوآبَت هَم نِمے آیَم!!

کــــــــاش قدری احـــــــمق بودم...

عاقل بودنـــ برای تــــــــــنم گشاد است...

خســــته ام از بس می دانــــم و دمـــ نمیزنم...!!

تکــــیـــه گاهـــی کـــه بــهشــتـــــ

زیـــر پـــایـــش نیـــستــــــ

مـــــا هــــمیشه بــــاید بـــه جـــــرم

پــــــــدر بـــــــــــودن ایـــستادگـــــــــی کنــــد....

بــــا هــمـــه مــشکلاتـــــ بـــه تـــو لبـــخنــــد زد

تـــا دلـــــــــگــــرم شــوی...

اگــر بـــدانی کـــه کشــتی زندگـــی را

از میــــان مــوجـهای سهمگیــــن روزگــــار

بــه ســــــاحل آرام رویـــاهـــایت رسانـــــانده استــــــ

"پـــــــــــدرت" را می پــــــــرســــتــــی...