آنکه از یاد مرا برده خودش میدانــــــــــــــــــــــــــد

تا ابد اوست که مدیون دلم می مانــــــــــــــــــــــــــــد

دل ویران و پریشان و جفا دیده ی مـــــــــــــــــــــــن

باز در گوشه تنهایی خود می خوانــــــــــــــــــــــــد

که چرا او که برایم همه هستی بـــــــــــــــــــــــود

این چنین ساده مرا از دل خود می رانـــــــــــــــــــــد

در برابر تو کیستم ؟

.. من در برابر تو کیستم ؟ و آنگاه خود را کلمه ای می یابی که معنایت منم و مرا صدفی که مرواریدم توئی و خود را اندامی که روحت منم و مرا سینه ای که دلم توئی و خود را معبدی که راهبش منم و مرا قلبی که عشقش توئی و خود را شبی که مهتابش منم و مرا قندی که شیرینی اش توئی و خود را طفلی که پدرش منم و مرا شمعی که پروانه اش توئی و خود را انتظاری که موعودش منم و مرا التهابی که آغوشش توئی و خود را هراسی که پناهش منم و مرا تنهائی که انیسش توئی و ناگهان سرت را تکان می دهی و می گویی : نه ، هیچ کدام ! هیچ کدام ، این ها نیست ، چیز دیگری است ، یک حادثه دیگری و خلقت دیگری و داستان دیگری است و خدا آن را تازه آفریده است هرگز ، دو روح ، در دو اندام این چنین با هم آشنا نبوده اند ، این چنین مجذوب هم و خویشاوند نزدیک هم و نزدیک هم نبوده اند … نه ، هیچ کلمه ای میان ما جایی نمی یابد … سکوت این جاذبه مرموزی را که مرا به اینکه نمی دانم او را چه بنامم چنین جذب کرده است بهتر می فهمد و بهتر نشان می دهد .

مداد را برداشتی ...
طرح مرا نه آنگونه که هستم ...
همانگونه که می خواستی کشیدی ...
تمام بهانه رفتنت این است که عوض شده ام ...
مداد را برمی دارم، طرح تورا همانگونه که هستی می کشم ...

می توانی بروی

پرسه

ﺑﺎروﻧﻮ دوﺳﺖ دارم ﻫﻨﻮز*ﭼﻮن ﺗـﻮ رو ﻳـﺎدم ﻣﻴـﺎره

‫ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻨﻲ*وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎرون ﻣﻴﺒﺎره

‫ﺑﺎروﻧﻮ دوﺳﺖ دارم ﻫﻨﻮز*ﺑـﺪون ﭼـﺘـﺮ و ﺳـﺮﭘـﻨﺎه

‫وﻗـﺘـﻲ ﻛـﻪ ﺣـﺮﻓﺎی دﻟﻢ*ﺟـﺎ ﻣﻴـﮕﻴـﺮن ﺗﻮی ﻳﻪ آه

‫ﺷـﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺷـﻮﻧﻪ ﻣﻴـﺮﻓﺘﻴﻢ*ﻣﻦ و ﺗﻮ، ﺗﻮ ﺟﺸﻦ ﺑﺎرون

‫ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﺧﻴﺴﻪ*ﭼﺸﻤﺎی ﻣﻦ و ﺧـﻴﺎﺑﻮن

‫‫ﺑﺎروﻧﻮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻲ ﻳﻪ روز*ﺗﻮ ﺧﻠﻮت ﭘﻴﺎده رو

‫ﭘﺮﺳﻪی ﭘﺎﻳـﻴﺰی ﻣﺎ*ﻣﺮدادِ داغ دﺳﺖ ﺗﻮ

‫ﺑﺎروﻧﻮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻲ ﻳﻪ روز*ﻋﺰﻳﺰ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﻪی ﻣﻦ

ﺑـﻴﺎ دوﺑـﺎره ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎم*ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ ﻗﺪم ﺑﺰن