روی تنهایی‌م دست می‌کشم
و انبوه جای خالی‌ت
مثل هوا
در فضای زنده‌گی‌م پخش می‌شود
کمی بالا می‌رود
و بعد ذره‌ذره‌ش
مثل گرد و غبار
روی تمام زنده‌گی می‌نشیند ...

این سرشت زمانه است
زنجیره ی افسوس های سرگردان
این رسم وادی دیو سیرت است
من از همین جا
درست اینجا
همین دنیای فانی
در این بدرود ها
در این ایام وانفسا
فریاد وارانه می گویم :
من عاشق تو هستم
تو عاشق او
او عاشق دیگری
...
همه درد مندیم و گلاویز با تنهایی
جان به ستوه امد از این همه بی کسی
و درد مشترک بی هم نفسی...

در پشت سکوت
شاید هم در پناهش
و نگاه تلخ تو
شاید هم در پناهش
باتو..شاید هم در پناه تو
دم با تو خرج میکنم
میگذرد و میگذردو در شاهد شب
و سوگندی غریبانه به ماه
من را هدیه میکنم به غریزه ات
آن دم ، دردَم... بی فوت وقت می پذیری
بی چرا
بی شک
بی چون.بی زیرا
رخوت هذیان هایت در تنم می پیچد
و دردم،در دَم در ناله ای گم میشود!
صدای گرمت
نوای رحمی که به من داری
و تلاطم نبض های داغت
همه و همه دردم را مسکوت میکند
شب است.. شاهد ما
ودر ناله ی جیرجیرک ها
بی شک و بی چرا
با خود میگویم
تو عاشق ترینی اما
بی شک کذب محض است
صبح میشود وباز اغاز بازنگری لحظات قبل تر از شب
هذیان نمیگویی
شاهدی نیست
پر از شک وچرا
پر از خالی.
اما بازمیگویم تو عاشق ترینی
درپناه بی پناهی ها
هر لحظه ذکر زبانم دوستت دارم جاری میکنم
تا باورکنی...
اما...من...باور نمیکنم
و دوستت دارم
من ِ بی منم را پیش تو امانت میدهم
تا در بی قراری فردا
بی پناهی ها
زیر سلطه ی جمع من و تو
فردا روزی
در صبحِ خود صبح
بی غریزه
نه به یاد قبل تراز شب
جان نثار که نه
یک محبت بی غریزه نثارم کنی
یک بوسه ی بی هوس
یک بوسه ی بی هویت
تا باشد صبحی بی هیچ شبی
شک طلب نکنی

نیکـــوتین سیــگار
آدم هــا رو جــذب نمیــکنه
آدم هــا به دود سیـــگار معـتاد میشن...؟!!
خیــره میشن بــه دود و...
غـــــرق در خــــاطرات
آدم هــا معتاد خــاطـــرات میشـن؟

میزی برای کار ...
کاری برای تخت ...
تختی برای خواب ...
خوابی برای جان ...
جانی برای مرگ ...
مرگی برای یاد ...
یادی برای سنگ ...
این بود زندگی....
"حسین پناهی"

در دم
دام می افکنم برای تماشای یک دل سیر فروغ بی فروغ نگاه تو...
در دم جان می سپارم... میان دست تو ...
میان حس تو...
زیر چشم تو...
زیر سایه ی تو...
پر پر میزنم... در دم، هر دم... بی تو !!!
در دم درد من این است
ز بی دردی دردهای کهنه
مجذوب عفونت های خسته ی فردا شده ام...!
در دم درد من این است
ز کوشش فراموشی نگاه سردِ دم وبی دم تو
که یادواره ی سنگینی است و به دوش ذهن میکشم...!
در دم... امان از این دردم... درد دردناکی است!
و در این دم... میکشد اخر مرا دردم...!
منم اسیر بند یک دم...
من آدمم...
گروگان یک آه و دم!!!
در دَم...

دل من حوصله کن، داد زدن ممنوع است
کم بکن این گله، فریـاد زدن ممنوع است
بیـن این قـوم که هـر کـار ثوابیست کباب
دل دلسوختـه را باد زدن ممنـوع است....

مــرا ✿دخـتر خانـــوم✿ مے نـامــند
غرورے دارم كـ‌ه براے تنها نبودن ،‌ لـه نمـﮯ شود
احساسـﮯ دارم كـ‌ه با منطق ِگدايان نمـﮯ سازد
قلبــﮯ دارم كـ‌ه هنوز تیزے خنجر نامردے را نخوردهـ استـــ و ...
زيـبايــﮯ هايـﮯ دارم كـ‌ه حراج چشم هاے بيگانـ‌ه نخواهد شد!
اينگونه است مشق شب هاي دخترانه من...

میان تو و من فاصله ایست به پهنای یک عمر
شاید؛
زیاد که نیست ؟
چه رنجی میکشم من … چه تحملی میکنی تو !!!
آغوشمان باز خواهد بود برای رسیدن خسته که نمیشوی ؟
چه اگر برسم …
چه اگر نرسی
چه اگر نیایم …
چه اگر نیایی چه اگر نباشم …
چه اگر نباشی. ..
بگو که روزی به هم میرسیم ...
بگو که هستی..
همین ..

ﺧــــــﺪﺍﻳـــــﺎ...
ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ ؟
ﺑﺮﺍﯼِ ﮔﻔﺘﻦ ! ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ِ ﺷﻨﻔﺘﻦ ِ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼِ ﺗﻮ ﮔﻮﺵ ﺑﺴﯿﺎﺭ. .
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﻐﺾ ﮐﻨﻢ
ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﯽ :
ﻣﮕﺮ ﺧﺪﺍﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻐﺾ
ﮐﻨﯽ. .
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺧﺪﺍﯾﺎ ؟
ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﯽ : ﺟﺎﻥِ ﺩﻟﻢ. .
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﯿﺎﯾﯽ ؟
ﺗــــﻤــــﻨــــﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ....

گـــاهي آنقــدرمزخرف مي شـــوم
كه براي ديگــران قابل دركــ نيستم....
حتـــي
عزيزترين كسم را از خودم مي رانـــم...
در آن لحظه آرزو مي كنـــم او بگويـد:
مي دانــم دست خودت نيست....دركت ميكنم....

خدايـــــا ...
مدعيان رفاقت ، هر کدام تا نقطه اي همراهند ...
عده اي تا مرز منفعت ...
عده اي تا مرز مال ...
عده اي تا مرز جان ...
عده اي تا مرز آبرو ...
و همگان تا مرز اين جهان ...
تنها تويي که همواره مي ماني ... !
رهـــــايم نـکن . . .

چشمهايت را ببند ،
در دلت با خدا سخن بگو ،
به همان زبان ساده ي خودت سخن بگو ؛

هرچه ميخواهي بگو ، او ميشنود . . .

شايد بخواهي تورا ببخشد ،
يا آرزويي داري ،
شايد دعايي براي يک عزيز و يا شکرش ،

بــگو ميشنود . . .

اين لحظه ي زيبا را براي خودت تکرار کن ؛
پــرواز دلـت را حـس خواهـي کـرد . . .

دانستن جرم کمی نیست…
وقتی که…
بدانی و عمل نکنی...
بدانی و بگذری…
بدانی و نادیده بگیری…
بدانی و بشکنی…
ان موقع سخت است...

هیچ چیز را تا اهلی نکنند نمی توان شناخت. آدمها دیگر وقت شناختن
هیچ چیز را ندارند.
آنها چیزهای ساخته و پرداخته از دکان می خرند، اما چون
کاسبی نیست که دوست بفروشد آدمها بی دوست و آشنا مانده‌اند.
تو اگر دوست می خواهی مرا اهلی کن....

خدای من، وقتی در زندگی ام کم رنگ شدی، هزار کلمه، هزار ایده،
هزار.. بر جای خالی ات ریختم، پر نشد..
به گمانم ازجنس بینهایتی..
خدای من... برگرد که تهی شده ام...

خدایا
چند وقتیست که
ساز دلم کوک نیست
نمی نوازد آهنگی را که تو میخواهی
خدایا...
ساز دلم دستان بخشنده تو را می خواهد
تا کوک شود ...برایم کوکش می کنی ..