اشک های تلخی که بر گورها می چکند



حرف های شیرینی هستند



که روزگاری باید بر زبان می آمدند

در روزگاری که مردمانش همه گرگ اند،


جمله ی گرگ در لباس میش رد میشود

و تو باید


میش باشی در لباس گرگ ،

مبادا بدرند تو را گرگ های زمانه

رضا
روزی روزگاری که window فقط به معنی یه دریچه تو دیوار بود

application روی کاغذ نوشته میشد.

دورانی که keyboard نوعی پیانو بود و mouse فقط یک حیوان.

سالها پیش به هنگامی که file وسیله مهمی در ادارات بود

hard drive یک سفر غیر راحت جاده ای.

وقتی که cut با چاقو انجام میشد و paste توسط چسب.

زمانه ای که web خانه عنکبوت بود virus فقط سرماخوردگی. موقعی که apple و blackberry فقط میوه به حساب میومدن...

اون زمان ما وقت بسیار زیادی برای بودن با خانواده داشتیم....!

کس ندارد هنر زاهد و انسان بودن

روزگاری که کثافت هنر چشمان است

بیخودی سعی نکن جلوه کنی انسانی

ارزش هر نفسی پاکی آن چشمان است

تو چقدر پیش خودت ارزش و باور داری

زینت و حجب و حیا ثروت با عقلان است

بارها پیش خدا خم شده ایم وعقبش آنچه نباید کردیم

او چقدر خط بکشد، فاصله اش تا دل ما چندان است

جان ببخشای مرا ،هر چه ندارم بر جای

عشق و خون و جگرم در قفس شیران است

حس شعرم بخدا کور شد از بس به غلط افتادم

نکند فکر کنی کار تو از چشم خدا پنهان است

عمار: سری به چادر #علی بزن مالک

مالک: می ترسم حرفی بزنم و او را مکدر کنم

عمار: #مالک، علی بیش از همه ی ما تو را دوست دارد

مالک: ای کاش قادر بودم علی را به روزگاری ببرم که مردمش #قدر همچون او را می دانستند....

عمار: میرود مالک، میرود...
تا دنیا دنیاست، #چشم بنی‌آدم دنبال #علی می گردد....

Noosha
shaghayegh(پارتی_السلطنه)
حامد@ پسر تنها
دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید

گفت وگوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی

سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم

ساکن کوی بت عربده‌جویی بودیم

عقل و دین باخته، دیوانهٔ رویی بودیم

بستهٔ سلسلهٔ سلسله مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت

سنبل پرشکنش هیچ گرفتار نداشت

اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت

یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

اول آن کس که خریدار شدش من بودم

باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او

داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او

شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

کی سر برگ من بی سر و سامان دارد

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر

که دهم جای دگر دل به دل‌آرای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر

بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود

من بر این هستم و البته چنین خواهدبود

پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی‌ست

حرمت مدعی و حرمت من هردو یکی‌ست

قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دویکی‌ست

نغمهٔ بلبل و غوغای زغن هر دو یکی‌ست

روزگاری در گوشه ای از دفترم نوشته بودم.. تنهایی را

دوست دارم چون نیست بی وفا . تنهایی را دوست دارم

چون تجربه اش کرده ام.. تنهایی رادوست دارم چون عشق

دروغین درآن نیست.

تنهائی را دوست دارم چون خدا هم تنهاست.. تنهایی

رادوست دارم چون در خلوت وتنهاییم در انتظار خواهم

گریست وهیچ کس اشکهایم را نمیبیند.. اما از روزی که

تو رادیدیم نوشتم.. ازتنهایی بیزارم چون تنهایی یاد

آور لحظات تلخ بی تو مردنم است .

ای دهقــــان ِ فــــــداكار ؛





تو در روزگاری بزرگ شدی ،





كه مردی برهنه شد !





تا زنان و كودكان زنده بمانند...





امّا من در روزگاری نفس میكشم ،





كه زنی برهنه میشود !





تا كودكش از گرسنگی نمیرد..

از " نبودنـــــت " دلـــگیر نیستم...
از اینکه روزگاری
"همه ی دنیایم بـــــــودی"
دلگـیــــــــرم !

وقتی صدای خرد شدنم زیر پای کفش عــــابـران؛صدای دلنشینی شد،چه فرقی می کند که روزگاری برگ سبز کدامین درخت بودم؟!!!!!

روزگاری بیدی را شکستند ........
به نامردی تبر بر ریشه بستند.....
ولی افسوس همان هایی شکستند.......
که روزی زیر سایه اش می نشستند!!!

روزگاری بیدی را شکستند ........به نامردی تبر بر ریشه بستند.....ولی افسوس همان هایی شکستند.......که روزی زیر سایه اش می نشستند!!!

@tarane روزگاری بیدی را شکستند
به نامردی تبر بر ریشه اش بستند
ولی افسوس همانهایی شکستند
که رورزی زیر سایه اش می نشستند

خدایا دیگر به جهنمت نیازی نیست !

روزگاری شده که ما آدمها

همدیگر را بهتر میسوزانیم

حتی در روزهای بارانی !

عشق من . . .

از “نبودنت” دلگیر نیستم…
از اینکه روزگاری “بودی”، دلگیرم