مـيـــدوني وقـتي خــدا داشــت بـدرقــه ات مي کــرد بـهــت چي گـفــت ؟

جــايـي کــه مـيـــري مــردمـي داره کــه مي شـکنـنـت . . .

نـکـنــه غـصــه بـخــوري ، مــن هـمــه جــا بـاهــاتــم . . .

تــو تـنهــا نيـستـي ، تــو کــولـــه بـارت عـشـــق مـيـــزارم . . .

کــه بگـــذري ، قـلــب مـيــزارم کــه جــا بــدي ، اشـک ميــدم . . .

که هـمــراهــيت کـنــه، و مــرگ کــه بــدونـي بـــرميـگـــردي پيـشــم . .

هـــوای خانـه چـه دلگیــر مـی‌شــود گاهــی

از ایــن زمانــه دلــم سیــر می‌شـود گاهـی

عـقـــاب تیـــز پـــر دشــت هــــای استـغـنـــا

اسیـــر پنجـــه‌ی تقــدیـــر مــی‌شــود گـاهــی

صــدای زمــــزمــــه‌ی عــــاشقـــانـــه آزادی

فغــان و نالـــه ی شبگیـــر مـی‌شــود گاهی

نـگــــاهِ مــردم بیـگـــانـــه در دل غـــربــت

به چَشمِ خستـه ی مـن تیـر می‌شـود گاهـی

مبر ز مــوی سپیــدم گمان به عمــر دراز

جــوان ز حادثــه ای پیـــر مـی‌شـود گاهـی

بگـو اگــر چه به جایــی نمی‌رسـد فــریــاد

کــلام حــق دمِ شمشیـــر مـی‌شــود گـاهــی

بـگیـــر دســت مــــرا آشـنــــای درد بـگیـــر

مگو چنیـن و چنان ، دیـر می شـود گاهـی

به سوی خویش مرا می‌کشد چه خون و چه خاک

محبّـت اسـت کــه زنجیـر مـی‌شــود گاهــی

دسـتـهـــا را بــــاز در شــبـــــهـــای ســــــــرد
هــــــا کــنـیــد ای کـــودکــــان دوره گـــــــــرد
مــژدگــانــــی ای خــــیـــابـــــان خــوابــــــــهــا
مـــی رســـد تــــه مــانـــده ی بـشـقــابــــــهــا

ســر بــه لــاک خـــویـــش بــردیــم ای دریــــــغ
نـــان بــــه نــــرخ روز خــــوردیـــم ای دریــــــــغ

گــیــر خــــواهــــــــد کـــــــــــرد روزی روزیــــت
در گـــــــــلـــــوی مـــــــــال مــردم خــوارهـــــــا

مـــن بــه دَر گـفــتــم و لـــــــیــکــن بـشـنـونــد
نــکـتــه هـــا را مـــــو بـــــــه مــــو دیــــوارهــــا

#مــن،
#انــاری را مــی کنــم، #دانــه!
بــه #دل مــی گــویــم،
خــوب بــود ایــن #مــردم،
#دانــه هــای #دلشــان، #پیــدا بــود . . .

" #سهراب_سپهری "

گــآهـے بــآیــد بـخــنــدے…
بــآ صــدآے بــلــنـد کـہ کـــَر شــود آسـِمــآن
و فـَریـــآد بــزنے : دنیــــــآ…
نـــآمــردم اگہ بــآ این صـِدآے خـَنــده نـَرقـصـونمــتـــ