گل گلدونه من شکسته در باد

تو بیا تا دلم نکرده فریاد

گل شب بو دیگه

شب بو نمیده

کی گل شب بو رو از شاخه چیده

گوشه ی آسمون

پر رنگین کمون

من مثل تاریکی

تو مثل مهتاب

اگه باد از سر

زلف تو نگذره

من میرم گمش میشم

تو جنگل خواب

گل گلدون من

ماه ایوون من

از تو تنها شدم

چو ماهی از آب

گل هر آرزو

رفته از رنگ و بو

من شدم رودخونه

دلم یه مرداب

آسمون ابری میشه

اما گل خورشید

رو شاخه های بید

دلش مگییره

دره مهتابی میشه

اما گل مهتاب

از برکه های آب

بالا نمیره

تو که دست تکون میدی

به ستاره جون میدی

میشکفه گل از گل باغ

وقتی چشمات هم میاد

دو ستاره کم میاد

میسوزه شقایق از داغ

گل گلدون من

ماه ایوون من

از تو تنها شدم

چو ماهی از آب

گل هر آرزو

رفته از رنگ و بو

من شدم رودخونه

دلم یه مرداب

"این آهنگو دوسداررررررررررررم"

ای چشم تو از هرچه غزل گیراتر / لبخند تو از خنده ی گل زیباتر / در برکه ی آرام تو حتی مهتاب / صد بار ز خورشید شده والاتر / خوبان جهان آنچه تو داری دارند / در عشق تو از یک یکشان بالاتر .

باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟! سوگواری ست ،رنگ غصه ، خیسی غم ، می خورد بر بام خانه ، طعم ماتم . یاد می آرم که غصه ، قصه را می کرد کابوس ، بوسه می زد بر دو چشمم گریه با لبهای خیسش. می دویدم، می دویدم ، توی جنگل های پوچی ، زیر باران مدیحه ، رو به خورشید ترانه ، رو به سوی شادکامی . می دویدم ، می دویدم ، هر چه دیدم غم فزا بود ، غصه ها و گریه ها بود ، بانگ شادی پس کجا بود؟ این که می بارد به دنیا ، نیست باران ، نیست باران ، گریه ی پروردگار است، اشک می ریزد برایم. می پریدم از سر غم ، می دویدم مثل مجنون ، با دو پایی مانده بر ره از کنار برکه ی خون. باز باران ، بی کبوتر ، بوف شومی سایه گستر ، باز جادو ، باز وحشت ، بی ترانه ، بی حقیقت ، کو ترانه؟! کو حقیقت؟! هر چه دیدم زیر باران ، از عبث پر بود و از غم ، لیک فهمیدم که شادی مرده او دیگر به دلها ، مرده در این سوگواری...