شب،ان چنان زلال که می شد ستاره چید!

دستم به هرستاره که می خواست می رسید!

نه از فراز بام

که از پای بوته ها

می شد تورا در ایینه هر ستاره دید.

دربیکران دشت

درنیمه های شب

چز من که با خیال تو میگشتم

جزمن که در کنار تو می سوختم غریب!

تنها ستاره بود که می سوخت.

تنها نسیم بود که می گشت.

(فریدون مشیری)

ملت چه بیکارن !!!!!
یکی مزاحم میشد هی اس هی زنگ…جواب نمیدادم که بیخیال شه…

دیگه تماس نگرفت

بعد چند روز اس داده الان : ببخشید من چند روز مزاحمتون نشدم

کار داشتم دستم بند بود ، شرمنده،چه خبر؟

بایـَـد بــه بعضی ها گــُفت :


نــه عـَـزیزَم انقـَـנرام بیـکـار نیستـَـم . . .

کـه بخوآم حآل تـــو رو بگیرَمــ !

میشینـَـم ایـن جآ پام رو میذآرَم رو پاهآمــ

" ســرنوشتــ " خودش دهـنـتُ سـِـرویس مے کــُـنـه

بعضــــــی‌هـــــا حــــــرفی می‌زننـــــد ...

و .. دلــــت را می‌شكننـــــد ...

بعـــــد به سادگــــــــی روبــــروی این قلـــــبِ شكستــــــه ...

می‌ایستنـــــد و می‌گوینــــــد : ناراحــــــت شــــــدی ؟؟؟

چقـــــــدر " زود رنجـــــی " تو ...!

مــــن كه چیــــــزی نگفتـــــــم ...

گاه که بی تاب میشوم
از چشمه ی دلم
مهر تو لبریز میشود
و عشق تو سرریز
نگاهم کن و دوباره در جانم
قطره ای عشق بریز
وقتی که از شدت خواستنت
سرخ میشود رنگِ رخسارم
نگاهم کن
به خدا همینم بس است
قطره ای از چشمه ی پاکِ عشق ما
اقیانوس بیکرانِ اطلس است .....

نمى شود اينطور که...
وقتى مى رود
تو جا بمانى
وقتى مى روى
باز هم تو جا بمانى !
جا ماندن درد دارد ..
نمى شود
ته مانده ى آبى باشى که
نه می نوشند
نه دورت می ريزند
تنها ترکت می کنند
تا خشک شوى !
اصلا نمى شود که
هم بروى و هم بمانى و هم ترکت کنند و هم ننوشند ..
وقتى کسى بيادت نمى آورد
چطور فراموشت کند ؟!

باور تــلـخ نبودنت...

تاوان کدامین اشتباه بود؟

تو گفتی بمان و من ماندم...

اکنون که تو رفته ای...

من در کوچه های تنهایی به انتظار برگشت تو به بی کسی

خود خیره شده ام...

و نمیدانم اخر چه خواهد شد...

میروی و من نگاهت میکنم...

تعجب نکن که چرا گریه نمیکنم بی تو...

یک عمر برای گریستن وقت دارم...

اما برای تماشای تو همین یک لحظه باقیست...

و شاید همین یک لحظه اجازه زیستن در چشمان تو را داشته باشم

مانده ام در خلوت تاریک دیواری بلند
بردلم پر می زند یاد سپیداری بلند

می شود یک بار دیگر بشنوی حرف مرا ؟

بنگری آیینه حیران افکاری بلند ؟

روزها پیوسته تکرار سکوت کوچه ام

شب اسیر لحظه های خواب و بیداری بلند

بیکران تا ساحل سبز نگاهت میدوم

تا بخوانم قصه های تلخ تکراری بلند

نبض درد آلود چشمانم گواهی خسته اند

بر نبود لحظه های خوب دیداری بلند

خاطراتم حرمت خورشید در خاکسترند

مانده در د امان سرد باغ اسراری بلند

باز هم گم می شوم در ماجرای سایه ها

تا ببینم سایه ی سبز سپیداری بلند

چون سلیمان را سراپرده زدند

جمله مرغانش به خدمت آمدند

هم‌زبان و محرم خود یافتند

پیش او یک یک بجان بشتافتند

جمله مرغان ترک کرده چیک چیک

با سلیمان گشته افصح من اخیک

همزبانی خویشی و پیوندی است

مرد با نامحرمان چون بندی است

ای بسا هندو و ترک همزبان

ای بسا دو ترک چون بیگانگان

پس زبان محرمی خود دیگرست

همدلی از همزبانی بهترست

غیرنطق و غیر ایما و سجل

صد هزاران ترجمان خیزد ز دل

جمله مرغان هر یکی اسرار خود

از هنر وز دانش و از کار خود

با سلیمان یک بیک وا می‌نمود

از برای عرضه خود را می‌ستود

از تکبر نه و از هستی خویش

بهر آن تا ره دهد او را به پیش

چون بباید برده را از خواجه‌ای

عرضه دارد از هنر دیباجه‌ای

چونک دارد از خریداریش ننگ

خود کند بیمار و کر و شل و لنگ

نوبت هدهد رسید و پیشه‌اش

و آن بیان صنعت و اندیشه‌اش

گفت ای شه یک هنر کان کهترست

باز گویم گفت کوته بهترست

گفت بر گو تا کدامست آن هنر

گفت من آنگه که باشم اوج بر

بنگرم از اوج با چشم یقین

من ببینم آب در قعر زمین

تا کجایست و چه عمقستش چه رنگ

از چه می‌جوشد ز خاکی یا ز سنگ

ای سلیمان بهر لشگرگاه را

در سفر می‌دار این آگاه را

پس سلیمان گفت ای نیکو رفیق

در بیابانهای بی آب عمیق