آری هم اوست ...

کـسـی کـه در کـنـارِ گـُــل احـسـاسِ نـشـاط نـدارد ... !

بـویِ گـلـهـا مـسـتـش نـمـی کـنـد ... !

زیـبـایـی گـلـهـا مـحـوش نـمـی کـنــد ...!

رنـگِ گـلـهـا جـذبـش نـمـی کـنــد ...!

آری هم اوست ؛ ... دخــتــرکِ گُـــل فــروش !

هم او که دسـتـه گـُــلهـا را بـاری مـی بـیـنـد

کـه خـلـاصـی هـر چـه زودتـر از آنـهـا بـرایـش شـیـریـن اسـت ...

دخــتــرکِ گُـــل فــروش !

از همه دنیا بریدم دیـــــــــــــــــــــگـــــه میـــــــــرم برنگردم

از کس و ناکس کشـــــــیــــــدم باز به هیشکی بد نـکردم


شب به شب یادت میفتم پس همین شب ها رو عشقه

خـــــــــــــــــداهم مثل دل من این دل تنها رو عشـــــــقه


ای خدا تنها تو از دردم خبر داری

من که میدونم منو تنها نمیذاری


ای خــــــدا درد منو تنها تو میفهمی

تو خودت تنهایی و تنها رو میفهمی


عاشقی کردم و موندم کسی بامن راه نیومد

به شبای بی ستارم لحظه ای هم ماه نیومد


هرکی یک روزی جداشد با رقیبام هـــمصدا شد

هرکی یک روزی جداشد دل من باز بی نوا شد


دیگه هیچکس رو ندارم خداجون تنها تو موندی

ولی ایکاش دستمو به اونکه رفتـه میرسوندی


اما من حرفی ندارم هرچی قسمت باشه عشقه

اگه خـــــونت دل خونه . تو دلم غـم باشه عشقه


دردمو کاش جز تو به هیشکی نمیگفتم

دستمو میــــگیری صدبارم که می افتم


حالا افتـــــتادم من و دنیـــا ولم کرده

اونکه رفته کاری کن تا زودی برگرده


ای خدا تنها تو از دردم خبر داری

من که میدونم منو تنها نمیذاری


ای خــــــدا درد منو تنها تو میفهمی

تو خودت تنهایی و تنها رو میفهمی

اگــه اون کـهـ کنــآرتـهـ تـو رو بیــشـتر از مَــن میـخوآد

اگــهـ بـآ هـمون راحَــتی،اگــهـ بـآهـآت راه میــآد...

اگــهـ روزگــآرِ بَـد تـورو ازم گــرفتـهـ ...

اگــهـ خـآطراتِ خوبمـون از یـآدم نــرفـتـهـ ...

خوشــــبــختــیت آروزمــهـــ حتـــی بـآ مَــن نبــآشی ...

حتــی از خــآطره هــآمــون جُــدا شـــی ...

دسـتـهـــا را بــــاز در شــبـــــهـــای ســــــــرد
هــــــا کــنـیــد ای کـــودکــــان دوره گـــــــــرد
مــژدگــانــــی ای خــــیـــابـــــان خــوابــــــــهــا
مـــی رســـد تــــه مــانـــده ی بـشـقــابــــــهــا

ســر بــه لــاک خـــویـــش بــردیــم ای دریــــــغ
نـــان بــــه نــــرخ روز خــــوردیـــم ای دریــــــــغ

گــیــر خــــواهــــــــد کـــــــــــرد روزی روزیــــت
در گـــــــــلـــــوی مـــــــــال مــردم خــوارهـــــــا

مـــن بــه دَر گـفــتــم و لـــــــیــکــن بـشـنـونــد
نــکـتــه هـــا را مـــــو بـــــــه مــــو دیــــوارهــــا

آدم هـا می آینـد….

زنـدگی می کننـد

می میـرنـد و می رونـد …

امـا فـاجعـه ی زنـدگی ِ تــو

آن هـنگـام آغـاز می شـود

کـه آدمی می رود امــا نـمی میـرد!

مـی مـــانــد

و نبـودنـش در بـودن ِ تـو

چنـان تـه نـشیـن می شـود

کـه تـــو می میـری ،

در حالـی کـه زنــده ای …

روی قـلــبــــــــــ♥ــــــــے نـوشـــتــه بـود :

شــکـســــتـــــنــــے اســــت مـواظـــــــب بـاشــــــــیـن
ولـــــــــــے
مـــن روـــے قــلــــــ♥ــــــبــم نـوشــــتـم :
شــکـســ ــــ ـــتـه اســــت , راحــــــــــــــت بـــاشــــیـن