مے گوینـد دنـیــا تمـام مے شـوَد

دنیـاے ِ مــن خیلے وقــت است پـایان گـرفتـه

درست بــا بستن ِ حلقـہ ے ِ بــازوان ِ مردانـہ ات دور ِ انـدامــمـ

همـان آغوشی کـه درونـ َش هزار بـاره جـان داده اَمــ

همــــیشـه دقــیقا وقـــــتی پـُر از حـــرفم ...
وقتـــی بغــــض میکـــُنم ...

وقتـــی دآغونــــم ...

وقــــتی دلــِم شکــــستـه ...

دقیقــــا همیـــن وقـــــتا ...

آنقــــدر حــرف دارم کـــه فقــط میتونــم بگـم :

بیخـیال..

گـاهـي دور از چـشـم ابـرهـا هـم
مـيـتـوان عـاشـق شـد
مـيـتـوان بـغـض کـرد
مـيـتـوان بـاريـد
گـاهـي دور از چـشـم مـداد رنگی ها هـم
مـيـتـوان نـقـاش شـد
مـيـتـوان آسـمـان داشـت
مـيـتـوان آبـي شـد ...
امـا گـاهـي !
دور از چـشـم گـذشـتـه
نـمـيـتـوان امـروز را
پـشـت هـيـچ فـردايـي پـنـهـان کـرد ...

چـقـد دلـم تـنـگ شـده واسـه دیـدنِ اونـیکه اول صـبـح بـه زور از خـواب بـلـنـد مـیـشـه
هَـپـل و ژولـیـده،
بـا لـبـاسـایِ بـه هـر طـرف کـِش اومـده..
بـا چـشـمـای نـیـمـه بـاز و نـیـمـه بـسـتـه..
بـا پـاهـایِ بـرهـنـه رویِ سـرامـیـک..
کـه داره مـیـگـرده دنـبـال دسـتـشـویـی و زیـر لـب غـُر مـیـزنـه...
کـه اون لــحــظــه
بـغـل کـردنـی تـریـن مـوجـود دنـیـاس...
حـتـی مـیـشـه بـراش مُـــــرد!

یکـی از لـذتـهـایـی کـه دیـگـه نـیـسـت ایـنــه کـه..
بـیـای بـبـیـنـی تـــو نـبـودی.. خـوابـش نـمـی بــُرده..
لـبـاسـت رو انـداخـتـه رو صـورتـش و از بـویِ تـَنـِت بـیـهـوش شــــده..

نـگـه دگـر به سـوی مـن چـه مـیـکـنـی؟
چـو در بـر رقـیـب مـن نـشـسـتـه ای
بـه حـیـرتم که بعد از آن فریبها
تـو هـم پـی فـریـب مـن نـشـسـتـه ای
بـه چـشـم خـویـش دیـدم آن شـب ای خـدا
کـه جـام خـود بـه جـام دیـگـری زدی
چـو فـال حافـظ آن مـیـانـه بـاز شـد
تـو فـال فـــال ، بـه نـام دیـگـری زدی
و روی تـو ز آن کـه گـریـه مـیـکـنـد
در ایـن مـیـانـه قـلـب مـن بـه حـال او
کـمـال عـشـق بـاشد ایـن گـذشـتـهـا
دل تـو مـال مـن تـن تـو مـال او
بـه چـشـم خـویـش دیـدم آن شـب ای خـدا
کـه جـام خـود بـه جـام دیـگـری زدی
چـو فـال حافـظ آن مـیـانـه بـاز شـد
تـو فـال فـــال ، بـه نـام دیـگـری زدی

بـرو بـرو بـه سـوی او
بـرو بـرو مـرا چـه غـم
بـرو بـرو بـه سـوی او
بـرو بـرو مـرا چـه غـم

این روزها حسـی دارم

آمیختـه با دلتنگی. ..

بازوانـی مـیخواهم که تنگ در برم گیرد

اما نـه هر بازوانـی !

تنها حصار آغوش" تو " . . .

مـــادرمـ میگویــــد ...

خـــودتــ را هـم بُـکُـشـــی ...
ردّ ایـــن غـم ِ مــشـکــوکــــ ...

پشتـــــ ِ شیـطنـتـهــای ِ دائـمــی نـگاهتــ ...

گـُــــم نمیشــــود .../.

از انسانهای احساساتی بیشتر بترسید ؛

آنها قادرند ناگهانی ؛

دیگر گریه نکنند ،

دوست نداشتـه باشند ،

و قید همه چیز را بزنند ...

هیچ کسی درک نمی کنـد کـه
من زنـدگــــی ام را
گــم کـرده ام لابـه لای
تـه ریش مـردانـه اَت
کـه عجیب
دلـــــــــم را می لــرزانــد

بـایـد کـسـی را پـیـدا کـنـم


کـه دوسـتـم داشـتـه بـاشـد (!)


آنـقـدر کـه یـکـی از ایـن شـب هـای لـعـنـتـی


آغـوشـش را بـرای مـن و یـک دنـیـا خـسـتـگـی اَم بـگـشـایـد...


هـیـچ نـگـویـد! هـیـچ نـپـرسـد...


فـقـط مـرا در آغـوش بـگـیـرد...

بـعـد هـمـانـجـا بـمـیـرم...

داشـتـن ِ مـغــز

دلـیـل ِ قـطـعـی بـر انـــــســــــان بـودن نـیـسـت ...

پـسـتـه و بـادام هــم مـغــز دارند ! .

بـرای انـسـان بـودن

بـایـد شــــعــــــور داشـت . . .

" دلگیـــر " نبــاش!

دلـــت کــه " گیـــــر " بــاشـد؛

رهـــا نمـی شــوی.....!

یــادت بــاشد :

"خــداونـــد" ، بنــدگان خـود را؛

بـــا آنچــه بـــدان " دل بستـه " انــد مـــی آزمـــاید ...

اینبـــــار کــه کسی آمد ...نمــی گویم بـرو !!
حــتی نمی گــویم کس دیگـــری را می خـــواهم ...
فقـط می گــویم :
ببیـــن !
من شکــستـه ام !
خستـــه ام !
کمی آرامم کــــن ...
همـیـن... .