خــوب ِ مــن ،

همین جا درون شعرهایم بمان

تا وسوسه یِ دوستت دارم هایِ دروغینِ آدمها مرا با خود نبرد

به سرزمین هایِ دورِ احساس ؛

من اینجا هر روز با تـو عاشقی می کنم بی انتها

شعرِ من بهانه ایست برای مـا شدن دستهایمان

تا تکرارِ غریبانه یِ جدایی را شکست دهیم

قـبـل از ایـنـکـه بخـ ـواهـے בر مـ ـورב مـטּ و زنـבگـے مـטּ قضـ ـآوتـ ـ کنـے ،



کفـشـ ـهـ ـآے مـטּ را بـپـ ـوش و בر راه مـטּ قـבمـ ـ بـزטּ ،



از خـیـ ـآبـ ـآטּ ـهـ ـآ ، کـ ـوه ـهـ ـآ و בشـتـ ـهـ ـآیـے گـذر کـטּ کـه مـטּ گـذر کـرבمـ ـ ...



اشـکـ ـهـ ـآیـے را بـریـز کـه مـטּ ریـخـتـمـ ـ ...



בرב هـ ـآ و خـوشـے ـهـ ـآے مـטּ را تـجـ ـربـه کـטּ ...



سـ ـآلـ ـهـ ـآیـے را بگـذراטּ کـه مـטּ گـذرانـבمـ ـ ...



روے سـنـگـ ـهـ ـآیـے بـلـغـز کـه مـטּ لـغـزیـבمـ ـ ...



בوبـ ـآره و בوبـ ـآره بـر پـ ـآخـیـ ـز و بـ ـآز هـمـ ـ בر هـمـ ـآטּ راه سـخـتـ ـ قـבمـ ـ بـزטּ ..

.

بـعـ ـב ، آטּ زمـ ـآטּ مـے تـوانـے בرمـورב مـטּ قضـ ـآوتـ ـ کنـے ...!!

غـفـلـت کـرده‌ای مـادر !

پـشـتِ یـک قَـلـبِ عـاشِـق

فَـرزنـدت آرام آرام مـــی‌‌مـیـرد

و تـو فَـرامــوش کَـردن را

بـه مَــن نـیـامـوخـتـی

مــــادر !

وقـتـے حـس میڪنم …

جایــے در ایــטּ ڪره ے خاڪے . .

تــو نفـس میڪشـے و مـטּ …

از هــماטּ نفـس هایتـــ ،،، نفـس میڪشم آرام مــی شوم !

تـو بــاش !!!

هـوایـتـــ ! بـویـت ! بـراے زنده مانـدنـم ڪافـــے ستـــ

پــسر گــفــت بــابــا بــرام زن بگیر

دلــم گـشـتــه در بــنــد زلـفـی اسـیر

پــدر گــفـــت فـــرزنـــد دلــبــنـد باب

دوبـاره بــرایم چـه دیـــدی به خـواب

پــســر گـــفـــت دلـــــداده او شــــدم

اسـیـر دو چــشــم و دو ابــرو شــــدم

پـدر گـفتش ایـن عاشـقیّت عزا است

بـرایـم غم و غصه همچون غـذا اسـت

پـسرگـفـت عــزای تـو شـــادی مــن؟

غــم و غــصه ات عــشــقــبـازی مـن؟

پـدر گـفـت مگر مـغـز در کلّه نیست؟

شب و روز از غصه بَهرم یکی اســت

مـن هـمـچـون خـر لنگ در کار خود

بــمـانـدم کــمـر خــم شــد از بار خـود

بـود هـشـت من رهن نُه ای پسر

شــدم از غــم مـُفــلسی خِــنـگ و خــر

تــو دیـگــر مـَنـه قــوز بــالای قــوز

کــمــی هــم بـه بـدبخـتی ام چشــم دوز

بــمـانــدم چــو مــرغــی اسـیر قفس

بــرایـــم نــمــانـــده دگــر یــک نــفــس

پـسر گـفــت تــا حـل شـود مشکلات

شـوم مــن در ایــن جنگ شطرنج مـات

شــود مــوی مـن همچو دندان سپید

زســر هـرچـه عشق است خواهد پـریـد

آتشی که نمی سوزاند " ابراهیم" را
و چاقویی که سر نمیبرد " اسماعیل " را
و دریایی که غرق نمی کند" موسی " را
کودکی که مادرش او را
به دست موجهای " نیل " می سپارد
تا برسد به خانه ی تشنه به خونش
و دیگری را برادرانش به چاه می اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد...
آیـا هـنـوز هـم نـیـامـوخـتـی؟!
کـه اگـر هـمـه ی عـالـم
قـصـد ضـرر رسـانـدن بـه تـو را داشـتـه بـاشـنـد،
و خـــدا نخـواهد، " نــمــی تــوانــنــد "


پـس...
به "تـدبـیـرش" اعتماد کن
به "حـکـمـتـش" دل بسپار
به او "تـوکـل "کن
و به سمت او " قــدمــی بـردار"
تا آمدنش به سوی خود را به تماشا بنشینی...

ایـن روزهـا،

بـا تـو،

بـه وسـعـت تـمـام نـداشـتـه هـایـم،

حـرف دارم…

امـا مـجـالـی نـیـسـت تـا بـنـشـیـنـی بـه پـای ایـن هـمـه حـرف،

دلـم تـنـگ اسـت،

فـقـط بـرای حـرف زدن بـا تـو…

دیـگـر نـمـیـدانـم چـه کـنـم، یـا چـه بـگـویـم…

خـسـتـه ام،

کـمـی هـم بـیـشـتـر… فـراتـر از تـصـورت… ...

برگرد...