در آخرين روز هاي سال:
هرچه آسايش روح
هر چه آرامش دل
هر چه تقدير بلند
هر چه ترفيع ومقام
هرچه ازلطف خداست
همه از عمق وجود تقديم شما

وَيَقُولُونَ لَوْلَآ أُنزِلَ عَلَيْهِ ءَايَةٌ مِّن رَّبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانتَظِرُواْ إِنِّى مَعَكُم مِّنَ الْمُنْتَظِرِينَ‏

و مى‏ گویند: چرا از سوى پروردگارش بر او آیه و معجزه‏اى نازل نمى‏ شود؟ پس بگو: غیب (و معجزه كه به جهان غیب مربوط است)، از آنِ خداست (نه در اختیار من یا تابع هوس مردم). پس در انتظار باشید، من نیز همراه شما از منتظرانم (كه خداوند چگونه پاسخ بهانه ‏گیرى‏ هاى شما را مى‏ دهد).

یونس - 20

ر خود می نگرم تا ببینم که خطا کجاست ...

بعد از کمی تامل و قدری سکوت پی میبرم :

آنجا که خالی از خداست ، خطاست . . .

به یاد می آورم، آنجا که از یاد او غافل شده ایم، به بیراهه رفته ایم ...

در این زمانه هیچ‌کس خودش نیست
کسی برای یک نفس خودش نیست
همین دمی که رفت و بازدم شد
نفس ـ نفس، نفس ـ نفس خودش نیست
همین هوا که عین عشق پاک است
گره که خود با هوس خودش نیست
خدای ما اگر که در خود ماست
کسی که بی‌خداست، پس خودش نیست
دلی که گرد خویش می‌تند تار
اگرچه قدر یک مگس، خودش نیست
مگس، به هرکجا، به‌جز مگس نیست
ولی عقاب در قفس، خودش نیست
تو ای من، ای عقاب ِ بسته‌بالم
اگرچه بر تو راه ِ پیش و پس نیست
تو دست‌کم کمی شبیه خود باش
در این جهان که هیچ‌کس خودش نیست
تمام درد ِ ما همین خود ِ ماست
تمام شد، همین و بس: خودش نیست

قیصر امین پور

ازش جدا شدم وبهش گفتم کارخداست!

موند مگه خدای من خدای اون نبود؟!
اما حالا خداييش
وقتي كه فكر ميكنم ميبينم او از اولش نبود
بود مثل من نبود كه رفت
عجيبه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!چي بگم!!!!!!!!!
خدااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا

جغدی روی كنگره‌های قدیمی دنیا نشسته بود. زندگی را تماشا می‌كرد. رفتن و رد پای آن را. و آدم‌هایی را می‌دید كه به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می‌بندند. جغد اما می‌دانست كه سنگ‌ها ترك می‌خورند، ستون‌ها فرو می‌ریزند، درهامی‌شكنند و دیوارها خراب می‌شوند. او بارها و بارها تاج‌های شكسته، غرورهای تكه پاره شده را لابه‌لای خاكروبه‌های قصر دنیا دیده بود. او همیشه آوازهایی درباره دنیا وناپایداری‌اش می‌خواند؛ و فكر می‌كرد شاید پرده‌های ضخیم دل آدم‌ها، با ا ین آواز كمی بلرزد. روزی كبوتری از آن حوالی رد می‌شد، آواز جغد را كه شنید، گفت:« بهتر است سكوت كنی و آواز نخوانی. آدم‌ها آوازت را دوست ندارند.غمگینشان می‌كنی. دوستت ندارند. می‌گویند بدبینی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری.»
قلب جغد پیرشكست و دیگر آواز نخواند.
سكوت او آسمان را افسرده كرد. آن وقت خدا به جغد گفت: آواز‌‌خوان كنگره‌های خاكی من!
پس چرا دیگر آواز نمی‌خوانی؟ دل آسمانم گرفته است.
جغد گفت: خدایا! آدم‌هایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند.
خدا گفت: آوازهای تو بوی دل كندن می‌دهد و آدم‌ها عاشق دل بستن‌اند...

به چــــه تشبیه کنم نــام تو را
به بــــهار
یا به آبی ه زلال دریــــا !
ســـــاده تر می گویم
تــو تمامیـــت احساس منی
.
.
.
از روزی کــه دلــم بیــت المقــدس تــو شــد
سنــگ میــزنــم بــه هــر اشغــالگــری . . .
.
.
.
دست خودم نیست
به گمانم دست تو است
که می تواند مرا
با یک سلام خشک و خالی
به آینده امیدوار کند !
.
.
.
دنیای زیر آب
شبیه دنیای چشمهای توست
هر چه بیشتر دست و پا می زنم
بیشتر غرق می شوم …
.
.
.
پس چشمانت چه زمان درخواهند یافت که: “نگاه، زاده ی علاقه است!
.
.
.
تبسم شیرین عشق گوشه ای از نگاه خداست،
تنها به نگاه او می سپارمت . . .

قصه از اونجا شروع شد که خیلی عصبانی بود؛گفت اگه دوسم داری ثابت کن.گفتم چه جوری؟ تیغو برداشت و گفت رگتو بزن گفتم مرگ و زندگی دست خداست ! گفت پس دوسم نداری! تیغ رو برداشتم و رگمو زدم...وقتی داشتم تو آغوش گرمش جون میدادم ،آروم زیر لب گفت اگه دوسم داشتی تنهام نمیذاشتی...!!!

ماه من غصه چرا؟
آسمان را بنگر، که هنوز، بعد صدها شب و روز
مثل ان روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر، به ما می‌خندد!
یا زمینی را که دلش از سردی شب‌های خزان
نه شکست و نه گرفت!
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار، دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت،
تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست!
ماه من، غصه چرا؟!
تو مرا داری و من هر شب و روز،
آرزویم، همه خوشبختی توست!
ماه من !دل به غم دادن و از یاس سخن‌ها گفتن
کار آنهایی نیست، که خدا را دارند .....
ماه من! غم و اندوه، اگر هم روزی، مثل باران بارید
یا دل شیشه‌ای ات، از لب پنجره عشق، زمین خورد و شکست،
با نگاهت به خدا، چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود، که خدا هست، خدا هست!
او همانی است که در تارترین لحظه شب، راه نورانی امید
نشانم می‌داد .....
او همانی است که هر لحظه دلش می‌خواهد، همه زندگی‌ام، غرق شادی باشد .....
ماه من! غصه اگر هست، بگو تا باشد!
معنی خوشبختی،
بودن اندوه است .....!
این همه غصه و غم، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه! میوه یک باغ‌اند
...