دنیای این روزای من درگیره تنهایی شده.....


تنها مدارا میکنی دنیا عجب جایی شده......


به این خونه چقدر اصرار کردی, تمام دورم و دیوار کردی......


دلم خوش بود سقفی رو سرم هست, همون سقفم سرم آوار کردی....

عشق ِ من ! :
بیا !
قول می دهم که :
قایقت شوم ؛
تو فقط بادبانم باش ! …
بگذار هر چه حرف پشت سرمانم می زنند ،
باد ِ هوا شود ؛
و دورمان کند
از این آدم ها … !

یه اتاقی باشه گرم گرم
روشن روشن
تو باشی و من باشم...
کف اتاق سنگ باشه...سنگ سفید
تو منو بغلم کنی که نترسم...
که سردم نشه...که نلرزم...
اینجوری که تو تکیه دادی به دیوار...پاهاتم دراز کردی...
منم اومدم نشستم جلوت و بهت تکیه دادم...
با پاهات محکم منو گرفتی...دو تا دستتم دورم حلقه کردی.
بهت می گم چشاتو می بندی؟
می گی آره...بعد چشاتو می بندی.
بهت می گم... قصه میگی برام...تو گوشم؟
می گی آره...
بعد شروع می کنی آروم آروم... تو گوشم قصه گفتن...
یه عالمه قصه ی طولانی و بلند....
که هیچ وقت تموم نمی شن.
می دونی؟
می خوام رگ بزنم...رگ خودمو...مچ دست چپمو.
یه حرکت سریع...
یه ضربه ی عمیق...
بلدی که؟

همین فردای افسون ریز رویایی
همین فردا که راه خواب من بسته است
همین فردا که روی پرده پندار من پیداست
همین فردا که ما را روز دیدار است
همین فردا که ما را روز آغوش و نوازش هاست
همین فردا، همین فردا

من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد

زمان در بستر شب خواب و بیدار است
سیاهی تار می بندد
چراغ ماه، لرزان از نسیم سرد پاییز است
دل بی تاب و بی آرام من از شوق لبریز است
به هر سو چشم من رو می کند فرداست

سحر از ماورای ظلمت شب می زند لبخند
قناری ها سرود صبح می خوانند
من آنجا چشم در راه توام، ناگاه
تو را از دور می بینم که می آیی
تو را از دور می بینم که میخندی
تو را از دورمی بینم که می خندی و می آیی
نگاهم باز حیران تو خواهد ماند
سراپا چشم خواهم شد

تو را در بازوان خویش خواهم دید
سرشک اشتیاقم شبنم گلبرگ رخسار تو خواهد شد
تنم را از شراب شعر چشمان تو خواهم سوخت
برایت شعر خواهم خواند
برایم شعر خواهی خواند
تبسم های شیرین تورا با بوسه خواهم چید
وگر بختم کند یاری
در آغوش تو
ای افسوس!

سیاهی تار می بندد
چراغ ماه لرزان از نسیم سرد پاییز است
هوا آرام شب خاموش راه آسمان ها باز
زمان در بستر شب خواب و بیدار است

گرفته مه همه ی جاده را
ـ مشخص نیست
که صاف می شود آیا هوا ؟
ـ مشخص نیست

چطور باید از این راه مه گرفته گذشت
از این مسیر که یک ردّ پا مشخص نیست

و من چقدر در این مه به گریه محتاجم
نمی شود که ببارم... چرا؟ مشخص نیست

چه حسّ خوبِ غریبی ؛ به جستجوی خودت
شبانه راه بیفتی ... کجا ؟ مشخص نیست

و تا همیشه از این شهر مرده کوچ کنی
و دورِ دور شوی ... دور... تا ... مشخص نیست

درست می روی آیا ؟ و یا ... نمی دانی
صحیح می رسی آیا ؟ و یا ... مشخص نیست

... کسی شبیه نسیم از کنار من رد شد
غریبه بود ؟ وَ یا آشنا ؟ مشخص نیست

صدای روشن او از ورای مه پیداست:
نگاه کن به افق! راه نامشخص نیست

...

تو پشت ابری و این قدر تابشت زیباست
هنوز آن طرف ابر ها مشخص نیست

حسن بیاتانی

پای پنجره نشستم کوچه خاکستریه باز زیر بارون من چه دلتنگتم امروز انگار از همون روزهاست حال و

هوام رنگ تو کوچه دلتنگ تو دلم گرفته دوباره هوای تورو داره چشمای خیسم واسه ی دیدنت بی قراره

این راه دورم خبر از دل من که نداره آروم ندارم یه نشون می خوام واسه قلبم جز این نشونه واسه

چیزی دخیل نمی بندم .

هوای شهر تو با بوی گلها پیچیده توی اتاقم مثل خاک داره بد جوری غریبی می کنه آخه جزء تو دردمو

کی میدونه دلم گرفته دوباره هوای تورو داره چشمای خیسم واسه ی دیدنت بی قراره این راه دورم

خبر از دل تنگم نداره

این روز ها دلم هوای نمی دانم کجا را کرده ...

این روز ها که نمی دانم چه روز هایی است ...

نمی دانم در لحظه ی نبودشان باید چه کرد ...

این روز ها از خدا دورم ...

اما دل تنگشم عجیب ...

کاش خودش بیاید و پیش قدم برای آغوش گرفتنم شود ...

این روز ها دلم هوای خیلی چیز ها را می کند ...

دلم هوای بودن...

هوای رفتن ...

هوای خندیدن ...

هوای گریستن آسمان ...

راستی ...

چند وقتی است باران با دیار ما قهر کرده ...

کویر دل تشنه ی باران است ...

شاید که فرجی حاصل شود ...

شاید که نور سویی بتابد ...

و نمی دانم از کجای این قلم این سوز سرازیر شده ...

سوز قلم ...سوز نی چوپان همیشه منتظر است ...

دل تنگ تو ام چتر بارانی ...

دل تنگ همیشگی تو !!!

دیری*است از خود، از خدا، از خلق دورم
با این* همه در عین بی*تابی صبورم
پیچیده در شاخ درختان، چون گوزنی
سرشاخه*های پیچ*درپیچ غرورم
هر سوی سرگردان و حیران در هوایت
نیلوفرانه پیچكی بی*تاب نورم
بادا بیفتد سایه*ی برگی به پایت
باری، به روزی روزگاری از عبورم
از روی یكرنگی شب و روزم یكی شد
همرنگ بختم تیره رختِ سوگ و سورم
خط می*خورد در دفتر ایام، نامم
فرقی ندارد بی*تو غیبت یا حضورم
در حسرت پرواز با مرغابیانم
چون سنگ*پشتی پیر در لاكم صبورم
آخر دلم با سربلندی می*گذارد
سنگ تمام عشق را بر خاك گورم

خاکم نکنید
خاکم نکنید بذارید اونم برسه
خاکم نکنید بذارید اونم برسه
بذارید اونو ببینم وقتی به حرفم می رسه
خاکم نکنید هنوزم عشقم رو ندیدم
این همه آماده شدم یه کفن دورم کشیدن
تابوت منو بذارید اونم بگیره
حس کنم عاشقمه وقتی که گریش می گیره
اشکای اونو کی به جای من کنه پاک
خداحافظ عشقم که منو برده زیر خاک

خاکم نکنید بذارید اونم ببینه
پیکر آشفته ی من بی رمق روی زمینه
خاکم نکنید بش بگید حالا که مردم
تو این جشن خشک و خالی اونو به خدا سپردم

من بی صدا اشک میریزم ، برای عکاسم می خندم ، دورم را شلوغ کردم ، خنده هایم مصنوعی ،اما بلند .... ... تا تو خیالت راحت باشد ... و همین که صدای خنده هایت را از دور می شنوم، کافیست .... تو فریاد اشک های مرا نشنو ...!

گر چه پیمان را شکستم بر سر پیمانه ام با همه بد عهدی ام آن عاشق دیوا نه ام گر به ظاهر دورم از در گاه تو ای نازنین باز هم مشتاق روی دلکش جانانه ام