ﭼﻪ ﮐﻴﻔﯽ ﻣﻴﺪﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺗﻮﯼ ﻳﻪ ﮐﻠﺒﻪ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺑﺎ ﻋﺸﻘﺖ ﮐﻨﺎﺭ ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ

و ﺻﺪﺍﯼ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﭼﻮﺏ ﺳﮑﻮﺕ ﺭﻭ ﺑﺸﮑﻨﻪ ولی بعد ﻳﻬﻮ ﻳﻪ ﺧﺮﺱ ﮔﻨﺪﻩ ﺑﻴﺎﺩ ﺗﻴﮑﻪ ﭘﺎﺭﺗﻮﻥ ﮐﻨﻪ

ﺗﺎ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺩﻳﮕﻪ ﻫﻮﺱ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻳﺎﻫﺎ رو نکنین …

چه بیهــــوده اختــــراع شد

ســــم!

شکنــجه!

تیغ،چوبه دار،.امثال اینها...

وقتی یک خاطره میتواند:

نفست را بند بیاورد،زمین گیرت کند

تو را به گریه بیندازد،خونت را به جوش بیاوردو...

میشنوی...؟؟؟

این سکوت هولناکـــ را؟؟؟

قلبم از کار افتاد وقتـــی یادم آمـــــد

چه آسان با دیگری بودی

وقتی من دیگــــر با تــــو نبودم

نیت کرده ام بہِ " بے خیالے " ....
تا " فراموشے " عادت ِ روزمرگے ہِایم شود !

اما باز ، وقتے ، خیس ِ" خاطره ے ِ خیالت " مے شوم

....بی شعورانہِ....

" پرسہِ ہِای بی خیالی " را ،

...بہِ جرم ِ یادت ، دار مے زنم!

و دوباره وصلہِ مے شوے به سرم !

با طعمے تلخ!!!

تلخ مزه اے ِ تو ،روحم را می جود ...

و تلخ مزه اے ام ، سکوتت را بالا نمے آورد

سکوت که میکنم میگویی خــــداحافظ !

لطفا دیگر سکوت هایـــــــم را تفسیر نکن

اگر می توانستی معنی آن هـــــــا را بفهمی که،

کارمان بــــــه خداحافظی نمی کشید ..

این روزها ”دلم”

اصرار دارد فریاد بزند:

اما من جلوی دهانش را میگیرم!!!

وقتی می دانم کسی

تمایل شنیدن صدایش را ندارد….

این روزها ”من”

خدای ”سکوت” شده ام…

فريب سکوتم را نخور .

تنها براي ثانيه اي دعوتت مي کنم

مهمان چشم هايم باشي ؛

بيا و ببين . . .

چه غوغايي به پا کرده اي در من!!...

همیشه میگفتم هرگز دستهایت را باز نکن
و تو همیشه میپرسیدی چرا؟
و من همیشه سکوت میکردم
و تو همیشه معنای سکوتم معما بود برایت
ومن همیشه میدانستم که بهتر است سکوت کنم
و تو همیشه اصرار داشتی به جوابش
باشد
قبول
میگویم
آخر
دستهایت را که باز کنی...به هیچ جا بند نیستم...سقوط میکنم...

بزرگ شديم دخترا عاشق مرداي قوي شدن و پسرا عاشق عروسکا گاهی وقتها چقدر ساده عروسک می شویم نه لبخندمی زنیم نه شکایت می کنیم فقط احمقانه سکوت می کنیم.

گاهی خسته می شوم

از بودنم

گاهی دلم می گیرد

گاهی از دیدار ها خسته می شوم

گاهی به دیدار ها دلتنگتر

گاهی یکی را صدا میزنم که به دادم برسد

گاهی فریاد کسی می شوم ، تا با من صدا بزند

گاهی با سکوتم ، فریاد کسی را جواب میدهم و به کمکش می شتابم

گاهی سکوتم ،فریاد می کند که به دادش برسم

گاهی فریادم ، سکوت می شود و اِنقدر آرام می شوم

که در میان فریاد ها به سکوت فرو می روم

آری فریاد من سکوت است !

مانده ام در خلوت تاریک دیواری بلند
بردلم پر می زند یاد سپیداری بلند

می شود یک بار دیگر بشنوی حرف مرا ؟

بنگری آیینه حیران افکاری بلند ؟

روزها پیوسته تکرار سکوت کوچه ام

شب اسیر لحظه های خواب و بیداری بلند

بیکران تا ساحل سبز نگاهت میدوم

تا بخوانم قصه های تلخ تکراری بلند

نبض درد آلود چشمانم گواهی خسته اند

بر نبود لحظه های خوب دیداری بلند

خاطراتم حرمت خورشید در خاکسترند

مانده در د امان سرد باغ اسراری بلند

باز هم گم می شوم در ماجرای سایه ها

تا ببینم سایه ی سبز سپیداری بلند