تودرهوای تمام شعرهایم جامانده ای...

خودت راکه میگیری ازبیت هایم...

تمام جملاتم ابری میشود...

بامن بمان تاپاییزشعرهایم اردیبهشت شوند...

خدایا کفر نمی‌گویم،

پریشانم،

چه می‌خواهی‌ تو از جانم؟!

مرا بی ‌آنکه خود خواهم اسیر زندگی ‌کردی.

خداوندا!

اگر روزی ‌ز عرش خود به زیر آیی

لباس فقر پوشی

غرورت را برای ‌تکه نانی

‌به زیر پای‌ نامردان بیاندازی‌

و شب آهسته و خسته

تهی‌ دست و زبان بسته

به سوی ‌خانه باز آیی

زمین و آسمان را کفر می‌گویی

نمی‌گویی؟!

خداوندا!

اگر در روز گرما خیز تابستان

تنت بر سایه‌ی ‌دیوار بگشایی

لبت بر کاسه‌ی‌ مسی‌ قیر اندود بگذاری

و قدری آن طرف‌تر

عمارت‌های ‌مرمرین بینی‌

و اعصابت برای‌ سکه‌ای‌ این‌سو و آن‌سو در روان باشد

زمین و آسمان را کفر می‌گویی

نمی‌گویی؟!

خداوندا!

اگر روزی‌ بشر گردی‌

ز حال بندگانت با خبر گردی‌

پشیمان می‌شوی‌ از قصه خلقت، از این بودن، از این بدعت.

خداوندا تو مسئولی.

خداوندا تو می‌دانی‌ که انسان بودن و ماندن

در این دنیا چه دشوار است،

چه رنجی ‌می‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است...

تو را به جاي همه کساني که نشناخته ام دوست مي دارم
تو را به جاي همه کساني که نشناخته ام دوست مي دارم
تو را به خاطر عطر نان گرم
براي برفي که آب مي شود دوست مي دارم
تو را براي دوست داشتن دوست مي دارم
تو را به جاي همه کساني که دوست نداشته ام دوست مي دارم
تو را به خاطر دوست داشتن دوست مي دارم
براي اشکي که خشک شد و هيچ وقت نريخت
لبخندي که محو شد و هيچ گاه نشکفت دوست مي دارم
تو را به خاطر خاطره ها دوست مي دارم
براي پشت کردن به آرزوهاي محال
به خاطر نابودي توهم و خيال دوست مي دارم
تو را براي دوست داشتن دوست مي دارم
تو را به خاطربوي لاله هاي وحشي
به خاطر گونه ي زرين آفتاب گردان
براي بنفشیِ بنفشه ها دوست مي دارم
تو را به خاطر دوست داشتن دوست مي دارم
تو را به جاي همه کساني که نديده ام دوست مي دارم
تورا براي لبخند تلخ لحظه ها
پرواز شيرين خاطره ها دوست مي دارم
تورا به اندازه ي همه ي کساني که نخواهم ديد دوست مي دارم
اندازه قطرات باران ، اندازه ي ستاره هاي آسمان دوست مي دارم
تو را به اندازه خودت ، اندازه آن قلب پاکت دوست مي دارم
تو را براي دوست داشتن دوست مي دارم
تو را به جاي همه ي کساني که نمي شناخته ام ... دوست مي دارم
تو را به جاي همه ي روزگاراني که نمي زيسته ام ... دوست مي دارم
براي خاطر عطر نان گرم و برفي که آب مي شود و براي نخستين گناه
تو را به خاطر دوست داشتن ... دوست مي دارم
تو را به جاي تمام کساني که دوست نمي دارم ... دوست مي دارم ...

" پل الووار ، ترجمه احمد شاملو "

در این شب های وهم انگیز
تنها آوایی که می شنوی ،
شعر ناامیدی است . . .
« بازی تمام شد و تو را در بازی کشتند »
و اینک . . .
” او ” در پی بازی دیگریست !

پدران ما هرگز جمله عاشقانه‌ای
به مادرانمان نگفتند ...!
شعری از نیما و سهراب
برایشان نخواندند ...!
شعر کوچه را از بر نداشتند ...!
پس چگونه بود که تا همیشه
کنار هم ماندند و گذشتند
از آرزوهایی که ما
نه به آن می‌رسیم
و نه از آن می‌گذریم ؟!!
"حتی به بهای گذشتن از هم" !!!

بده دستاتوبمن تاباورم شه پیشمی
میدونم خوب میدونی
توتاروپودوریشمی
توکه ازدنیاگذشتی واسه یک خنده من
چرامن نگذرم از
یه پوست وخون به اسم تن
توخیالمم نبوددوباره عاشقی کنم
ممنونم اجازه دادی باتوزندگی کنم
نمیدونم چی بگم تاباورت شه جونمی
توی این کابوس دردرویای مهربونمی
میدونی باتوپرم ازشعروستاره
بی تولحظه حرمتی نداره
میدونی درتواین خدابوده که تونسته گل عشقوبکاره..