نمی دانی چه دلگیرم، نمی دانی چه بشکسته
نمی دانی که از بغضی، وجود من شده خسته

دل سربسته ی مارا کسی نشکافت تا بیند
چه ها اندوخته از بدسگالی ها، از این دنیای دربسته

نسیم روح بخشی در هوای عاشقی بودم
از عمر خود گذشتم ، گم شدم، آرام و آهسته

چو تابیدی بسان رشته ی نوری به پستوی دل ساده
گمان کردم طلوع صبح امیدی و می تابی، شایسته

سکوت و سربزیری و غرورت را نفهمیدم
به تعبیری غلط این دلبری ها را نهادم اسم؛ وارسته

ولیکن عمر بگذشت و عیان شد نقش رخسارت
چه با تاخیر فهمیدم چه بودی و نمودی خویش برجسته

من از آغاز دل بستم، به دامان تو پیوستم
ندانستی کجایی، سرنکردی با نبودن های بایسته

تو را تصویر کردم با تصور های پنهانم
چه می دانستم این بازی چه مرموز است و سربسته

شدم شمعی که نورافشانم و راهت برم باخود
گرفتم دست سردت را بسی همراه و پیوسته

ندانستی مرا هرگز، نفهمیدی خودِ خودرا
ولی دیگر نمانده فرصت ترمیمِ این پیوند بگسسته

لبخند تو خلاصه خوبیهاست ----- لختی بخند خنده گل زیباست

پیشانیت تنفس یک صبح است ----- صبحی که انتهای شب یلداست

در چشمت از حضور کبوترها----- هر لحظه مثل صحن حرم غوغاست

رنگین کمان عشق اهورایی----- از پشت شیشه دل تو پیداست

فریاد تو تلاطم یک طوفان----- آرامشت تلاوت یک دریاست

: تقصير دلم چيست اگر روي تو زيبا ست ، حاجت به بيان نيست كه از روي تو پيداست ** من تشنه ي يك لحظه تماشاي تو هستم ، افسوس كه يك لحظه تماشاي تو روياست