روزي مردي داخل چاله اي افتاد و بسيار دردش آمد ...
يک روحاني او را ديد و گفت :حتما گناهي انجام داده اي!
يک دانشمند عمق چاله و رطوبت خاک آن را اندازه گرفت!
يک روزنامه نگار در مورد دردهايش با او مصاحبه کرد!
يک يوگيست به او گفت : اين چاله و همچنين دردت فقط در ذهن تو هستند در واقعيت وجود ندارند!!!
يک پزشک براي او دو قرص آسپرين پايين انداخت!
يک پرستار کنار چاله ايستاد و با او گريه کرد!
يک روانشناس او را تحريک کرد تا دلايلي را که پدر و مادرش او را آماده افتادن به داخل چاله کرده بودند پيدا کند!
يک تقويت کننده فکر او را نصيحت کرد که : خواستن توانستن است!
يک فرد خوشبين به او گفت : ممکن بود يکي از پاهات رو بشکني!!!
سپس فرد بيسوادي گذشت و دست او را گرفت و او را از چاله بيرون آورد...!

اي ستونهاي زمين، گلدسته ‏هاي سربلند اي رواق زرنگار آيينه‏ هاي بند بند اي مقرنس هاي چوبي گنبد زرين کلاه‏ بر سر آن آستان پرشکوه بي‏گزند بر سر هفت آسمان آن مهربان افراشته‏ چتري از بال کبوتر، از حرير و از پرند دست او اينک پناه آهوان خسته است‏ بال بگشاييد از شوق آهوان در کمند! کفتران آسماني هم اسير دام او مي‏کشاند هر دلي را در رهاييها به بند ياد او در عمق دلها مي‏شکوفد همچو نور نام او در کام جانها مي‏تراود همچو قند اي حضور هشتمين! افتادگان غربتيم‏ دست ما را هم بگير از لطف اي بالا بلند!

اينگونه نگاه کنيد ... مرد را به عقلش نه به ثروتش زن را به وفايش نه به جمالش دوست را به محبتش نه به کلامش عاشق را به صبرش نه به ادعايش مال را به برکتش نه به مقدارش خانه را به آرامشش نه به اندازه اش اتومبيل را به کارائيش نه به مدلش غذا را به کيفيتش نه به کميتش درس را به استادش نه به سختيش دانشمند را به علمش نه به مدرکش مدير را به عملکردش نه به جايگاهش نويسنده را به باورهايش نه به تعداد کتابهايش شخص را به انسانيتش نه به ظاهرش دل را به پاکيش نه به صاحبش جسم را به سلامتش نه به لاغريش سخنان را به عمق معنايش نه به گوينده اش

نمي دانم چرا ما انسان ها عادت داريم آبي وسيع آسمان را رها كنيم و جذب آبي كوچك چشماني شويم كه عمقي ندارد با اينكه مي دانيم روزي بسته خواهد شد اما آسمان كي بسته خواهد شد