#شـکـیـلا میگم مسافرم دلیجان عشقم و ساختم میگی تنها نرو دل و به دلواپسی باختم میگی همسفر و از جنس پاک عشق و نورن امید وآرزو های منن سنگ صبورم تو که درد جدایی از وطن رو خوب میدونی دلم می خواد که با من این لالایی رو بخونی که دلیجان سفرت خوش برو روز و شبت خوش طپشهای دلم پشت وپناهت برو عاقبتت خوش دلیجان سفرت خوش برو روز و شبت خوش طپشهای دلم پشت وپناهت برو عاقبتت خوش نگو تنها نرو تنها که نیستم دلم روحم امید وآرزوهام همه هستن همان احساس ها ی شکننده که در دست زمانه نشکستن تورو قسم میدم من ودعا کن واسه رسیدنم خدا خدا کن میرم دریا کنارم وببینم واست یه موج از دریا می چینم میارم روح تشنه ی تو رو سیراب ببینم میخوام برم نمی خوام وطن و تو خواب ببینم دلیجان سفرت خوش برو روز و شبت خوش طپشهای دلم پشت وپناهت برو عاقبتت خوش دلیجان سفرت خوش برو روز و شبت خوش طپشهای دلم پشت وپناهت برو عاقبتت خوش

#لیــلا_فـروهـر دو تا پرنده هستیم رو شاخه های غربت نه اهل قصه گفتن نه خوندن و نه صحبت ما بس که نپریدیم پریدن یادمون رفت تو راه موندیم و دیگه رسیدن یادمون رفت نه رفیقی نه سلامی نه کسی با یه پیامی رو درختی تنها توی دشت و صحرا بی پناهیم سر توی بال هم اما باز محتاج یه نگاهیم پاک و معصوم بی گناهیم خالی از حرف پر آهیم تو راه موندیم و دیگه رسیدن یادمون رفت هر زمستون که میمیریم تو بهار باز جون می گیریم تنای سرد ما واسه دست آفتاب بیقراره تا بهارو دیدن چاره ما تنها انتظاره انتظاره انتظاره چاره تنها انتظاره

#مجــید_خراطــها
همه میگن یه چند ماهی گذشته، میگن شاید من و ول کرده باشی
هنوز چشم انتظار ماه بعدم، گمونم راهت و گم کرده باشی
تو گفتی قبل یک ماه بر می گردی، خوب انصافت کجاست چشم انتظارم
شمردم روز هارو خیلی گذشته، اگر بی من خوشی حرفی ندارم
توقع از کسی دیگه ندارم، تو گفتی دلت می سوزه رفتی
تو گفتی بر می گردی قبل یک ماه، ولی یک ماه و ششصد روزه رفتی
غم دوریت من و بی آشیون کرد، حالا به زیر بارون خیس آبم
نیا سراغ من، بده ببینی، که شب ها روی کارتون ها می خوابم!

بهم نشونه ای بده عزیزم، غم دوریت داره میده عذابم
به این هم راضی ام اگر بزاری فقط یک شب تو کوچه اتون بخوابم
تموم زندگیم چشم و نظر خورد، زمین خوردم مگه ربطی به من داشت
اگه به قول تو من بچه بودم، مگه بی معرفت بچه زدن داشت؟


منی که بال و پر بودم برات و، حالا یه بی پناه کوچه گردم
بیا دست من و بگیر بلند شم، یه عمر جمع و جورت کردم، نکردم؟
ای کاش بارون بیاد، دلواپسم شی، آخه واسه تو هیچ فرقی نداره
ولی جا خواب من خیس میشه وقتی، بارون وقتی توی خیابون ها می باره
میون آسمون به این بزرگی، ای کاش ستاره ی من می درخشید

از پل نامردان عبور نکن، بگذار آب تو را ببرد؛

از ترس شیر به روباه پناه نبر، بگذار شیر تو را بخورد؛

ببر باش و درنده، ولی از کنار آهوی آرمیده به آرامی بگذر ...

«کوروش بزرگ»

پناهم می دهی امشب ؟ میان آب و گل رقصان ، میان خار و گل خندان در آن آغوش نورانی ، پناهم می دهی امشب ؟ دل و دین در کف یغما و من تنها در این هنگام روحانی ، پناهم می دهی امشب

شکرگزاری
روز خود را با شکر خدا آغاز کنید. بابت بستری که شب را روي آن خوابیدید،
سقفی که سر پناه تان بود، شکرگزار باشید؛ بابت آب جاری، صابون، دوش،
مسواک، لباس ها، کفش، یخچال برای سرد نگه داشتن غذای تان، ماشین برای رانندگی،
شغل، دوستان، مغازه ها که خرید مایحتاج خانواده را آسان می کنند،
رستوران ها، خدمات رفاهی و عمومی، و وسايل برقی که بار سنگینی از زحمات زندگی را برداشته،
شکرگزار باشید. بابت صندلي که روي آن می نشینید و زمين فرش شده ای که روي آن راه مي روید،
شکرگزار باشید. بابت آب و هوا، خورشید، آسمان، پرندگان، درختان، چمن، باران، و گل ها،
شکرگزار باشید...........

گنجشک با خدا قهر بود…
روزها گذشت و گنجشگ با خدا هیچ نگفت .
فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان این گونه می گفت:
می آید ؛ من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی هستم که
دردهایش را در خود نگاه میدارد…
و سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست.
فرشتگان چشم به لب هایش دوختند،
گنجشک هیچ نگفت و…
خدا لب به سخن گشود : با من بگو از آن چه سنگینی سینه توست.
گنجشک گفت : لانه کوچکی داشتم، آرامگاه خستگی هایم بود و سرپناه بی کسی ام.
تو همان را هم از من گرفتی.
این طوفان بی موقع چه بود؟ چه می خواستی؟ لانه محقرم کجای دنیا را گرفته بود؟
و سنگینی بغضی راه کلامش بست…
سکوتی درعرش طنین انداخت فرشتگان همه سر به زیر انداختند.
خدا گفت: ماری در راه لانه ات بود. باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند. آن گاه تو
از کمین مار پر گشودی.
گنجشگ خیره در خدائیِ خدا مانده بود.
خدا گفت: و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به
دشمنی ام برخاستی!
اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود.
ناگاه چیزی درونش فرو ریخت , های های گریه هایش ملکوت خدا را پرکرد..

می خواهم عروسک وار زندگی کنم تا اگر سرم به سنگ خورد نشکشند تا اگر دلم را کسی شکست چیزی احساس نکنم تا اگر به مشکلات زندگی برخوردم بی پروا به آغوش صاحبم که دخترک کوچکی بیش نیست پناه آورم . اما نه ..... چه خوب است که همین انسان خاکی باشم اما سنگ به سرم نخورد کسی دلم را نشکشند و مشکلات مرا از پای درنیاورد.

پناهم می دهی امشب ؟ میان آب و گل رقصان ، میان خار و گل خندان در آن آغوش نورانی ، پناهم می دهی امشب ؟ دل و دین در کف یغما و من تنها در این هنگام روحانی ، پناهم می دهی امشب

این تابستان هم به پایان می‌رسد

...

گرما که تمام شد

...

غروب‌هایِ پاییز

...

مردانِ خسته

...

پناه میبرند به آغوشِ زنانِ فداکار!!!

بـــ ــه خوآبــ ــَـــم نیـــ ــا!!

خوآبــ ــَم را رنـــگـــ ــی میکنیــــُ

روزمــ ــْ را سیــــآهـــ...

مـــرا پناهــ ــی جزخوآبْ نیـــ ــست؛

بی پنــ ــآهَمـــ مَکـــنْ،

تنهآپناهَـــم !

#مـــادرم

هرگز صدای مهربانت را که هر شب برایم لالائی می خواند

فراموش نمی کنم، همان صدای قشنگی که حالا نیز به تمام دلتنگی هایم پاسخ می دهد

و آغوش گرم و مهربانش را پناهگاه تمام دلتنگی هایم کرده است.