ارابه ران یا ممسک الاعنه یکی از صورتهای فلکی یا پیکرهای آسمانی است.در بالای سر پیکر آسمانی گاو، چند ضلعی بزرگی به نام ارابه ران (Auriga) قرار دارد. درخشان ترین ستاره ی این پیکر آسمانی، نگهبانک (عیوق، Capella) است که پنجمین ستاره ی درخشان آسمان می باشد. عیوق در ادبیات فارسی استعاره از بلندای آسمان و کمال است. ستاره ای که از نظر رنگ شبیه به خورشید، ولی در حقیقت بسیار بزرگتر از آن است و بر بازوی راست ارابه ران قرار دارد. بعد از این ستاره، از نظر درخشش، ستاره ی منکب العنان، در شانه ی ارابه ران است. جنوبی ترین ستاره ی این چند ضلعی، متعلق به صورت فلکی گاو است.در مرکز این پیکر، چندین خوشه ی باز و کم نور (m38,m36 ) قرار دارند که با چشم غیر مسلح قابل رویت اند. ارابه ران، همیشه افساری در دست و یک بز و دو بزغاله به همراه دارد. در یکی از داستانها، ارابه ران همان هفستوس، پسر لنگ زئوس و هرا است. هفستوس، خدای آتش و حامی هنرمندانی بود که با فلز و آهن کار می کردند. او، به دلیل اینکه پیمودن مسافتهای طولانی با پای لنگ برایش دشوار بود، ارابه را اختراع کرد!

هفت جا، نفس خویش را حقیر دیدم: نخست، وقتی دیدمش که به پستی تن می داد تا بلندی یابد. دوم، آن گاه که در برابر از پا افتادگان ،می پرید. سوم، آن گاه که میان آسانی و دشوار مختار شد و آسان را بر گزید. چهارم، آن گاه که گناهی مرتکب شد و با یاد آوری این که دیگران نیز همچون او دست به گناه می زنند،خود را دلداری داد. پنجم، آن گاه که از ناچاری، تحمیل شده ای را پذیرفت و شکیبایی اش را ناشی از توانایی دانست. ششم، آن گاه که زشتی چهره ای را نکوهـش کرد، حال آن یکی از نقاب های خودش بود. هفتم، آن گاه که آوای ثنا سر داد و آن را فضیلت پنداشت. (جبران خلیل جبران)