بـَـعد از مَـرگـَـم مرا در دورتریـלּ غـُـروب خاطِـراتــَـت هـَـم نـَـخواهے‌ دید

مـَـنے‌ را کہ هر نـَـفـَـس با یادت اندیشیدم

و هـَـر لـَـحظه بے‌ آنکه تو بدانے‌ بـَـرایـَـت آرزوے‌ بهترین ها را کــَـردم

بـَـعد از مـَـرگم نامَـم را در ذهنت تــَـداعے‌ نـَـخواهے‌ کــَـرد

نامے‌ که برایـَـت بیگانہ بود اما...در کنارت بود !!

بے‌ آنکہ خود خواهان آن باشے‌

بعد از مـَـرگم چشمانــَم را روے‌ کاغـَـذ نـَـخواهے‌ کِـشید

چـَـشمانے‌ کہ هـَـمواره بـِـخاطـِـر غـَـم ها وشادے‌ هایـَـت بارانے‌ بود

و مے‌ درخشید هـِـنگام دیدלּ چشمانت

بعد از مـَـرگم گرماے‌ دستانـَـم را حـِـس نخواهے کرد

دستانے که روز و شــَـب رو به آســِـماלּ براے لـَـبخندت دُعا میکردند

بعد از مـَـرگــَـم صدایم را نــَـخواهے شِـنید

صدایے که گــَـرچہ از غــَـم پُر بود اما شِـنیده میشـُـد

تا بــِـگویــَـد

دوستــَــت دارمــــ

به چه میخندی تو ؟ به مفهوم غم انگیز جدایی؟به چه چیز؟ به شکست دل من یا به پیروزی خویش ؟به چه میخندی تو ؟ نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد؟یا به افسونگری چشمانت که مرا سوخت و خاکستر کرد ؟به چه میخندی تو ؟ به دل ساده من میخندی که دگر تا به ابد نیز به فکر خود نیست ؟خنده دار است بخند . . ....

وقتی دلت خسته شــد
دیگر خنده معنایی ندارد
فـقـط می خندی تا دیگران ، غم آشیانه کرده در چشمانت را نـبـیـنـنـد
وقتی دلت خسته شــد
دیگر حتی اشکهای شبانه هـم آرامت نمی کنند
... فـقـط گریه می کنی چون به گریه کردن عادت کرده ای
وقتی دلت خسته شــد
دیگر هیچ چیز آرامت نمی کند به جز دل بریدن و رفتن.....!

نمی دانم چشمانت با من چه میکند
فقط وقتی که نگاهم میکنی …
چنان دلم از شیطنت نگاهت می لرزد
که حس میکنم چقدر زیباست
فدا شدن برای چشمهایی که تمام دنیاست…!

برای دیدن چشمانت

برای لمس دستانت

برای با تو بودن

تا قیامت صبر خواهم کرد

فرقی نمی کند امروز باشد یا در فرداها

یقین در من موج می زند که روزی با تو خواهم بود

هی فلانی!
دیگر هوای برگرداندنت را ندارم…
هرجا ک دلت میخواهد برو…
فقط آرزو میکنم وقتی دوباره هوای من ب سرت زد،
آنقدر آسمان دلت بگیرد ک با هزار شب گریه چشمانت،
باز هم آرام نگیری…
و اما من…
بر نمیگردم ک هیچ!
عطر تنم را هم از کوچه های پشت سرم جمع میکنم،
ک نتوانی لم دهی روی مبل های راحتی،با خاطراتم قدم بزنی!

هنوز بدرود نگفتی


دلم برات تنگ شده


چه بر من خواهد گذشت


زمانی که از من دور باشی


وقتی تنهایی


به من بیندیش


که من در رویای تو


شعر خواهم سرود


برای چشمانت و دلتنگی

دل من باز مي نالد ومي گريد
قلب من باز ترك مي خورد ومي شكند
باز هنگام سفر است
ومن از چشمانت مي خوانم
كه به آساني ازين شهر خواهي گذشت
ونخواهي فهميد
بي تو اين باغ پر از تنهايي است
بي تو اين باغ پر از بي مهري است
بي تو اين باغ پر از ياييز است

بخند

حتی اگر لبهایت انحنای خندیدن رابلد نیستند

حتی اگر لبخندت ژست خشک وتانخورده ی آدم بزرگ ها رابهم بزند

بخند

حتی اگر لبخندت را لای پوشالی ترین دلیل بپیچند

حتی اگرلبخندت لای هزارخاطره خاک بخورد

بخند

حتی اگر اناربه ماه چشمانت به انتظار ریزش باشد

حتی اگر سیب سرخ نگاهت دچارکرم های حسرت شده است

بخند

حتی اگربغض های آجری سقف کوتاه دلت را زیرآوار درد خرد کرده است

بخند

حتی اگر آخرین بهارت باشد

آخرین آرزوهایت

بخند

حتی اگر

سایه دیگر ازخورشید پیروی نکند

آسمان بوی دودبگیرد

عشق کپک بزند

شعربوی نا بدهد

بخند

حتی اگر لبخند،تنها نقاب روی صورتت باشد

بخند

حتی اگر...

چارلی چاپلین به دخترش: تا وقتی قلب عریان كسی را ندیدی بدن عریانت را نشانش نده!



هیچ گاه چشمانت را برای کسی که معنی نگاهت را نمی فهمد گریان مکن قلبت را خالی نگه دار



اگر هم یه روزی خواستی كسی را در قلبت جای دهی سعی كن كه فقط یك نفر باشد به او بگو



كه تو را بیش تر از خودم وكمتر از خدا دوست دارم

میان کوچه می پیچد صدای پای دلتنگی

به جانم می زند آتش غم شبهای دلتنگی

چنان وامانده ام در خود که از من می گریزد غم

منم تصویر تنهایی منم معنای دلتنگی

چه می پرسی زحال من؟ که من تفسیر اندوهم

سرم ماوای سوداها دلم صحرای دلتنگی

در آن ساعت که چشمانت به خوابی خوش فرو رفته

میان کوچه های شب شدم همپای دلتنگی

شبی تا صبح با یادت نهانی اشک باریدم

صفایی کرده ام در آن شب زیبای دلتنگی

هی فلانی!
دیگر هوای برگرداندنت را ندارم…
هرجا ک دلت میخواهد برو…
فقط آرزو میکنم وقتی دوباره هوای من ب سرت زد،
آنقدر آسمان دلت بگیرد ک با هزار شب گریه چشمانت،
باز هم آرام نگیری…
و اما من…
بر نمیگردم ک هیچ!
عطر تنم را هم از کوچه های پشت سرم جمع میکنم،
ک نتوانی لم دهی روی مبل های راحتی،با خاطراتم قدم بزنی!