کـآفی اسـت کـسـی اسمـم راصـدابـزنـد ...


کمـی مـکث کنـد و بگـویـد :


خـوبـی ؟


آن وقـت چیــزی نـمـی گـویـم ...


فقــط از گریـه مـنـفجــر مـی شـوم

چـه اشـتـبـاه بـزرگـی سـت . . . تـلـخ کـردن زنـدگـیـمـان . . . بـرای کـسـی کـه در دوری مـا . . . شـیـریـن تـریـن لـحـظـات زنـدگـیـش را سـپـری مـی کـنـد!

جـایـی نـوشـتـه بـود: بـرای مـانـدن بـایـد رفـت ..، گـاهـی .. از قـلـب کـسـی ..، گـاهـی .. بـه قـلـب کـسـی ...؛ فـقـط مـن گـیـج شـده ام .., نـمـیـدانـم .., تـو مـیـروی .., یـا ... مـی آیـی ...