بخت آیینه ندارم که در او می نگری/ خاک بازار نیرزم که بر او می گذری/ من چنان عاشق رویت که ز خود بی خبرم/ تو چنان فتنه ی خویشی که ز ما بی خبری/ گر تو از پرده برون آیی و رخ بنمایی/ پرده بر کار همه پرده نشینان بدری/ عذر سعدی ننهد هر که تو را نشناسد/ حال دیوانه نداند که ندیده است پری

دیر سالی است که با یاد تو خرسندم و بس /دل به تکرار قدمهای تو میبندم و بس!/ گرچه تو بغض غزلهای منی؛ امّا من /یاد لبخند تو می افتم و میخندم و بس.!..

عمر با قافله ی شک و یقین می گذرد/ خاطر انباشته از خاطره و قصه و یاد/ من بر اینم، تو بر آن، ژرف چو ببینی همه هیچ/ کودکانیم و به افسانه و افسونی شاد

يك بار خواب ديدن تو... به تمام عمر مي‌ارزد پس نگو... نگو که روياي دور از دسترس، خوش نيست... قبول ندارم گرچه به ظاهر جسم خسته است، ولي دل دريايست... تاب و توانش بيش از اينهاست. دوستت دارم و تاوان آن هرچه

و صندلیه خالیه پارکی از جنس لحظه های تنهاییه دل... دوباره لغزش قلم و کاغذ های سفیدی که به واژه ها نگاه می کنند... و دوباره من و خیالم که گره خورده است به تنهایی کنار خالی ترین نیکمت پارک... و صدای نفس هایم که تمام امواج درونم را به سکوت می کشاند.... کلمات را در مقابلم میریزم و می نویسم... هوای دهکده ی خیالم بی قرار است... من کنار تمام صندلی های خالیه پارک نشسته ام... کنار لحظه هایی که تنها صدای باد می آید و پرندگانی که میان بودن و نبودن مانده اند... و خسته اند از روزهایی که سکوت مه گرفته را توان دیدن نیست... می نویسم که من از پروژکتورهای روز شب و از سکانس های تکراریه زمین خسته ام... و می چسبانم به ورق اول تنهایی... و می گذارم روی همان صندلی که سال هاست میان بودن و نبودن مانده است...

هر غروب در افق پدیدار می‌شوی در دورترین فاصله‌ها آنجا که آسمان و زمین به هم می‌رسند، من نامت را فریاد می‌زنم و آهسته می‌گویم: “دوستت دارم" اما واژه هایم در هیاهو گم می‌شود و صدایم به تو نمی‌رسد نگاهت می‌کنم می‌خواهم چشمانم به تو بگویند “دوستت دارم” اما نگاهم در غبار گم می‌شود و هرگز به تو نمی‌رسد...

شــــــــبگردی می‌کنــــم. اما صدای نفــــــــــــس‌هایـــت را از پشــــــــت هیچ پنــــــــــــــجره و دیواری نمی‌شـــــــــنوم آســوده بخواب نازنیــــــــــــنم شـــــــــ ــ ـ ـــــــهر در امن و امان اســـــــت تنها خانه‌ی من اســت که در آتــــش می‌ســـــــــــــــــوزد. ..

دیشب از دلتنگیت بغضی گلویم را شکست / گریه ای شد بر فراز آرزوهایم نشست / من نگاهت را کشیدم روی تاریخ غزل / تا بماند یادی از روزی که بر قلبم نشست .