گاه رسیدن به مقصد
رسیدن به آغاز ناامیدی هاست
دعا می‌کنم
این راه زود به آخر نرسد
وگرنه می‌میرد
این لاک پشت پیر
گاه ادامه‌ی راه، ادامه‌ی زندگی‌ست ...

چقدر با همه ی حرف ها بیگانه شده ام!
کجایم؟
همچون پرنده ای بلند پرواز
بر فراز همه ی شعرها و عشق ها،
همه ی فهم ها و حرف ها
چرخ می خورم
دلم حلقوم تشنه ای است
در زیر باران بهارینی که از غیب بر زمین فرو می کوبد،
می بارد و می بارد!
هر قطره، کلمه ای.
چه زلال،
چه خوب!

"دکتر علی شریعتی"

کشف حقیقت را سفری است دشوار!
راه درازی در پیش است.
به تهی سازی عمیق ذهنی نیازمندی!
پالایش کمال و تمام دل را می طلبد!
به معصومیتی خاص نیاز است
به تولدی دوباره!
باید دوباره کودک شوی!

ای کاش تا همیشه بمانی
آنجا که
ناباوری قصد اقامت میکندُ
سکوت خیمه میزند
همان جا
گوشه ی سمت راست خیال ام!
بگو روشنایِ من؛
به حرمت
لبخند لطیف تر از حریر ات
بگو...
چه کنم
که دیگر نروی
که تا همیشه بمانی...!

کوک کن ساعتِ خویش
اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر
دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است
کوک کن ساعت خویش
که مـؤذّن، شبِ پیـش
دسته گل داده به آب
و در آغوش سحر رفته به خواب
کوک کن ساعتِ خویش
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
که سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
دیر برمی خیزند
کوک کن ساعتِ خویش !
که سحرگاه کسی
بقچه در زیر بغل،
راهیِ حمّامی نیست
که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
رفتگر مُرده و این کوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
کوک کن ساعتِ خویش !
ماکیان ها همه مستِ خوابند
شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
کوک کن ساعتِ خویش !
که در این شهر، دگر مستی نیست
که تو وقتِ سحر، آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر
و در این شهر سحرخیزی نیست."

"کیوان هاشمی"

یگانه یادگاریم از عبورتو..
نجوای بی پایان درونم است...
و من در پس عدم حضور تو...
چه تلخ ومبهم
نقش لبنخد بر چهره
می نگارم.....

می‌خواهم دوباره به دنیا بیایم
بیرون در، تو منتظرم بوده باشی
و بی‌آنکه کسی بفهمد
جای بیداری و خواب را
به رسم خودمان درآریم
چه بود بیداری
که زندگی‌اش نام کرده بودند...

باغستان شلوغ است...
آنانی که روی درخت‌ها نشسته و چهچهه می‌زنند
عابران‌اند...
اینان که بر کناره ایستاده نگاه می‌کنند
گنجشکان...
و ما میان صداها پرپر می‌زنیم و شعر می‌نویسیم
شعرهائی میخوش...
که میوه‌های همین باغستان‌های غریب‌اند....

میگفت چقدر پخته شدی! چقدر عوض شدی!
دویدم تو آینه خودمو نگاه کردم، راست میگفت!
خودمو خوب ندیده بودم، من خودمم؟!!...
آخرین باری که با صدای بلند موسیقی سنتی گوش کردم کی بود؟!
چرا دیگه آل احمد و صادق هدایت را چندباره و چندباره نمیخونم؟!
آخرین بار کی قلم دزفولی دست گرفتم و چیزی نوشتم؟!
چرا وقتی شعری به ذهنم میرسه دیگه از اخوان نیست؟!
کمی با دقت تر توی آینه نگاه میکنم؛ خودمم!
همیشه همین شکلی بودم. ببین !
حتی دندونهایی که پر کردم سر جای خودشونند!
هنوز دوست دارم وقتی بارون میاد بدون چتر برم بیرون؛
هنوز از این سر شهر تا اون سرش پیاده میرم؛
هنوز از بچه گربه ها خوشم میاد؛
هنوز کتاب میخونم و موسیقی گوش میدم؛
هنوز از دروغ بدم میاد؛
هنوز...
هنوز...
برگشتم و گفتم:
زندگی همینه! آدمها عوض میشن!